“ขึ้นรถ” ผมเลี่ยงที่จะสนใจท่าทางปัญญาอ่อนของผู้หญิงตรงหน้าที่เต้นไม่ยอมหยุดด้วยการปัดมือเธอออกไปแล้วตรงไปกวาดขาขึ้นนั่งซ้อนรถที่จอดรอไว้
ถามว่าทำให้เธอหยุดได้ไหม ก็ดูเอา...
“มดตัวน้อยตัวนิด มดมีฤทธิ์น่าดู ยูฮู้~” ซัดให้หลับแล้วแบกกลับบ้านดีไหมวะ...
“เฮ้ย! ทำห่าไร ไม่อายไง!?” สุดท้ายผมก็ต้องพ่ายแพ้กับอาการเมาของน้ำหอม จำต้องตะโกนเรียกให้เธอหยุด นอกจากผมที่เห็นเธอเต้นท่าทุเรศทุรังนี่แล้ว ยังมีสายตาของคนอื่นๆ ที่มองมาด้วยความสงสัยอีกด้วย
ฟึ่บ!
เพราะเรียกแล้วน้ำหอมยังไม่ยอมหยุด ผมเลยต้องลงจากรถและจัดการหยุดเธอด้วยตัวเอง ผมกระชากไหล่เธอให้หันกลับมาทางรถ แต่สิ่งที่ได้คือคำถาม
“เอ๊ะ อ้าว ผู้ชายคนนี้คือใคร ก็คำยามมมไง ตุ้งแฉ่ง ตุ้งแฉ่ง”
“แฉ่งที่หน้าเธอดิ ขึ้นรถ!” ไม่พูดเปล่า ผมก็รีบดึงตัวเธอกลับมายังรถอีกครั้ง ก่อนจะรีบกวาดขาขึ้นไปนั่งคร่อมพร้อมทั้งดึงตัวเธอให้ขึ้นมานั่งซ้อน สภาพซึ่งแทบไม่เ
