ไอ้ปีศาจน่ารำคาญกระชากฉันพามายังรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเองที่จอดไว้ ไม่มีความอ่อนโยน เบามือ หรือปรานี แต่เหมือนเขากำลังลากของสักอย่างอย่างเพื่อเอามาโยนใส่เบาะรถมากกว่า
“ขึ้น!” คำรามออกปากสั่งพลางกวาดขาขึ้นไปนั่งคร่อม เขาไม่ยอมปล่อยมือที่ใช้เป็นตรวนในการบังคับเลยสักนิด ยิ่งไปกว่านั้นคือบีบแรงมากขึ้นทุกที เมื่อฉันแสดงทีท่าต่อต้านคำสั่ง “บอกให้ขึ้นรถ เดี๋ยวทุ่มด้วยมอ’ไซค์”
“มีปัญญาทุ่มก็ทุ่มเลย!” ปากฉันว่าเขาไปอย่างนั้นแต่เอาเข้าจริงก็ตองขึ้นไปนั่งซ้อนอยู่ดี ทว่า พอจะกวาดขาขึ้นไปนั่งซ้อนที่เบาะหลัง ผู้ชายน่ารำคาญก็โวยวายขึ้นอีก
“จะทำไรฮะ!?”
“อะไรอีก!?” เราสาดเสียงใส่กันไม่หยุด แรงมาก็แรงไป
“บอกให้ขึ้นมานั่ง!”
“เฮ้ย! ไม่เห็นเหรอว่ากำลังขึ้นมานั่ง...”
“นั่งหน้า!” เขาตะคอกขัดน้ำเสียงใส่อารมณ์ของฉันให้เงียบลง พลางใช้มือข้างที่เหลือตบลงบนพื้นที่เบาะที่เขาจงใจเว้นเอาไว้ให้ “มาเร็วตุ้งแฉ่ง มานั่ง
