“ลี่ถิง หยุดนะ” เสียงของจางหยูเฟยดุขึ้น
“บอกนางเถอะ คืออย่างนี้นะซารัง เจ้าจงฟังข้า แม่ของเจ้าเดินทางไปทำการค้าที่มณฑลหนึ่ง ทว่าโชคร้าย มณฑลที่ท่านแม่เจ้าไปเขื่อนเกิดแตก น้ำท่วมไปทั่วเมือง”
“ท่านแม่!”
พอเห็นซารังทำท่าว่าจะร้องไห้ พี่เลี้ยงสาวจึงทรุดลงไปกอดซารังไว้
“เด็กโง่ แม่เจ้าไม่ได้เป็นอะไรสักนิด แม่เจ้าปลอดภัยดี แค่เวลานี้เส้นทางสัญจรถูกตัดขาด แม่ของเจ้าจึงยังกลับมาไม่ได้ เดี๋ยวถ้าน้ำลดลงแล้ว แม่เจ้าคงเดินทางกลับมาที่จวน”
“จริงหรือเจ้าคะ”
ซารังหันไปถามจางหยูเฟย นางอ้าแขนรับร่างเด็กน้อยเข้าไปกอดเอาไว้ ดวงหน้าหวานเงยหน้าขึ้นสบตากับลี่ถิง เห็นพี่เลี้ยงสาวส่งยิ้มละไม จางหยูเฟยมองลี่ถิงอย่างคาดโทษ ทว่าคำโกหกของลี่ถิงดูจะมีน้ำหนักน่าเชื่อถือกว่านาง ถึงตอนนั้นผ่านไปเนิ่นนานแล้วยังไม่ได้ข่าวแม่ของซารัง ก็ค่อยๆ บอกว่านางเสียชีวิตจากโรคระบาดที่มากับน้ำ ซารังก็คงพอจะทำใจได้
จางหยูเฟยดันร่
