“ส่วนคำราม เขาเป็นน้องชายแท้ๆของพี่เอง” ตอนแรกก็สั่นเพราะความโกรธอยู่แล้ว พอได้ยินคำพูดประโยคสุดท้าย ทุกอย่างยิ่งเลวร้ายเข้าไปใหญ่
ฉันกัดฟันกรอดด้วยโกรธจัดก่อนบันดาลโทสะด้วยการยกเท้าขึ้นถีบโต๊ะที่เขานั่งอยู่ให้กระแทกเบียดเข้าใส่กลางลำตัวของคนใจดำอย่างแรง และมันก็เสียงดังพอที่จะทำให้คนโดยรอบหันขวับมามองเราเป็นแถว
ตึงง!!
สีหน้าความเรียบเฉยยามถูกขอบโต๊ะกระแทกใส่กลางลำตัวเริ่มเปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อยแสดงความเจ็บปวดออกมาให้เห็น เป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันประกาศกร้าวออกไปโดยยังหยัดฝ่าเท้าไว้กับขอบโต๊ะอีกฝั่งแบบนั้น
“เจ็บแค่นี้มันน้อยไป...”
“อึก...”
“มันเทียบห่าอะไรกับความใจดำของพี่ที่หอมรับมาไม่ได้เลยสักนิด” ฉันเลื่อนสายตาจากสีหน้าอึดอัดและเจ็บปวดของพี่โซล มายังแก้วเหล้าที่เขาชงเตรียมไว้ และคว้ามันขึ้นมากระดกดื่มรวดเดียวจนหมดราวกับจะให้ฤทธิ์ของแอลกอฮล์ช่วงดับความร้อนในกายให้สงบลง แต่เปล่าเลย..
