คิ้วที่เขียนไว้โค้งจนงามเกินจริงของลี่ถิงเลิกขึ้นด้วยความฉงน พลางลอบถอนใจ ฟังอย่างไรก็รู้ว่คุณหนูคนงามรู้เรื่องฮ่องเต้มาอย่างผิดๆ
“ข้าไม่นำเรื่องที่คุณหนูเล่าให้ฟังไปบอกผู้ใดหรอกเจ้าค่ะ แต่สิ่งที่ข้าอยากจะบอกคุณหนู ข้าว่าท่านเข้าใจผิดแล้ว ภาพวาดฝีมือท่านน้าของคุณหนู เป็นไปได้หรือไม่ที่จะเป็นภาพวาดพระบิดาของฮ่องเต้”
จางหยูเฟยตะลึงมองกับคำพูดนี้ของลี่ถิง
“ทำไมเจ้าถึงพูดเช่นนั้น”
ถ้าอีกฝ่ายไม่เคยบอกมาก่อนว่ามีสามีเป็นทหาร นางคงสงสัยแล้วว่าเหตุใดสตรีชาวบ้านถึงรู้เรื่องราชสำนักดีนัก แล้วนางรู้ได้อย่างไรว่าฮ่องเต้มีพระพักตร์เช่นไร พูดราวกับเคยเห็น
“เพราะแท้ที่จริงแล้วฮ่องเต้รูปงามราวกับถูกสลักขึ้นจากหยกสวรรค์ ทั้งยังสง่างาม น่าเกรงขาม พระชนมพรรษาก็ยังไม่มาก มิได้หน้าผากกว้างลงพุงอย่างที่คุณหนูเข้าใจ ด้วยข้าเคยตามสามีไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ตอนที่พระองค์เสด็จมาเยี่ยม
ราษฎรในปีที่บ้านเกิดข้าถูกน้ำ
