ฉันได้เห็นข้อความที่ตัวเองส่งไปหาเก้า บอกตามตรงว่า ตั้งแต่ใช้ชีวิตมาไม่เคยอายอะไรขนาดนี้มาก่อนเลย ถึงมันจะเป็นความจริงก็เถอะแต่ว่า มันก็น่าอายอยู่ดี เก้าไม่ใช่คนเดิมแล้วนะฉันก็ไม่ค่อยกล้าพูดอะไรเท่าไร อย่างตอนนี้มันก็เอาแต่จ้องหน้าฉันไม่หยุดเลย
"ฉันขอโทษนะที่ต้องให้ลำบากนายแบบนั้น" จนฉันทนไม่ไหวต้องเป็นคนเริ่มบทสนทนาก่อน
"....." ไอ้การเงียบมันน่ากลัวกว่าตอนโดนดุซะอีกนะ
"คือฉัน..."
"บ้านอยู่ไหนจะไปส่งหรือถ้ากลัวฉันรู้ก็ขับรถไปเองค่อยเอามาคืน" ตุบ เก้าโยนกุญแจรถให้ฉันพร้อมกับเดินหายเข้าไปในห้อง ฉันไม่ชินเลยเวลาเขาเย็นชาแบบนี้ ฉันอยากได้เขากลับมาจริงๆเลย เวลาที่ผ่านมาฉันไม่ได้มีความสุขเลย ไอ้การที่ฉันอยากลองมาอยู่คนเดียว ฉันรู้แล้วว่า มันไม่ได้ดีเลย การกลับมาห้องแล้วเจอใครอีกคนรอเราอยู่ มันดีกว่าจริงๆล่ะ
"ไปส่งหน่อย ขับเองไม่ไหวหรอก" ทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้หรอก ก็อ้อนไปเลยสิคะ
"ฉันไม่ว
