ขอโทษ
1179 คำ
ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง เสียงไลน์ผมเด้งรัวๆ อะไรวะ ใครแม่งทักมาหาเอาป่านนี้ คิดว่านี้มันกี่โมงกันวะ ผมควานหาโทรศัพท์แล้วพยายามกระพริบตาให้สามารถโฟกัสสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้ ถ้าตาผมไม่ได้ฝาด นั้นมันไลน์ของวี มีอะไรดึกขนาดนี้
วี: ฉั้นคิดถึงน้าย
วี: ฉันเสียใจที่ทำแบบนั๊น
วี: ขอโทษได้ม้ายย
วี: (ช้านนน ขอโทษ น้ายยเกลียดฉันแล้ววใช่ม้ายย ฮือออ ฮีกก ฉันผิดตรงไหนที่ก็รักนายเหมือนกัน ยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งรัก ช้านนนไม่อยากเสียเพื่อนสนิทอย่างนายไปเหมือนที่เคยเสียแฟนเก่าไป ฮึกกก ฮืออออ)
ผมนั่งอ่านและฟังเสียงที่วีส่งมา ดูก็รู้ว่าโครตเมา ผมไม่รู้ว่า ควรรู้สึกยังไงดี รู้สึกดีที่เธอสารภาพรักหรือรู้สึกแย่ว่า คนที่ตัวเองชอบมีความคิดแปลกๆ ใครเขาจะคบจะรักกันเพื่อเลิกกันวะ ผมเลยตัดสินใจโทรหาวี
"ฮาโล"
(ฮาาาโลลลค่าา มีอารายยคะ)
"อยู่ไหน"
(ทำม้ายยย คุณเป็นครายย มาหลอกถามแบบนี้ทำม้ายย)
"อยู่ ไหน"
(แค่นี้ก็ต้องดุด้วย อยู่...ผับ...P)
พอได้ยินแบบนั้นผมก็ตัดสายเลย คุยกับคนเมามีแต่ปวดหัวดูอย่างเมื่อกี้สิกว่าจะพูด กว่าจะตอบ ลีลาชักช้า ผมก็รีบขับรถตรงไปหาวีเลยดูจากสภาพไม่น่าไหว เดี๋ยวถ้าโดนใครฉุดไปนะจะกระทืบไอ้นั้นให้ตายเลย ผมขับไปหงุดหงิดไป ผมไม่รู้ว่า ผมตัดสินใจถูกหรือป่าวที่มาหาวีแบบนี้ทั้งที่เกือบจะตัดใจได้แล้ว แต่ก็อดเป็นห่วงเธอไม่ได้ เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผม..แคร์ขนาดนี้
"อ่าวเฮีย มากินเหล้าหรอ" ทันทีที่ผมรีบเดินเข้าผับลูกน้องเฮียภีมก็ทักพอดี
"เออ มาตามเมียกลับบ้าน"
"อ้ออออ ห้ะ!!" ผมไม่ได้ฟังอะไรต่อก็รีบเดินออกมาเลย จังหวะรีบๆแบบนี้ไม่มีเวลาคุย แต่เดี๋ยวนะผมเรียกวีว่า เมีย อย่างนั้นหรอ ช่างมันเถอะไม่มีใครสนใจหรอก วันนี้แม่งเป็นวันแรกเลยมั้งที่ผมมองว่า ผับคนเยอะฉิบหาย แล้ววีแม่งอยู่ไหนวะเนี้ย ผมก็เดินไปเรื่อยๆ จนไปเจอผู้หญิงคนนึงกำลังนั่งอยู่ที่เคาท์เตอร์ แต่งตัวซะแบบน่าจับไปโยนทิ้งจริงๆ ในขณะที่ผมกำลังเดินเข้าไปก็มีผู้ชายคนนึงมานั่งข้างๆ มองเธอด้วยสายตาหื่นกามจัดๆ
"ปล่อย" ผมเดินตรงเข้าไปจับแขนของไอ้เหี้ยนั้นแล้วสบัดออกไปอย่างแรง
"มึงเป็นใคร เสือกเหี้ยไรวะ"
"กูเป็นผัวผู้หญิงคนนี้" ผมชี้ไปที่วีที่อยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น
"เชื่อตายล่ะ ไอ้ควาย" โอโห้ไอ้จัญไรนี้แม่ง
"เดี๋ยวมึงก็รู้ ว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร.." ผมเดินเข้าไปกระซิบข้างหูไอ้ผู้ชายคนนนั้น พร้อมกับกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมส่งซิกให้ลูกน้อง แล้วผมก็ลากวีออกมาเลย ผมไม่ชอบใช้ความรุนแรงแต่กลับบางคนก็อาจจะเป็นข้อยกเว้นเหมือนไอ้เหี้ยนั้น
"วี วี! กินแล้วหลับขนาดนี้ จะกินทำไมวะ" ผมผลักให้วีขึ้นมานั่งบนรถ แล้วเขย่าให้วีตื่นเพราะผมไม่รู้วีไปอยู่ที่ไหน แต่เขย่าเท่าไรก็ไม่ตื่น ไอ้เรื่องขี้เซานี้ตัวจริงเลย ตอนที่นอนด้วยกันนะขนาดเสียงผมดังขนาดไหนวียังไม่ตื่นเลย ผมไม่รู้ว่าพระเจ้าให้พรสวรรค์อะไรเธอมา
"วี!! ยัยแฮมทาโร่!" ผมทำอะไรไม่ได้ล่ะ ไม่เป็นไรหรอกมั้ง คอนโดผมเธอก็เคยไปนอน เธอคงไม่ว่าอะไรหรอก ผมก็ขับรถพาวีกลับมาคอนโดตัวเองเลย ในระหว่างที่ขับก็พลางคิดไปด้วยว่า ผู้หญิงคนนี้มีดีอะไรกันนะ ทำไมผมถึงรักเธอนักหนากันนะ
"อื้อออ" หนักก็หนักและจะมาทำท่าทางรำคาญอีก ผมพยายามจะจัดท่าทางให้เธอนอนดีๆ เธอก็ปัดมือผมไปมาอยู่นั้นแหละ
"วี..ทำดีๆได้มั้ย"
"อื้อออ เก้า...นายหน่ะเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในชีวิตฉันเลย"
"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเลย ถ้าฉันดีจริงเธอจะมาทิ้งฉันไปทำไม ปล่อยเลยยัยหนูขี้เมา"
"อื้ออ ฉันรักนาย" หมับ!!!
"วี วีปล่อยก่อน" ตอนนี้วีกอดผมไว้แน่นเหมือนงูที่กำลังรัดเหยื่อเลย กลัวผมหายไปไหนกันวะ แน่นจนหายใจไม่ออกล่ะ
"นี่!! ถ้าเธอตื่นมาแล้วอยู่ในสภาพที่กอดกันแบบนี้ แล้วโวยวายนะฉันจะดุให้ร้องไห้เลยนะ ปล่อย"
"....." ตัดออกจากสารระบบไปล่ะ ทำอะไรไม่ได้แล้วก็ต้องปล่อยเลยตามเลยสิ จะว่าไปก็คิดถึงเหมือนกันนะเนี้ย กอดกันแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไรกันนะ แล้วที่เธอบอกว่า รักผมหน่ะ ผมไม่ดีใจหรอก คนเมาเชื่อถืออะไรไม่ได้ ถึงจะมีคนบอกว่า เมาแล้วจะพูดความจริง แต่ก็ยังเป็นคนที่ไร้สติอยู่ดี พูดคืนนี้พรุ่งนี้ตื่นมาก็จำไม่ได้ล่ะ ผมคงทำได้มากสุดก็แค่นอนกอดนั้นแหละ....
--------------------------------------
part วี
"โอ๊ยย ปวดหัว อื้ออ" ฉันไม่รู้ว่าเมื่อคืนกินหนักขนาดนไหน แต่ตอนนี้เหมือนมีหินทับหัวอยู่เลย แล้วก็รู้สึกแน่นๆแปลกๆ ไอ้บ้าข้างๆนี่ใครเนี้ย มากอดฉันทำไม
"นี่!! ไอ้บ้า นายเป็นใครเนี้ย" ฉันรีบผละออกจากกอดนั้นทันที ฉวยโอกาสผู้หญิงแบบนี้แม่จะตีให้เลือดหัวออกเลย
"อื้ออ อะไร"
"นายนั้นแหละ อะ.... เก้า...."
"ฉันคาดเดาไม่ผิดจริงๆ ว่า ตื่นมาต้องโวยวาย ฉันน่าจะปล่อยให้เธอนอนที่ผับจะได้มีผัวสักสิบคน" เก้าพูดพร้อมกับดึงผ้าห่มมาคุมหน้า ขนาดไม่ได้เจอกัน เขาก็ยังหวังดีกับฉันอีกหน่ะหรอ
"ขอโทษ" ฉันไม่รู้คิดอะไรอยู่ตอนนั้น แค่รู้สึกว่า คิดถึงเขาเหลือเกิน ไม่ชอบท่าทีเวลาเขาเย็นชาใส่ฉันเลย คิดถึงกรินทร์คนที่ขี้อ้อนเวลาอยู่กับฉัน นายกรินทร์คนนั้นคงหายไปหลังจากที่เราแยกกันวันนั้นสินะ
"อื้ออ ปล่อย" ฉันสวมกอดเข้าหาเขา แต่เหมือนเขาคงรำคาญ ให้ตายสิไม่ได้กอดเขาแบบนี้นานเท่าไรแล้วนะ
"อยู่เฉยๆ ขอกอดหน่อย" ฉันพูดพร้อมกับกระชับกอดให้แน่นขึ้น ส่วนเขาพอได้ยินแบบนั้นก็ไม่ได้มีท่าทีขัดขืนอะไรแถมยังกอดตอบฉันอีก เราต่างคนต่างนอนกันเงียบๆจนฉันก็เผลอหลับไปอีกครั้งในอ้อมกอดของเขา
- ผู้เขียน
