จางหยูเฟยเงยหน้าขึ้นมาพูดอย่างเด็ดเดี่ยว “หม่อมฉันพูดคำไหนคำนั้นเพคะ โปรดสั่งลงโทษหม่อมฉันแล้วปล่อยซารังไปเถิดเพคะ”
ฮั่นหลิวตี้ยิ้มเยือกเย็น เขาชอบจริงๆ การได้เกี้ยวพาราสีสตรีหัวแข็งเช่นนี้ พระหัตถ์ร้อนผ่าวเชยคางนางขึ้นมา
จางหยูเฟยเบือนหน้าหนี แต่ถูกพระหัตถ์แข็งแรงยึดไว้แน่น
“อ๊ะ!” นางร้องออกมาคำหนึ่ง พระหัตถ์ร้อนแรงก็คลายความแข็งกร้าวลงนิดหน่อย
“หม่อมฉันเจ็บ”
ทว่ายามที่ได้อยู่ใกล้แค่ปลายจมูกชนกัน เหตุใดนางถึงมองเห็นโอรสสวรรค์เป็นลี่ถิงไปได้
***‘ไม่จริง’*** นางสะบัดหน้าหนี
“ก็บอกเองว่าจะรับโทษแทนซารังน้อย เจ้ากล้าขัดขืนข้าเช่นนั้นหรือ”
จางหยูเฟยได้สติคืนมาแล้ว นางไม่ตอบแต่ก้มหน้านิ่งนาน ไม่อยากจะคิดในแง่ร้าย นางสู้ติดสินบนเจ้าหน้าที่เพื่อไม่ให้ผ่านการคัดเลือกเข้ามาในวัง ทว่าต้องถูกมัดมือชกอย่างนั้นหรือ เพราะสายตาของฮ่องเต้ที่จ้องนาง จางหยูเฟยไม่ใช่สตรีเบาปัญญา
***‘จ้องหม่อมฉันขนาด
