“สงสัยโดนของ...”
“เฮือก!” ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ คำรามกระตุกยิ้มเลวๆ ในแบบที่ชอบทำบ่อยและพ่นคำถามสั้นๆ ชวนรู้สึกหมั่นไส้เหมือนหน้าตา
“นิ่งไมอ่ะ เขินอ่าดิ”
“อย่ามโน!” ฉันขัดแต่อีกฝ่ายดันหัวเราะในลำคอคล้ายกับชอบอกชอบใจมันเสียอย่างนั้น แถมังพึมพำ ประหนึ่งว่าตัวเองหล่อมาก
“ใครๆ ก็อยากได้ฉันเป็นแฟนทั้งนั้นแหละ” ฉันเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้อย่างขีดสุดกับสีหน้ามั่นอกมั่นใจในตัวเองเสียเต็มประดา โดยเฉพาะประโยคสุดท้ายที่คล้ายกับจงใจต่อว่า “มีแต่ผู้หญิงตาถั่วเท่านั้นแหละ ที่ไม่อยากได้ฉันเป็นแฟน”
“อ๋อเหรออออ!?” ฉันย้อนเสียงสูง แต่เหมือนว่าเสียงของฉันจะไปสะกิดต่อมมโนเขาให้หยุดทำงานแล้วเปลี่ยนกลายมาเป็นอาการหงุดหงิดเพราะถูกหักหน้าแทน
“เออ ทำไม!?”
“มั่นหน้าเนอะ หล่อมากไหมถามจริง?” คำรามแสดงสีหน้าคล้ายกับไม่พอใจเหมือนถูกดูถูก และนี่มันก็ทำให้ฉันรุ้ว่า ผู้ชายคนนี้เป็นพวกมั่นใจในตัวเองสูง
สูงเกินไป...
