ลำนำรักเจ้าพระยา (พีเรียด)

บทที่ ๘-๑ : ขาช้อปตัวแม่

บทที่ ๘-๑ : ขาช้อปตัวแม่

“แม่พลอย.. เปิดประตูให้พี่เถิดหนา” น้ำเสียงอ้อนหวาน ผ่านประตูไม้ที่ลงกลอนไว้แน่นหนา หลังเคาะมาครั้งแล้วครั้งเล่ามาแต่พลบคล่ำ ก็ไม่มีท่าทีว่าเมียรักจะละวางโทสะที่มีลงสักน้อย แลยังอยู่ในห้องนอน อย่างไม่ได้มีสิ่งใดตกถึงท้องมาเป็นครึ่งค่อนวัน

หากเธอยังโกรธเคืองต่อไป คงไม่ดีกับลูกในท้อง ส่วนเขาก็ได้ขาดใจตายเสียตรงนี้เป็นแน่ ชายหนุ่มเคาะประตูอีกครั้ง มิวายตัดพ้อ

“ฤาน้องสิ้นรักพระยาจน ๆ ถึงได้ทำหมางเมิน”

แค่คำสั่งเดียวจากพระยาพลเทพ ลูกไก่ในกำมืออย่างเธออาจต้องตกในภาวะจำยอมอย่างไม่มีทางเลือก แต่เขากลับเลือกที่จะรักษาน้ำใจเมียรักให้ถึงที่สุด

“แม่พลอย... น้องจะใจร้ายใจดำปล่อยให้ผัวหนาวตายตรงนี้ฤากระไร?”

มีเพียงความเงียบผ่านประตูบานหนา ชายหนุ่มถอนหายใจอีกเฮือกหนึ่ง จากหลายครั้งนับไม่ถ้วน เขายังไม่ล้มเลิกความพยายาม “แม่พลอยของพี่ วันมะเรื่องนี้ พี่จักต้องเดินทางไปต่างเมือง ขอให้พี่ได้พบหน้าน้องสักประเดี๋ยวเดียวเถิดหนา แม่พลอย...”

พลอยพิลาเป็นหญิงที่แตกต่างจากใครในพระนคร เธอเด็ดเดี่ยว มั่นคง งดงามหมดจดจนทำให้มีบุรุษหลงรักใคร่อยู่มากมาย ทว่าเธอกลับมีรักเพียงหนึ่งเดียวคือพระยาพลเทพ ขณะเดียวกัน เธอก็รักชาติบ้านเมืองยิ่งชีพตามคำสั่งสอน

และถ้าหากว่าเป็นคำสั่งของพ่อ พระยาสุรินทฦๅไชยฯ ให้ตัดขาดจากชายผู้เป็นที่รักอย่างเด็ดขาด เธอยินยอมพร้อมใจทำ

“แม่พลอย เปิดประตูให้พี่เถิด ต่อให้น้องจักใจแข็งเป็นหินผาอย่างไรเสีย พี่จะไม่ก้าวไปจากตรงนี้แม้สักก้าวเดียว” ในน้ำเสียงหนักแน่น ชายหนุ่มมิได้ล่วงรู้ว่าหญิงอันเป็นที่รักในอีกฝั่งของประตูเจ็บปวดไม่ต่าง สองขาเรียวไร้เรี่ยวแรงทรุดลงกับพื้น ปล่อยให้หยาดน้ำตาร่วงหล่นลงอาบแก้ม ไม่มีแม้เสียงสะอื้นไห้

“เมียรักของพี่.. หากน้องสิ้นรัก สิ้นห่วงในตัวพี่ พี่ยอมหนาวตายเสียตรงนี้”

คุณพี่ไม่มีวันทำเช่นนั้น! พลอยพิลาอดทนมาจนถึงเวลาสมควร ยกสองมือขึ้นปาดหยดน้ำตาจนเกลี้ยงเกลา ว่าอย่างเด็ดขาด “บ้านเมืองกำลังมีภัย คุณพี่มีเหตุอันใดให้เดินทางไปต่างเมือง หากคุณพี่ตอบคำถามน้องได้ น้องจักเปิดประตูให้คุณพี่”

ชายหนุ่มแน่ใจว่าเมียรักคงรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว และเมื่อใช้ไม้อ่อนกับคนของตัวเองไม่ได้ผล เขาจำต้องดุเมีย “เป็นหญิงมิควรยุ่งเรื่องการบ้านเมือง เจ้ารู้ข้อนี้ดีกว่าผู้ใด”

ใช่! เธอรู้ข้อนี้เป็นอย่างดีจากขุนนางฝ่ายทหารและพวกพ้อง ในวันนี้เธอจึงต้องกล้าหาญให้เท่าพ่อ

“หาใช่ว่าท่านเจ้าคุณพลเทพเอาใจออกห่างบ้านเมืองยามศึกสงคราม คิดการใหญ่ ไปทำอันใดฤา?”

ได้ยินเท่านั้น สีหน้าอ่อนโยนของผู้เป็นสวามีฉายประกายกร้าวจัด ตวาดลั่น “แม่พลอย! เปิดประตูบัดเดี๋ยวนี้!”

“แม่พลอย.. แม่พลอย” เสียงเรียกตามหลังไว ๆ คนตัวเล็กยิ่งก้าวเร็วกว่าเดิม เดินตัวปลิวนำไป จากที่เคยเป็นผู้ตาม

“เจ้าคะ คุณพี่” เอี้ยวตัวกลับไปตอบด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เธอจะสะบัดหน้าแรง ๆ “คุณชายสิ คุณชาย..”

ผ่านโถงทางเดินของห้างสรรพสินค้าโบราณ พลอยพิลาดูจะตื่นเต้นกับทุกสิ่งรอบกาย ผลาญเงินไปกับการช้อปปิ้งอย่างสนุกสนาน ซึ่งของส่วนใหญ่มีแต่ของคุณชายอินทรีที่กำลังถือถุงกระดาษอยู่สองใบ หากเป็นชิ้นใหญ่ เขามักให้บ่าวมารับของ บางร้านก็มีบริการส่งถึงที่

ว่าด้วยเรื่องเครื่องนุ่งห่มแพรพรรณที่ใช้กันในราชสำนักและวงสังคมชั้นสูง ซึ่งได้รับอิทธิพลจากการแต่งกายของชาวตะวันตกในรัชสมัยนี้ ทั้งเจ้านายในราชสำนักรวมไปถึงลูกผู้ดีมีตระกูล ล้วนเลือกใช้ผ้าลูกไม้แพรพรรณราคาแพงที่นำเข้ามาจากต่างประเทศทั้งสิ้น ทั้งหมดนี้สามารถหาซื้อรวมถึงตัดชุดได้ที่ห้างยอนแซมสัน

ชายหนุ่มก้าวยาว ๆ มาถึงข้างกัน ปรามเสียงดุ “หล่อนเลิกเดินเร็ว ๆ เสียที ฉันห่วงแต่จะตามไม่ทัน เกิดคลาดกัน..”

“คุณชายไม่ปล่อยให้ฉันหายหรอกค่ะ ใช่ไหมคะ?” ขัดเสียงหวาน ขณะละฝีเท้าให้ช้าลงตามคำขอ แววตาคู่สวยระรื่น ชื่นชมผลงานการเลือกเสื้อผ้าให้เขาด้วยตัวเอง

ชุดสูทผ้าไหมดีไซน์ผสมผสานแนวตะวันตก เข้ากันกับกางเกงนุ่งโจงกระเบนสีน้ำเงินเข้มขับผิวละเอียดผ่องเช่นผู้ดี เจ้าของวงหน้าหวามคมสมส่วน ผมรองทรงสูงสไตล์ฝรั่ง เป็นที่ต้องตาของสาวน้อยใหญ่ให้เหลียวมองคอแทบหลุด! ไม่สนว่าบุรุษรูปงามจะมากับใคร และที่ท้าทายว่าจะทำให้เธอใจเต้นเขาก็ทำได้จริง ๆ

“ฉันไม่ปล่อยให้หล่อนหายเป็นแน่ แต่หล่อนไม่กลัวฉันจะหาย เพราะถูกสาว ๆ ฉุดไปบ้างฤา?”

“คุณชายชอบงานเดินสายอ่อยอยู่แล้วไม่ใช่หรือคะ? อ่อยทั้งที ก็ต้องอ่อยให้สุด อย่าทำอะไรครึ่ง ๆ กลาง ๆ”

“หล่อนกำลังประชดประชันฉันหรือยังไง?” ในน้ำเสียงไม่พอใจ เขาไม่เข้าใจหญิงสาวที่มีความหมายเป็นอีกอย่าง

“ฉันไม่ได้ประชดนะคะคุณชาย งานช้อปปิ้งเดินโชว์ของแบรนด์ เซลฟี่ลงเฟซบุ๊คอินสตราแกรม เป็นงานโปรดของฉัน น่าเสียดายที่นี่ไม่มีมือถือ”

ถ้ามีล่ะก็ เธอจะจ้างตากล้องมาเก็บอัลบั้มเจ้าคุณหนุ่มสุดแซ่บ! เปิดโพสต์สาธารณะ ให้สาวทั้งพระนครอิจฉาตาลุกเป็นไฟเชียว จะว่าก็ว่าเถอะ เธอถูกใจหนุ่มในสเปคอย่างคุณชายมาก ๆ

รอยยิ้มกรุ้มกริ่มบนวงหน้าหวาน ชายหนุ่มได้แต่มองด้วยสีหน้างุนงง “หล่อนว่ามาช้อปปิ้ง เงินฉัน ซื้อแต่ของของฉันนี่ ควรเรียกว่าพาฉันมาช้อปปิ้งกระมัง”

“โน โน ไม่ใช่ค่ะคุณชาย ฉันเป็นคนเลือก เป็นรสนิยมฉัน ก็ต้องเรียกว่าฉันมาช้อปปิ้ง เงินคุณชายซื้อของของคุณชาย ฉันไม่ได้พาคุณชายมาช้อปค่ะ”

คุณชายอินทรีเอาอกเอาใจหญิงสาวอยู่มาก เดินเข้าออกซื้อของร้านไหนไม่มีปริปากบ่น เธอจึงมีความสุขกับการแต่งตัวให้เขา รองเท้า นาฬิกา ชุดราชปะแตนไปชุดหนึ่ง ได้ผ้าไหมไปเผื่อท่านหญิงจอม และก็คงจะมีเรื่องให้ซื้อของต่อไปอีก

“คุณชายคะ ไปดูสูท.. โอ้!” เสียงหวานอุทาน ทันทีที่สะดุดตาเข้ากับร้านขายชั้นในและชุดนอนบุรุษ ห้องลองชุดไม่ค่อยจะมิดชิด ผู้ชายบางคนถอด ๆ ใส่ ๆ ลองผ้าอย่างไม่มีจริตเช่นผู้คนในอีกร้อยปีข้างหน้า ที่มีห้องลองเสื้อผ้าล็อกกลอนแน่นหนา

“หล่อนเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน” ไม่ว่าเปล่า ยกฝ่ามือขึ้นบังวงหน้าหวานที่ยืนทำตาโตมองหนุ่มล่ำบึ่ก! เปลี่ยนเสื้ออย่างไม่เกรงอกเกรงใจ ดูมีความสุขเสียจนเขาได้แต่สงสัยอยู่ว่าเธอเป็นคนคนเดียวกับที่เขาเคยรู้จักหรือเปล่า

“คือ.. ฉันแค่มอง ไม่ได้มีเจตนาไม่ดี”

“แค่มองก็นับว่าไม่ได้มีเจตนาดี ที่นั่น หล่อนทำตัวแบบนี้รึ?”

ที่นั่น คงหมายถึงที่ที่เธอจากมา แน่ว่ามันยิ่งกว่านี้ เธอถึงได้เปย์ฟิตเนสส่วนตัวให้บอดี้การ์ดล่ำ ๆ ยังไงล่ะ แก้มขาวนวลกลายเป็นสีแดงระเรื่อ ดูจะไม่อายจริง

“ฉัน.. เข้าไปดูชุดนอนให้คุณชายนะคะ”

“ก็ไปสิ” คนตอบอารมณ์ดีขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

บนชั้นแขวนเสื้อผ้า ชุดนอนฝรั่งผ้าเบาสบายลายผ้าและสีสันสดใสหลากหลาย เป็นที่นิยมให้หมู่เจ้านาย ยังมีเสื้อคลุมทับพาจาม่าเป็นผ้าไหมจีนกับไหมญี่ปุ่น ในการนำเสนอของบ่าวเ**กที่ให้การต้อนรับเป็นอย่างดี พลอยพิลาฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เพราะกำลังเดินเลือกเสื้อผ้าอย่างตั้งอกตั้งใจ จากประสบการณ์ความพิถีพิถัน เธอจะค่อย ๆ สัมผัสเนื้อผ้าว่าแตกต่างกันอย่างไร มีชายหนุ่มเดินตามอยู่เงียบ ๆ

พอได้หยุดปลายเท้าลงตรงชุดนอนสไตล์ญี่ปุ่น ร่างบางยกปลายนิ้วขึ้นแตะคาง พึมพำกับตัวเอง “ผู้ชายสมัยนี้ใส่กางเกงในนอนไหมนะ?”

“ใครใส่ซีชอบกลนาคุงผู้หญิง อั๊วก็ไม่ล่ายใส่ เวลานอง เย็งสบายดี” บ่าวเ**กอายุราวสามสิบรีบตอบ อยากขายของเต็มที่ หญิงสาวฉีกยิ้มกว้างมองด้วยแววตาเป็นประกาย

“จริงหรือคะ?”

“ไม่ไล่โป้ปดทีเลียว”

พลอยพิลาเผลอหัวเราะอยู่ทีหนึ่ง จนต้องยกมือขึ้นป้องปากอย่างรักษาจริต ตั้งแต่มายุคนี้เป็นครั้งแรกที่เธอขำ เพราะสำเนียงของบ่าวเ**กในภาษาโบราณ มิน่าคนเขาถึงได้เหมารวมเธอเป็นเ**กไปด้วย ก่อนที่เธอจะสังเกตว่าเสื้อคลุมทับมีเนื้อผ้าเบาบางสีขาวซ่อนอยู่ มือเรียวยกมันขึ้นดูก็เบิกตากว้าง

“ลองจอห์น! อะไรมันจะรัดเบอร์นี้”

“อ้าว ๆ คุงผู้หญิง ท่าวนี้ไม่เรียกว่ารักนา กาชับเบอร์นี้เย็งสบาย อั๊วรับปากัง ผ้าไม่บาง ไม่เย็งเอามาคืนอั๊วไล่เลย” บ่าวเ**กย้อนคำประหลาด ๆ ของลูกค้า สองหนุ่มสาวมองหน้ากัน

“เอาตัวนี้” / “ไม่เอาตัวนี้!”

“เอาเถอะ ๆ ท่าน เชื่ออั๊วว่าของลีบอกต่อ เสื้อคลุมตัวหย่ายพาจาม่านี้ ผ้าดีมั่กมาย ไม่ใส่ในห้องนอง ก็นั่งดื่มล่าวกับเพื่องกับฝูง หน้าหนาวก็ล่ายประโยชน์ หน้าร้องก็ไม่ต้องส่าย ใส่ตัวสีขาวบาง ๆ ข้างในอย่างเลียว เย็งสบาย” บ่าวเ**กหยิบผ้ามาคราวนี้ แผ่ออกทั้งตัว “กาดุมนี่กะยาวไปข้างล่างเทียว ถอกง่ายมั่ก ๆ จาเล่งสนุกซุกซนตามประสาหนุ่มสาว สะดวกยิ่งนัก”

“งั้นไม่เอา” / “ตัวนี้แหละ!”