บทที่ ๑๑-๒ : เจ้ากรรมนายเวร
“ใกล้ถึงหรือยังเหล่ากง? ตรอกเล่งบ๊วยเอี๊ย” ถามหน้าระรื่น สีหน้าของคนที่กำลังนั่งรถเมล์ขาวชมเมือง จะถูกพาไปฝากเนื้อฝากตัวทำงานดูดีอกดีใจราวกับว่าเป็นเด็กสาวเพิ่งเข้าพระนครใหม่ ๆ
ดวงตาคู่กลมโตเป็นประกายกวาดมองรอบกายอยู่ตลอด ข้างหน้าของเธอนั้นคนขับสวมเครื่องแบบสีขาวคล้ายกะลาสีกับหมวกทรงหม้อตาลดูสะอาดสะอ้าน โดยรอบ ๆ เมืองก็คราครั่งไปด้วยผู้คน
จากที่ได้ยินมาจากชายหนุ่มว่าความศิวิไลซ์ในยุคที่มีไฟฟ้าใช้ พระนครนี้ไม่เคยหลับใหล
ผู้คนออกเที่ยวเตร็ดเตร่หาความสำราญในยามค่ำคืน นอกจากพนันแล้วยังมีความบันเทิงประเภทต่าง ๆ เป็นหนึ่งในการตลาดวิธีการเรียกลูกค้าของเจ้าของบ่อน โดยเฉพาะละครผู้หญิง งิ้ว เพลง มีมหรสพ มีโรงโสเภณี โรงสูบยาฝิ่น ร้านขายเหล้า และที่พักชั่วคราวไว้ค้างคืนสำหรับคนมาเล่นพนัน ถึงในปีพศ. ๒๔๖๐ โรงบ่อนจะลดจำนวนลงไปมาก เหลือแต่ในตรอกซอกซอยเล็ก ๆ เพราะรัฐได
