“เพราะเกลียดคือเกลียด เปลี่ยนอะไรไม่ได้...”
“ใช่ เปลี่ยนอะไรไม่ได้” แต่แล้วคำรามที่เงียบมานานก็พูดขึ้นขัดถ้อยคำใส่อารมณ์ซึ่งเต็มไปด้วยความประชดประชันและความโกรธของฉันลง “เกลียดได้ก็เกลียดไป...”
ไม่ใช่แค่ขัดแต่เขายังถือวิสาสะคว้ามือฉันไปบีบไว้แน่นจนรู้สึกเจ็บ ก่อนพ่นถ้อยคำประโยคหนึ่งออกมา
“ชอบไปแล้ว เปลี่ยนอะไรไม่ได้เหมือนกัน”
“อ๊ะ!” ว่าแล้วเขาก็ใช้แรงของตัวตัวเองกระชากแขนพาตัวฉันกลับไปยังรถที่จอดอยู่ แบบไม่สนใจว่าเวลานั้นเราทั้งคู่กำลังถูกสายตาของคนในโรงพยาบาลจ้องหรือไม่
อีกทั้งยังต่อว่า
“วันหลังจะโกรธ จะอะไรมาอย่าพาลใส่คนอื่นเหมือนหมาบ้าแบบนี้”
“แล้วไง!?” อาจเพราะคำรามไม่เคยว่าฉันเหมือนคนอื่นๆ มาก่อน พอได้ยินเขาพูดไอ้ที่ร้อนอยู่ก็ยิ่งลุกลามไปใหญ่ “หมาแล้วไงวะ ไม่ชอบก็อย่ามองดิ!”
“ก็บอกว่าชอบไง”
ทั้งที่พูดขนาดนั้น แต่คำรามก็ยังพูดเหมือนเดิม
พลั่ก!
พอได้ฟังคำพูดยืนกรานความรู้สึกแ
