“ข้ามองท่าน เพื่อให้แน่ใจว่าท่านจะไม่ยินดีแต่งให้บุรุษคนไหน”
“เจ้าพูดอะไรของเจ้า”
จางหยูเฟยไม่เข้าใจ และรู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้นมา น้ำเสียงและดวงตาของลี่ถิงเข้มข้นผิดปกติ นางหมุนตัวจะลงจากรถม้า แต่กลับถูกรวบเอวขึ้นไปนั่งบนรถม้าอีกครั้ง
ดวงตาคู่หวานเบิกกว้าง เสียงใสตวาดใส่ “เจ้าจะทำอะไรของเจ้าลี่ถิง เจ้าไม่มีสิทธิ์ทำกับข้าแบบนี้” จางหยูเฟยโกรธจนตัวสั่น ดันตัวออกจากมือของคนที่นางไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นสตรีเลย เหตุใดจึงมีเรี่ยวแรงมากเช่นนี้
“ข้าขออภัย แต่ข้าเห็นคุณหนูจะลงจากรถม้า เลยขอเชิญคุณหนูให้มานั่งด้วยกันดีๆ”
“เชิญข้าแบบนี้น่ะเหรอ” นางตวาด “เจ้าช่างเหิมเกริมนัก ลงไปจากรถม้าของข้าเดี๋ยวนี้”
“ข้าจะลง แต่ท่านต้องตอบมาก่อนว่าคุยอะไรกับท่านทูตคนนั้น”
“ทำไมข้าต้องบอกเจ้าด้วย เจ้าเป็นแค่สาวใช้ จะมากเกินไปแล้ว”
“ข้าคิดว่าเขาไม่น่าไว้ใจ ข้าได้ยินมาว่าคนต่างชาติต้องการคิดรุกรานฮั่น แต่คุณหนูไปย
