ชีวิตที่ไม่มีเธอ
808 คำ
"เธอกลับไปแล้วครับนาย" หลังจากที่ผมรู้สึกว่าวีเดินออกไปสักพัก ลูกน้องผมก็เปิดประตูเข้ามาบอกว่า เธอได้ออกไปล่ะ
"อืม พวกมึงกลับไปได้ล่ะ"
"นี่ครับ อาหารที่คุณวีทำไว้ บอกว่าฝากไว้ให้คุณเก้าด้วย" ผมได้กลิ่นอาหารที่ลูกน้องผมเดินเข้ามา ผมจำกลิ่นอาหารนี่ได้ มันยิ่งทำให้ผมอยากร้องไห้มากกว่าเดิมอีก วันนี้ทำให้ผมรู้เลยว่า ความรักมันทรมานมากเลย
"....." แล้วลูกน้องผมมันก็เดินออกไป ผมลุกขึ้นมาดูอาหารที่วางไว้มันคือ คาโบนาร่าใส่กุ้ง ความรู้สึกมันตื้นอยู่ในอก มันจุกไปหมด เหมือนยิ่งเห็น ยิ่งกิน ภาพในอดีตมันยิ่งเล่นวนซ้ำๆไปเรื่อยๆ ผมไม่น่าเอาความรู้สึกตัวเองลงไปเล่นเลย ทำไมมันทรมานแบบนี้
----------------------------------
บรื้นนนนนนนน บรื้นนนนนนนนนน!!!!!!
"เห้ยยย นายมึงเป็นอะไรวะ ทำไมดูขับรถแปลกๆ"
"นายแค่อยากเห็นแข่งรถเฉยๆครับ"
"แข่งเหี้ยไร ชนนั้นนี้พังหมดล่ะ หมดกันสนามกู"
เอี๊ยดดดดดดดดดดด
ทันทีที่ผมเปิดประตูรถลงมา พวกเฮียก็นั่งไขว่ห้างเหมือนรอผมอยู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเรื่องอะไร ก็ผมเลยขับเหี้ยไรไม่รู้พังยับไปหมด ตั้งแต่ไม่มีวีชีวิตผมก็เหี้ยสุดๆไปเลยล่ะ
"มีอะไรเฮีย มองหน้าทำไม"
"กูต้องถามมึงว่า มึงเป็นอะไร" เฮียภีมเงยหน้าถามผมด้วยความสงสัย ปกติผมไม่ได้เป็นแบบนี้หรอก ปกติผมจะขี้เล่น คุยเล่น แซวไปเรื่อย แต่ตอนนี้เหมือนผมนิ่ง เฉยชา ไร้ความรู้สึกปิดกั้นตัวเอง
"ไม่ได้เป็นอะไร เดี๋ยวผมจ่ายเองที่พังไป" ผมพูดแล้วก็เดินออกมา แต่ก็ได้ยินเสียงตะโกนตามหลังมา
"กูไม่ได้ซีเรียสเรื่องเงินหรือสนามหรอก มึงก็น่าจะรู้ว่าพวกกูซีเรียสอะไร" เฮียคงหมายถึงว่าช่วงหลังๆ ผมแปลกๆไป แปลกแบบแปลกมากจนเฮียๆเขาเริ่มสงสัยกันล่ะ
"....."
"ไปห้องเสื้อเป็นเพื่อนกูหน่อย กูกำลังจะแต่งงาน ช่วยทำตัวปกติหน่อยเถอะ" เฮียภีมเดินมาตบไหล่ผมเบาๆ ผมก็พอจะรู้อยู่หรอกเรื่องเฮียภีมกับซ้อวดี เฮียแกก็เหี้ยจัดเลย กูยอมใจเลย
"เออน่าไปเถอะ ไปดูเด็กไอ้องศาด้วย" เฮียภีมหันหน้าไปแซวเฮียองศา เฮียแกก็มีเด็กเหมือนกัน เห็นว่าอายุเท่าผมล่ะมั้ง กินเด็กแหละ
"เสือกไอ้เหี้ยภีม"
"เห้ยยๆๆๆ อย่ามาพูดไม่ดีนะ กูใคร ลูกค้าเมียเอ้ยยย เด็กมึงเลยนะเว้ย"
"ลูกค้าเหี้ยๆอย่างมึงกูไม่อยากให้บริการหรอก" ผมก็ฟังพวกเฮียเขาเถียงกัน ผมไม่มีความสุขอะไรกับชีวิตเลย นานแค่ไหนล่ะที่เราสองคนไม่ได้เจอกัน แต่ก็ช่างเถอะ ไม่ได้อยากเจออะไรหรอก ในโลกของความรักมันจะมีสองอย่างคือ อีกคนไปได้ด้วยดีกับอีกคนไม่ได้ไปไหนเลย ดูจากทรงเหมือนผมจะเป็นอย่างหลังมากกว่า สมเพชตัวเองฉิบหายเลย เห้ออออ!!!
ผมถูกพามาที่ไหนไม่รู้เหมือนเป็นร้านห้องเสื้อหรือร้านพรีวีดดิ้งอะไรสักอย่าง เห็นแล้วหงุดหงิด รำคาญจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าเป็นงานแต่งเฮียผมก็ไม่อยากมาหรอก น่าบื่อ
"พี่องศาา มาแล้วหรอคะ" เสียงหวานไม่คุ้นหู ใครก็ไม่รู้ ช่างแม่งเถอะ เด็กเฮียแกล่ะมั้ง ผมก็เดินสวนขึ้นไปเลย ไม่อยากทนดูฉากหวาน
"สวัสดีค่ะ ยินดี..." ทันทีที่ผมเดินเข้ามาในร้าน เสียงพนักงานคุ้นหูมาก คุ้นเหมือน...
"กะ..เก้าา มาทำอะไรหรอ" ผมหันไปสบตากับเธอ...วี..วีอย่างนั้นหรอ คงนานมากจริงๆที่เราไม่ได้เจอกัน ตั้งใจจะตัดใจพอมาเห็นหน้าเธอมันกลับใจอ่อนอย่างบอกไม่ถูก
"....."
"ไอ้เก้า มึงรีบเดินขึ้นมาทำไมวะ" ผมหลุดออกจาภวังค์ความคิดเมื่อเสียงเฮียภีมทักขึ้นตอนเดินเข้ามา
"ผมมีธุระ ไปก่อน" ผมพูดเสร็จแล้วก็เดินออกไปเลย ผมไม่อยากอยู่กับวีนานๆ ตัดไปแล้วก็ตัดไปเลย คือไม่ใช่ผมไม่คิดนะว่า เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมมั้ย ผมก็อยากกลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ แต่อย่าลืมว่าจุดเริ่มต้นของเรามันไม่ใช่ในฐานะเพื่อนทั่วไป มันมากกว่าเพื่อนแต่ปากบอกว่าเราเป็นแค่เพื่อน มันคงยากถ้าจะให้เป็นเพื่อนกันปกติที่เจอหน้ากัน ทักกันคุยกัน มันคงอาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย
- ผู้เขียน
