บทที่ ๑๒-๒ : อดีตชาติของอ้ายทิศ
ชายหนุ่มปรนเปรอร่างบางที่อ่อนระทวยเพราะจุมพิตแสนหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า ดูดกลืนทุกหยาดหยดอย่างไม่รังเกียจ ตรงกันข้าม ทุกอณูในโพรงปากงามคืออาหารรสเลิศที่เขาอยากกลืนกินเสียให้หมดสิ้น
เขาทำให้เธอคลั่งจนแทบจะเป็นบ้า!
พลอยพิลาเพิ่งรับรู้กับตัวว่าการจูบใครสักคนที่ชอบพอมันให้ความรู้สึกวิเศษมากแค่ไหน มีบ้างที่หายใจหายคอไม่ทันไร ก็ต้องตะเกียกตะกายหอบหาอากาศบนผิวน้ำ ก่อนที่เขาจะพาดำดิ่งลงห้วงนทีกว้าง ไร้ขอบเขตอีกครา
สองขาเรียวพาลจะยืนไม่อยู่ ราวของเหลวที่กำลังละลายลงไปกองบนพื้น เรือนกายชายแกร่งผู้จำศีลมานานใกล้ถึงคราวปรอทแตก!
ชายหนุ่มอีกคนก็ทนไม่ไหว ถึงจะเห็นฝรั่งจูบกันมาก็มาก ไม่ใช่ในเมืองสยาม
“ขอโทษเถิด.. ท่านทั้งสอง ผมยังนั่งอยู่ตรงนี้”
หญิงสาวได้สติ พลันผละริมฝีปากบวมเจ่อมองครูฝึกจูบด้วยแววตาฉ่ำปรือเหมือนคนเมา ขณะที่ผู้ชายดื้อรั้นกลับไม่ยอมมอบอิสระภาพ กระช
