บทที่ ๑๒-๑ : อดีตชาติของอ้ายทิศ
คิ้วเข้มหนาที่เรียบขนานไปกับดวงตาคู่หวานคมขมวดมุ่น ใต้แว่นกรอบหนารุ่นโบราณซึ่งเขาจะหยิบมันมาใส่เฉพาะเวลาอ่านหนังสือ เขาไม่ได้สนใจตัวหนังสือที่ลอยไปมาอยู่ข้างหน้าแม้สักตัว ระหว่างรองานที่สั่งนักเรียนไว้อยู่ในห้องพักครู ตามวันเวลาราชการ
หลังจากเกิดเรื่องเมื่อวันก่อน คุณหญิงพุ่มกับลูกสาวคนเล็กก็ไม่มาให้เห็นอีก โดยไม่รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุอะไร กระทั่งพลอยพิลาเป็นคนบอกว่านัยน์ตาของเขาเป็นสีแดงก่ำเหมือนสีของสร้อยทับทิมเวลาโกรธจัด พวกขี้กลัวผีก็อาจจะหายไปเพราะคิดว่าเขาเป็นผี
ที่ตลกกว่าคือนายเฮ็งนั้นเชื่อเป็นตุเป็นตะว่าหล่อนคือเหลนมาจากอนาคตจริง ๆ เพราะลูกถีบเพียงทีเดียวตามที่เจ้าตัวเล่า
นายเฮ็งเลือกที่จะถือกระดาษมาขอลายแทงแทนว่าต้องเก็บเงินซื้อที่ดิน หรือเริ่มค้าขายธุรกิจอะไรถึงร่ำรวย ยังรับปากว่าจะเลิกเล่นการพนันอย่างเด็ดขาด นับว่าเป็นเรื่องดีกับหญิงสาว
ในที่
