***‘ช่างน่านัก’***
“นั่นสิ จางหยูเฟย คนที่คิดร้ายกับข้าเยี่ยงนี้ ทั้งที่ข้าทำเพื่อพวกเขา ช่างร้ายกาจนัก เจ้าอยู่ข้างนอกเคยได้ยินใครพูดบ้างไหม ถ้าได้ยินบอกข้ามาเถิด ข้าจะตกรางวัลเจ้าอย่างงาม
แล้วไปลากตัวมันผู้นั้นมาตัดลิ้นซะ”
จางหยูเฟยอ้ำอึ้ง นางเผลอยกมือปิดริมฝีปาก สีหน้าฉายแวววิตกกังวล
“เจ้าเป็นอะไรไป ท่าทางพิกล”
จางหยูเฟยยิ้มเจื่อน “ไม่มีอะไรเพคะ”
ฮั่นหลิวตี้อมยิ้ม แกล้งทำเป็นไม่เห็นสีหน้าตระหนกนั้นแล้วพูดต่อ “ข้ารู้ดีว่าด้านนอกวังนั้นคงมีคนด่าว่าข้ามากมาย แต่ไม่มียามใดที่ข้าไม่คิดถึงปากท้องความเป็นอยู่ของราษฎร ที่ข้าต้องทำตัวเกเรยกพวกไปตีบ้านเมืองคนอื่น เพราะข้าอยากให้ราษฎรของข้าอยู่ดีกินดี มีแผ่นดินที่มั่นคงเป็นปึกแผ่น ไม่ถูกชนเผ่าอื่นเข้าปล้นชิง เพื่อพวกเขาจะได้อยู่เย็นเป็นสุข แต่การทำสิ่งเหล่านั้นให้สำเร็จก็ต้องมีสงคราม สงครามจึงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้”
จางหยูเฟยไม่เข้าใจ
