เสียงฝีเท้าของฉันทำเอาเจ้าของน้ำเสียงใจดีบริเวณเตียงคนป่วยเหลียวหลังมองมาด้วยความสงสัย และหยุดสายตาเฉยชาลงที่หน้าฉันอยู่ครู่หนึ่ง ซึ่งนั่นมาพร้อมกับนัยน์ตาเหม่อลอยคู่สวยที่มองตามมาสายตาพี่โซลมาด้วยเช่นกัน
เมื่อได้สบตากับนัยน์คู่สวยแสนคุ้นเคยดังกล่าว ใบหน้าเรียวรูปไข่ซึ่งเคยฉาบไว้ด้วยเมินเฉยเหมือนคนไร้ความรู้สึกก็เริ่มปรากฏรอยยิ้มบางๆ พร้อมเสียงขานชื่อฟังไม่ค่อยได้ศัพท์
“หอม...พี่...พี่น้ำหอม...คิด...ถึง” ความรู้สึกเหมือนกำลังถูกเหวี่ยงออกจากตัว ไปยังที่ไกลๆ ยามถูกสายตาสองคู่มองแบบนี้
แต่ก็ยังไม่ทันได้พูดอะไรหรอก ความเงียบภายในห้องพักผู้ป่วยก็เงียบลงอีกครั้ง เมื่อชายหนุ่มที่เป็นพาฉันเข้ามาในห้องห้องนี้ ก้าวเท้าเดินออกจากมุมลับสายตาตรงเข้าไปปรากฏตัวต่อสายตาสองคู่ที่รออยู่ภายใน
พี่โซลดูจะตกใจยิ่งกว่าใครเมื่อเห็นคำราม บุคคลที่เขาเอ่ยออกมาอย่างเต็มปากเต็มคำว่าเป็นน้องชายของตัวเองปรากฏตัวต่
