รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคาย ที่จะว่างามดั่งสตรีก็ใช่ จะหล่อเหลาอย่างบุรุษก็ใช่อีก ยิ่งเพ่งพิจารณา จางหยูเฟยก็อยากเขกหัวตัวเองที่ไปรับคนอย่างนี้เข้ามาในจวน นางมีตาหามีแววไม่ เห็นบุรุษทั้งแท่งแต่งหญิง และยังเคยเชื่อสนิทใจว่าเป็นหญิง
“คุณหนูเป็นสตรีของข้าแล้ว ตั้งแต่วันนี้ห้ามแต่งให้ใคร และอย่าให้ใครทำแบบเมื่อครู่ที่ข้าทำกับท่านอีกเด็ดขาด หาไม่แล้ว มันผู้ใดที่กล้ามายุ่งกับท่าน มันจะไม่มีศีรษะตั้งอยู่บนบ่าอีกแน่” เสียงนั้นทุ้มห้าวไม่ได้ถูกดัดให้อ่อนหวานเหมือนเมื่อครั้งก่อนๆ ที่เคยได้ยิน
จางหยูเฟยผงะไปกับท่าทีเฉียบขาดหยิ่งผยอง “เจ้าเป็นใครกันแน่!”
“อีกไม่นานคุณหนูจางจะได้รู้แน่”
จางหยูเฟยร้องถามได้แค่นั้น ผ้าม่านรถม้าก็ถูกเปิดออก แล้วร่างของคนที่นางเข้าใจมาตลอดว่าเป็นสตรีก็กระโดดหายไป
นางรีบวิ่งตาม แต่ความไวของนางไม่อาจสู้อีกฝ่ายได้ นางวิ่งไปได้สิบก้าวจึงหยุดอยู่กับที่ ตอนนั้นเอ
