นางวางตะเกียบลงเพราะชื่อนั้นทำให้กินข้าวไม่ลง จึงบอกไปว่าลี่ถิงลากลับบ้านนอกพร้อมกับแม่สามีไปแล้ว และจะไม่กลับมาที่นี่อีก ตอนนั้นแม่ตัวน้อยคุกเข่าต่อหน้านาง
***“คุณหนูเจ้าขา ซารังทำอะไรผิดไปหรือเจ้าคะ หรือซารังดื้อ แม่ก็หนี พี่เลี้ยงก็หาย ทำไมมีแต่คนหนีซารังไป”***
ตอนนั้นนางไม่ทันเอะใจว่าซารังคิดอะไรอยู่ จึงดึงซารังที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นมาปลอบแล้วเช็ดคราบน้ำตาที่ไหลอาบแก้มราวกับซาลาเปานั้นให้
***“ซารังอย่าร้องไห้สิ เจ้าเป็นเด็กดี ถึงซนไปบ้าง แต่เจ้าน่ารักมาก เรื่องที่แม่เจ้าและลี่ถิงหายตัวไปไม่เกี่ยวกับเจ้าเลย”***
ซารังน้อยสะอึกสะอื้น จางหยูเฟยจึงหันไปหยิบซาลาเปาให้เป็นการปลอบใจ พอได้ซาลาเปาไปสองใบ เด็กน้อยจึงหยุดร้องแล้วบอกว่าจะไปเล่นกับเพื่อน หลังจากนั้น นางก็เข้าไปดูงานในโรงปั้นแล้วลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท
จางหยูเฟยเม้มปากเข้าหากัน นางรู้สึกผิดขึ้นมาทันที หรือว่าซารังยังไม่เลิกคิดถึงเ
