เพราะรักไง
1012 คำ
ในงานแต่งเฮียภีม
งานแต่งนี่เฮียภีมแกทุ่มสุดตัวเลยนะ ซ้อแกขออะไรมาจัดให้ได้หมด ให้มันสมกับที่หลอกซ้อแกมาแต่งงานด้วยหน่อย ในงานมีแต่คนมองผมเต็มไปหมด ถ้าเป็นแต่ก่อนคงลากไปเอาสักฉากสองฉากล่ะ แต่ช่วงนี้เบื่อๆ เบื่อผู้หญิง น่ารำคาญ ทำดีแค่ไหนเขาก็ไม่เอามึงอยู่ดี เพราะฉะนั้นควรอยู่ห่างจากความรู้สึกอันน่ารังเกียจนี้ซะ
"แฮร่ พี่องศา" ไอ้คู่นี่ก็หวานกันจัง กูล่ะเบื่อ เดินหนีออกมาแม่ง ตอนนี้ผมนึกอยู่ตลอดเวลาเลยว่า กูหนีกลับเลยได้มั้ยวะ กูเบื่อล่ะ
หมับ!
"เก้า!" ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงคนมาจ๊ะเอ๋ข้างหลัง โอ๊ยยจะหัวใจวายตาย จะใครซะอีก วี ไง ได้ยินว่าวีเป็นเพื่อนกับดา เด็กเฮียองศา
"...." เมื่อเห็นหน้าวี ผมก็ตัดสินใจเลยว่า ผมจะออกมาจากงานนี้ให้เร็วที่สุด แต่ในขณะที่ผมกำลังจะหมุนตัวเดินไป
"จะรีบไปไหน งานยังไม่เริ่มเลย" วีก็รั้งแขนผมไว้
"มีงานต้องทำ" ผมพูดพร้อมกับเบี่ยงหน้าไปทางอื่น ไม่ได้มีงานเหี้ยไรหรอก แต่ไม่อยากอยู่
"นายไม่อยากเจอฉันขนาดนั้นเลยหรอ" ผมก้มลงไปมองหน้าวีที่กำลังทำหน้าเศร้าอยู่เมื่อเห็นผมเดินหนีเธอทุกครั้งที่เจอกัน
"....."
"นะ...นายไม่อยากคุยกับฉันใช่มั้ย" ผมเห็นวีเหมือนจะร้องไห้ พร้อมกับค่อยๆคลายมือออกจากข้อแขนผม
"ใช่ ไม่อยากเจอเพราะฉันรักเธอ รักมากจนจะตัดใจไม่ได้ถ้าเจอกัน" วีเบิกตากว้างเมื่อได้ยินประโยคนี้ของผม
"นะ..นายรักฉันงั้นหรอ.."
"ถ้าฉันไม่รักเธอ แล้วที่ผ่านมาฉันจะทำแบบนั้นทำไม แต่ก็ช่างเถอะ ปล่อยแขน ฉันจะไปทำงาน" สิ่งได้คือจับแขนผมแน่น เราทั้งคู่สบตากันอยู่พักใหญ่ แล้วก็มีเสียงมารผจญเข้ามาแทรกตามเคย
"ปล่อย มีคนมาตามล่ะ คนที่เธอปกป้องนักหนาไง" ผมพูดแขวะเธอแล้วก็สบัดแขนออกจากเธอ ผมก็อดคิดไม่ได้นะ ตลอดหลายปีที่อยู่กันมาเธอกลับเห็นคนอื่นดีกว่าผมได้ไงไม่รู้ ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด อยากซัดหน้าแม่งสักที
"ไอ้เก้าไปไหนมา กูนึกว่าหนีกลับไปซะแหละ เดี๋ยวนี้เขาจับตัวยากนะวดี คุณกรินทร์เนี้ย"
"ใช่ เพราะผมกำลังจะเดินมาบอกว่า ถ่ายรูปกับผมก่อน เพระาผมจะกลับไปทำงานแล้ว"
"โถ่วว ไอ้น้องเวร" ผมไม่ตอบอะไร ก็ทำหน้านิ่งๆเรียบๆ เฮียก็ทำหน้าเบื่อๆแล้วก็พยักหน้ารับไป ผมไม่อยากอยู่ล่ะในงานมีแต่พวกเวร
แชะ แชะ แชะ
"อ่าวจะกลับแล้วหรอไอ้เก้า ทำไมรีบกลับจังอ่ะ"
"ไม่รู้ มันบอกว่ามีงาน งานคงสำคัญกว่ากู" ขี้งอนอีกล่ะ มีใครเคยพูดมั้ยว่าเฮียภีมเขาขี้งอนฉิบหาย ผมถึงกับส่ายหน้าไปมา สงสารซ้อฉิบหายที่ต้องอยู่กับแม่งเนี้ย
"มึงก็รู้ว่ามันขี้งอน มึงก็อย่าไปขัดใจมันได้มั้ยไอ้เก้า"
"เออๆ อยู่ก็อยู่"
"เย้ น้องรัก ฟอดด ฟอดด" เฮียภีมที่กำลังหน้าตึ้งเมื่อกี้เดินเข้ากอดแล้วหอมแก้มผมสองข้าง
"เฮีย ทำเหี้ยไรเกรงใจเมียตัวเองหน่อยและนี่ก็ในโบสถ์" งานแต่งก็ดำเนินต่อไป ผมก็ไม่เห็นวีอีกเลย สงสัยไปกับไอ้หน้าจืดนั้นแล้วมั้ง มันก็น่างงเหมือนกัน หน้าหล่อขนาดนี้แพ้ไอ้หน้าอ่อนนั้นได้ไงไม่รู้ ความรู้สึกตอนนี้มันว่างไปหมด การแต่งงานคือความฝันของผมเลยนะ ผมมองคู่เฮียกับซ้อเขาคุยกัน ถึงเฮียแกจะหลอกซ้อมาแต่ซ้อก็ดูมีความสุขดี เฮียก็ตามใจซ้อทุกอย่าง ขนาดรู้จักกันไม่นานเฮียก็รู้หมดว่า ซ้อชอบอะไร อยากได้อะไร บางทีความรักมันอาจจะไม่ได้ขึ้นอยู่กับจำนวนเวลาที่เราอยู่ด้วยกันอย่างเดียวเสมอไป คงขึ้นอยู่กับคนที่ใช่ในเวลาที่เหมาะสมด้วยแหละ บางคนอยู่ด้วยกันนานๆแต่กลับไปไม่รอด บางคนพึ่งเจอกันไม่กี่วันกลับดูรักกันมากเหมือนคุ้นเคยกันมาก่อน
"ไอ้เก้า มึงไม่สอยไปสักคนวะ ในงานนี้มีแต่เด็ดๆ" เฮียองศาหันมากระซิบข้างหูผม เฮียนี้เขาเป็นเหี้ยไรไม่รู้อยากให้กูมีจังเมียอ่ะ
"ไม่เอา ผู้หญิงน่ารำคาญ" ผมพูดพร้อมกับหันไปเจอวีกำลังเดินไปไหนไม่รู้ ทำไมเดินไปคนเดียว ไอ้หน้าจืดนั้นไปไหน นั้นมันไม่ใช่เรื่องที่มึงต้องสนใจนะเก้า!! เขาจะทำไรก็เรื่องของเขา
"โถ่ววว ให้มันจริงเถอะ" ผมอดใจไม่ไหวที่จะสงสัยว่า วีไปไหน ผมเห็นงานเริ่มต่างคนต่างอยู่ล่ะ พิถีคงเสร็จล่ะมั้ง ผมก็เลยลองเดินตามหาวีดู ผมไม่รู้ทำไมต้องมาเดินตามหาวีด้วย ก็รักเขาไปแล้วนี่เรื่องตัดใจช่างแม่งเถอะ ขอเห็นหน้าหน่อย คิดถึงจะตายอยู่ล่ะ โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ เดินหาเท่าไรก็ไม่เจอจนผมกำลังจะหันหลังกลับล่ะ แต่หางตาก็เห็นเป็นผู้หญิงคนนึงกำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ผมไม่คิดเลยว่า จากคนที่เคยเจอกันทุกวันต้องมาแอบมองกันห่างๆแบบนี้
"เห้ออ เลิกเพ้อเจอได้แล้วไอ้เก้า กลับได้แล้ว" ผมยืนดูวีสักพักแล้วก็บ่นพึมพำกับตัวเอง
- ผู้เขียน
