ตำหนักเหลียนฮวา
เสียงของนางกำนัลนางหนึ่งดังขึ้น “พระสนมเพคะ หม่อมฉันกลับมาแล้วเพคะ”
เจ้าของตำหนักเหลียนฮวาหมุนกายระหงมองไปทางต้นเสียงอย่างรอคอย “กลับมาแล้วหรือ ได้เรื่องว่าอย่างไรบ้าง ฝ่าบาทประทับอยู่ที่ตำหนักหรือไม่ ทรงพระประชวรหรือทำอะไรอยู่ รีบบอกข้ามาเร็ว ข้าอยากรู้”
เจ้าของเสียงที่ถามคือเซียวอู่เว่ย สนมขั้นฟูเหริน นางเป็นสนมที่มีตำแหน่งสูงที่สุดในบรรดาสนมด้วยกัน เป็นรองเพียงฮองเฮาจางเชี่ยนเสวี่ยที่หายตัวไปอย่างเป็นปริศนา
เซียวฟูเหรินในวัยสิบแปดปีมีใบหน้างดงามปานดอกโบตั๋น ใช้เวลาไต่เต้าจากตำแหน่งเหลียงเหรินไม่นานก็ปีนป่ายมาถึงตำแหน่งฟูเหริน เพราะฝีมือการปรนนิบัติเอาอกเอาใจเป็นเลิศ ไม่ว่าฝ่าบาทต้องการแบบใด นางรับมือได้หมดจนเป็นที่ต้องพระทัย
“ฝ่าบาททรงประทับอยู่ที่ตำหนักใหญ่เพคะพระสนม หม่อมฉันลอบติดสินบนนางกำนัลในตำหนักใหญ่เข้าไปดูด้วยตาเลยเพคะ หม่อมฉันเห็นฝ่าบาททรงเดินอยู่ในตำหนัก
