บทที่ ๒-๓ : นางในฝัน
1081 คำ
บทที่ ๒-๓ : นางในฝัน
ผีไม่มีในโลก.. เพราะโลกนี้มีแค่จิตแพทย์หล่อ ๆ ! ใช่ เธอนอนไม่ค่อยจะพอ เพราะทำงานมากไป ไม่สบายก็ไปหาหมอ ไม่เห็นจะมีอะไร
กชกรวิ่งตามเจ้านายทัน บ่นทันที “คุณพลอย จะรีบเดินไปไหนเนี่ย? บอกปวดท้อง ห้องน้ำก็ไม่เข้า”
“นั่นสิ สงสัยจะลืม” เธอเป็นคนลืมง่ายอยู่แล้ว ร่างบางผ่อนลมหายใจออกทีหนึ่ง ขณะที่สัมปชัญญะของคนที่ไม่เชื่อเรื่องผี ๆ สาง ๆ ยังคงมีอยู่มาก สะบัดหน้าบอกเลขาฯ
“Voucher นวดหน้าที่เหลือ คุณกชเอาไปใช้เลย ฉันกลับไปทำงานต่อดีกว่า”
“ขอบคุณค่ะ คุณพลอย” กชกรตอบหน้าระรื่น
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณเป็นคนโปรดฉันอยู่แล้ว พี่สาว” คำเรียกในไมตรี ยิ้มหวานละมุนปรากฏบนใบหน้าขาวนวลผ่องไร้เครื่องสำอาง มีลักยิ้มบุ๋มเกิดขึ้นตรงมุมปาก มือเรียวปัดปอยผมไปข้างหลังเบา ๆ อย่างมีจริต เผยให้เห็นต่างหูเพชรน้ำงามสะท้อนแสงอร่าม เข้าชุดกับแหวนเพชรเม็ดโตบนนิ้วเรียวสวยกว่าห้ากะรัต
แน่ว่าการหาความผ่อนคลายให้กับตัวเองวันนี้ยังไม่สิ้นสุด...
ท่ามกลางเลขาฯและบอดี้การ์ดที่จะคอยรักษาระยะห่างให้เจ้านายได้เดินเดี่ยว ๆ ทุกย่างเหยียบของรองเท้าส้นสูงราคาเหยียดแสน แต่หัวจรดเท้าของเจ้าแม่แบรนด์เนม เป็นที่ฮือฮาในโลกโซเชียลในโลกโซเชียลเสมอ
จะว่าเป็นพวกชอบโชว์ก็ถูกต้องทีเดียว
เจ้าของร่างบางในเดรสสไตล์คุณหนูเดินสวยเชิดเริ่ดไปจากห้างสรรพสินค้า ก้าวขึ้นรถเมอร์เซเดสเบนซ์สีดำสนิทที่จอดรออยู่ เคียงข้างเลขาฯคนโปรด
“ฝากสั่งข้าวเย็นให้ด้วยค่ะ คุณกช”
“คุณพลอยจะทานอะไรดีคะ?”
“แซลมอนรมควัน ผัก..” เป็นเมนูเดิม ๆ ของผู้หญิงรักสวยรักงาม อีกคนคงถามไปอย่างนั้น เผื่อว่าเธออาจเปลี่ยนใจไปรับประทานอะไรใหม่ ๆ
“ไม่อยากลองทานเค้ก ขนมหวาน ขนมจีน อาหารไทยบ้างหรือคะ?”
“คุณกชก็รู้นี่.. ฉันชอบทานอะไรเดิม ๆ” หยัดยิ้มอย่างไม่ได้ถือสา อย่างไรซะ กชกรทำงานทุกอย่างได้อย่างเป็นมืออาชีพมานานกว่าแปดปี เว้นแค่นิสัยเซ้าซี้เรื่องอาหารในทุก ๆ มื้อ
“ในแอพมือถือเดี๋ยวนี้มีของอร่อย ๆ เยอะแยะเลยนะคะ คุณพลอย”
“เอาร้านเดิมค่ะ”
“ไม่ลองร้านใหม่ดูหรือคะ? ร้านอาหารญี่ปุ่นเพิ่งเปิด มีโปรฯด้วย”
กชกรพยายามนำเสนอเมนูในโทรศัพท์ ด้วยเหตุผลว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้อง ทว่าเจ้านายคงไม่คิดจะรับประทานอะไรอีก ในระหว่างที่ต้องจมปลักอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ในเพนท์เฮ้าส์หรูถึงดึก ๆ ดื่น ๆ นอนเมื่อไรก็เมื่อนั้น
“ไม่เอาค่ะ ฉันขอร้านเดิม เมนูเดิม คุณกชอยากทานอะไร สั่งมาเลย”
“เป็นคำสั่งหรือคำชวนคะ?”
“ทั้งสองอย่าง”
ในความหมายคือต้องนั่งรับประทานอาหารด้วยกันเช่นทุกวัน กชกรจัดการสั่งอาหารให้เรียบร้อย โดยไม่ถามอะไรอีก
ในช่วงปริมาณรถหนาแน่น เมอร์ซิเดสเบนซ์สีดำสนิทค่อยเคลื่อนไปอย่างเชื่องช้า สลับหยุดนิ่ง พลอยพิลาคอยหลับ ๆ ตื่น ๆ เหตุเพราะปฏิกิริยาเคมีในชั้นบรรยากาศภายนอกสร้างความรู้สึกยอดแย่ แม้นั่งอยู่ในรถยนต์แอร์เย็นฉ่ำ นัยน์ตาคู่สวยปรือมองสองข้างทางฟุตบาสก์ที่เต็มไปด้วยฝุ่นควัน ผ่านกระจกบานใสสะอาด
ร้านค้าแผงลอยริมทางเท้าควรเป็นพื้นที่ของประชาชน ถึงแม่ค้าหาบเร่แผงลอยจะน่าสงสารอย่างไรก็ตาม
ขณะนั้นเอง หญิงชราอายุราว ๆ สักแปดสิบ โปรยยิ้มละมุนมาทางเธอ ไม่เชิงว่าเป็นรอยยิ้มไร้เดียงสา หากแฝงความเจ้าเล่ห์อย่างน่าค้นหา
พลอยพิลาไม่ชอบการมีปฏิสัมพันธ์กับคนแปลกหน้า เกือบจะเลื่อนสายตาไปอีกทาง หากไม่สะดุดเข้ากับสร้อยทับทิมเส้นหนึ่ง อัญมณีสีแดงสดเจียระไนเป็นเหลี่ยมกลมสดสวยจับตา ตัวสร้อยความยาวเลยร่องอกเล็กน้อย ทำจากทองคำยุคเก่าลวดลายดอกไม้โบราณ น่าจะเป็นทองโบราณร้อยเปอร์เซ็นต์
แปลกที่ว่ามันมาอยู่ตรงนี้ได้ไง..?
“จอดก่อนนะคะ ฉันขอเวลาสักครู่” ใกล้เพียงไม่กี่ก้าวเดิน ร่างบางเปิดประตูพรวดไปนั่งหน้าเสื่อปูพื้นเก่า ๆ ใกล้ขาดอยู่รอมร่อของคุณยายแก่ ๆ มีพลอยหลากสี และสร้อยพระมากมาย มือคว้าของที่เล็งไว้ได้ก็รีบถาม
“เท่าไรคะ?”
“เท่าไรก็เอาไปเถอะจ้ะ หนู”
แบงก์สีเทาถูกควักออกมาจากกระเป๋าให้หญิงชรา ขณะที่นัยน์ตาคู่สวยพร่างพราวจับจ้องอยู่กับสร้อยทับทิมสะอาดใสอย่างพึงพอใจ
เป็นเล่นไป สร้อยทับทิมโบราณเส้นนี้อาจจะราคาหลักหลายหมื่นถึงแสน! เธออาจเอามันไปประมูลในเว็บใต้ดินคนซื้อของเก่าหรือเก็บไว้ดูเล่นเองก็น่าจะดี พลอยพิลายิ้มกว้างเปิดประตูกลับขึ้นรถยนตร์ เลขาฯผู้ไม่เคยมีปากเสียงถึงต่อว่า
“คุณพลอย ลงไปทำอะไรคะ? รถหลังบีบแตรไล่จนหูแฉะ แล้วทำไมไม่ใส่แมส” กชกรเป็นห่วงเจ้านายที่บางครั้งก็มีความเอาแต่ใจเป็นเด็กเล็ก ๆ
“ขอทีละคำถามนะ คุณกช แมสลืมใส่.. รีบค่ะ รีบลงไปซื้อของ”
“ซื้ออะไรคะ? คุณพลอย กชเห็นคุณพลอยลงไปนั่งทำอะไรคนเดียวบนฟุตบาสก์ ข้าง ๆ รถเนี่ย เปิดกระจกเรียกก็ไม่ได้ยิน”
คนถูกบ่นได้แต่ทำหน้ายุ่ง “ฉันเนี่ยนะ นั่งคนเดียว? ถ้าฉันนั่งอยู่คนเดียว สร้อยนี่มันจะมาอยู่ในมือฉันได้ไง”
สร้อยทับทิมงามวับจับตาเม็ดใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาพาอีกคนตาลุกวาว
“อู้หู... คุณพลอยสุดยอด ไปได้ของดีขนาดนี้มาจากไหนเนี่ย?” ถามแล้วกชกรก็มีสีหน้าตื่นตะลึง ในเมื่อฟุตบาสก์ข้างรถยนต์นั้นไม่มีร้านแผงลอยอะไรสักร้านเดียว หล่อนไม่ได้แตะต้องหรือขอดูของในมือเจ้านายทว่าลูบแขนตัวเองแรง ๆ
“เป็นอะไรไปน่ะ? คุณกช”
“ขนลุกค่ะ หรือว่าหิวก็ไม่รู้..” พลอยพิลาส่ายหน้าไปมา ไม่รู้ว่าเธอหรือกชกรกันแน่ ที่หิวจนตาลาย
- ผู้เขียน
