“ถ้าจะบอกว่าทุกคนมีแรงจูงใจ นายก็มีเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”
พอถูกย้อนแบบนั้นศิลป์ดันเงียบไป ไม่หัวเราะ ไม่ตอบโต้ใด ทั้งที่ฉันพูดเพียงขำๆ เท่านั้น
“เป็นไรไป เงียบทำไมล่ะ?” ฉันถามขึ้นเมื่อเห็นว่าศิลป์ทำท่าเหมือนไม่ยอมพูดอะไรจริงๆ
“เราแค่กำลังคิด...” แต่พอถามก็ใช่ว่าเขาจะไม่ยอมตอบอะไร
“คิดอะไร?”
“ช่างเถอะ...” คราวนี้เขาตัดบท “เราอยากได้โทรศัพท์มือถือของเราคืน หอมช่วยเามาให้หน่อยได้ไหม?”
“ชัวร์”
“ก็ดี เพราะถ้าอยู่ในมือคำรามนานเข้า เรากลัวว่ามันจะลบหลักฐานที่เรารวบรวมได้ทิ้งไป”
“หลักฐานเหรอ...” ฉันย้อนแต่ยังไม่ทันสิ้นเสียงดีศิลป์เอ่ยขัด
“ใช่ หลักฐาน แล้วก็แผนทุกอย่างที่เราคุยกันไว้...” หากแต่เขาเองก็ไม่ทันได้พูดจบเช่นเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังเข้ามา
Rrrrrr
มันคือเสียงโทรศัพท์ของฉันเอง ที่ร้อยวันพันปีจะเปิดเสียงให้ดังจนน่ารำคาญแบบนี้ ซึ่งสายที่โทรเข้ามาก็เรียกความสนใจจากศิลป์ได้เป็นอย่างด
