โรงพยาบาลเอกชนB
“ค่ารักษาพยาบาลทั้ง 4720 บาทค่ะ”
ฉันนั่งมองร่างสูงวัยของหญิงวัยกลางคนกับลูกชายซึ่งกำลังยืนอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์พยาบาลเพื่อชำระค่ารักษาด้วยความรู้สึกเฉยๆ แม้ว่าบุคคลผู้เป็นลูกชายจะตวัดหางมามองค้อนอย่างไม่สบอารมณ์ก็ตาม กลับกันพอได้เห็นผ้าก็อตซึ่งปิดบริเวณหางคิ้วเขาแล้วคนที่เป็นฝ่ายยกยิ้มคล้ายกับสะใจดันเป็นฉันเสียนี่
“นี่แหละนะความประมาท...” ยังไม่ทันที่เขาหรือฉันจะเริ่มบดริมฝีปากพูดอะไรใส่กัน เสียงของคุณน้าก็ดังขึ้นมาเสียก่อน เธอใช้มือตีใส่แขนลูกชายของตัวเองเบาๆ แล้วว่า “นอนยังไงให้ตกเตียงลงมาคิ้วแตกแบบนี้ฮะ ราม!?”
ได้ยินแบบนั้นฉันก็หลุดหัวเราะออกมาทันที และนั่นทำให้คนถูกถามถลึงตาตะคอกเสียงถามฉันแทนที่จะตอบแม่ตัวเองทันที เหตุผลก็เพราะเขาไม่ได้ตกเตียงจนคิ้วแตกแต่ถูกฉันเหวี่ยงโคมไฟใส่หน้าจนคิ้วแตกต่างหาก!
“เธอหัวเราะหาอะไร!?” แต่ว่าเสียงดุดันดังกล่าวก็ถูกทำให้เงียบลงด้วยฝ่
