“เพคะฝ่าบาท” นางกำนัลรีบน้อมรับพระบัญชา
“หม่อมฉันไม่ดื่มสุราเพคะ” นางก้มหน้าตอบ
“ถ้าข้าสั่งให้เจ้าดื่มก็ต้องดื่ม” ฮั่นหลิวตี้กล่าวเสียงเฉียบ ลอบมองสตรีที่ก้มหน้างุด
หัวใจนางสั่นไหวรุนแรง เป็นครั้งแรกที่ได้นั่งใกล้ชิดกับเจ้าเหนือหัวของทุกผู้คนในดินแดนฮั่น การได้นั่งใกล้ชิดแบบนี้มีแต่ไทเฮาและฮองเฮาเท่านั้น
แต่สำหรับนางแล้วถือว่าเป็นการนั่งใกล้ชิดครั้งแรก หรืออาจจะเป็นครั้งสุดท้ายก่อนความตายจะมาเยี่ยมเยือน
ระหว่างที่นางกำนัลไปนำสุราเบญจมาศมาถวาย ฮั่นหลิวตี้ลอบมองใบหน้าจางหยูเฟย เห็นนางมีเหงื่อผุดมาเรื่อยๆ ก็ทำให้นึกสนุก
“ระหว่างรอสุรา ดื่มชากับข้าหน่อยไหม”
“…”
“ข้าสั่ง ทำไมเจ้าถึงเพิกเฉย เจ้าคิดจะให้ข้านั่งดื่มชาคนเดียวแล้วปล่อยให้หญิงงามนั่งมองเฉยๆ เช่นนั้นหรือ ฮ่องเต้อย่างข้าทำไม่ลงหรอก”
นางเริ่มลังเล ไม่รู้ฮ่องเต้มากเล่ห์จะมาไม้ไหน ทั้งยังมีคำพูดเจ้าชู้กรุ้มกริ่มที่หลุดออกมาเรื่อย
