“หม่อมฉันทูลลาเพคะ”
“ไปเถอะ” ฮั่นหลิวตี้ตอบอย่างไม่แยแส ที่จริงพระองค์ไม่ได้แยแสสตรีในวังหลังคนใด คำพูดหวานๆ นั้นหว่านไปทั่ว แต่จะตกรางวัลให้อย่างงามหากสตรีนางใดปรนนิบัติได้อย่างถึงพระทัย แต่เวลานี้ เหตุใดเซียวอู่เว่ยสนมคนโปรดเพียงแตะวรกายพระองค์ถึงรู้สึกว่านางน่ารำคาญ
“จะว่าข้าโหดร้ายได้เยี่ยงไร ข้าไม่ได้เป็นคนตั้งกฎให้ฮ่องเต้ต้องมีสนมชายามากมายจนจำชื่อไม่ได้ จำหน้าไม่หมด” เพราะฉะนั้น การต้องรับหญิงงามมามากมาย อย่าได้ถามถึงเรื่องความรัก สิ่งนั้นพระองค์ไม่เคยรู้จัก หากสตรีนางใดที่เคยถวายงานแล้วทึกทักว่าพระองค์หลงรักนาง
***‘พวกนางเข้าใจผิดแล้ว’***
แต่เหตุใดเวลานี้กระแสน้ำเย็นฉ่ำกลับดับความร้อนพระทัย ความต้องการที่มีต่อจางหยูเฟยไม่ได้
“เจ้าก็เป็นเพียงสตรีอีกนางที่ข้าแค่ปรารถนาให้มาปรนนิบัติรับใช้ ใช่ว่าข้าหลงเสน่ห์เจ้าเสียหน่อย คุณหนูจาง”
ฮั่นหลิวตี้พยายามขับไล่ภาพของสตรีนางหนึ่งออกไป
