บทที่ ๑๑-๑ : เจ้ากรรมนายเวร
“อีพลอยมันยังไม่ตาย ก็ไปเอาตัวมันกลับมาสิวะ รอห่าอะไร!?” เจ้าสัวของบ้านอาละวาดเป็นใหญ่โต พอได้ยินจากลูกเมียว่าได้พบพิมพ์พลอยที่วังท่านหญิงจอม ยังวิ่งหนีกันมาแทนที่จะพาหญิงสาวกลับบ้าน
บ่าวชายสองคนวิ่งไปอย่างรวดเร็ว สองแม่ลูกยังอยู่ในห้องโถงกว้าง ว่างเปล่าไร้ทรัพย์สินใด ๆ เพราะทั้งหมดถูกนำไปขายไม่มีเหลือ
“ฉันเห็นเต็มสองตานะป๊า อีพี่พลอยมันตายแล้วจริง ๆ มันทำโอหังไม่ยอมไปเป็นนางโลม ฉันวิวาทกับมัน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะฆ่ามัน” เสียงละล่ำละลักอย่างหวาดกลัว ภาพติดตากว่าสิบปีมีคนตายในบ้านหลังนี้ พิมพายังเป็นคนฝังศพพี่สาวเองกับมือ
คุณหญิงพุ่มเลิกลักมองซ้ายขวา กลัวใครจะมาได้ยินเข้า “อย่าพูดเสียงดังไป แม่พิม ลูกไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น”
“จ้ะ.. ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันไม่ได้ฆ่าใคร ฉันไม่ได้ฆ่ามัน อีพลอยมันตกน้ำตายเอง” เสียงสั่นกลัวจนกรามกระทบกัน กระทั่งแววตาหวั่นพรึงในท่าทีตื
