ไม่อยากเป็นเพื่อนแล้ว
1104 คำ
"เดี๋ยว วี วี!!!" ผมวิ่งตามวีออกมาข้างนอกแล้วรั้งแขนเธอเอาไว้ ผมไม่เคยเห็นวีโกรธขนาดนี้มาก่อนเลย วีหันมาถลึงตาใส่ผมอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน แล้วสบัดมือผมออกอย่างแรง
"วี!!" ผมเหมือนจะร้องไห้เลย ไม่ชอบตัวเองเวลาแบบนี้เลย
"เดี๋ยวไว้ฉันจะเข้าไปเก็บของ เราลองแยกกันอยู่สักพักเถอะ" พอได้ยินประโยคนี้...เหมือนมันชาไปหมดเลย มือของผมค่อยๆคลายออกจากข้อมือของวี ทำไมวีถึง...จะทิ้งผมไป ตอนนี้ความคิดในหัวผมมันฟุ้งซ่านไปหมดล่ะ ตอนนี้ผมทำแต่มองตามแผ่นหลังของวีที่กำลังเดินตรงไปที่รถของใครไม่รู้ ตอนนี้สมองผมมันเบลอไปหมดล่ะ เหมือนตอนนี้วีกำลังจะไปจากผมจริงๆแล้ว...
-------------------------------------
part วี
ฉันมองที่กระจกข้างเห็นเก้ายืนนิ่งๆ ไม่ใช่ฉันใจร้ายอะไรหรอก แค่อยากให้เขามีเหตุผลกว่านี้อีกหน่อย เขาทำพฤติกรรมแบบนี้ทุกครั้งเลย ฉันแค่อยากดัดนิสัยคนเอาแต่ใจก็แค่นั้นแหละ ถ้าเขาลองอยู่กับตัวเองสักพักเขาอาจจะดีขึ้นก็ได้
"วีทำแบบนั้นจะดีหรอ" ออดี้หันมาถามฉัน
"ดีแล้วแหละ เอาแต่ใจเกินไปแล้ว"
"นายส่งฉันตรงนี้แหละ คอนโดฉันอยู่ตรงนี้" มันเป็นคอนโดที่ฉันแอบซื้อไว้ แค่เผื่อไว้ว่า วันหลังจำเป็นต้องมาอยู่ แต่ฉันก็อยู่กับเก้าตลอดนะ ยังไม่เคยมานอนที่นี่เลย เก้าก็ไม่รู้ว่าฉันแอบซื้อไว้ ถ้ารู้มีหวังโดนบ่นตาย หวงจริงๆไอ้เรื่องหวงเนี้ยอย่าเกินใคร
"ไปล่ะ ขอบคุณนะ" ฉันกำลังจะเปิดประตูลง อยู่ๆออดี้ก็คว้าแขนของฉันไว้
"วี เดี๋ยว..."
"หื้ม?"
"คือฉัน...ฉัน..ไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอแล้วอ่ะ" จู่ๆ ออดี้ก็สารภาพรักกับฉัน สำหรับฉันออี้เป็นผู้ชายเฟอร์เฟคมาก หล่อ รวย นิสัยดี ดีไปหมดเลย แต่ฉันกลับมองเขาเป็นแค่เพื่อนหน่ะสิ
"ออดี้ ฉันขอโทษนะ แต่ว่า..."
"อย่าพึ่งตัดสินใจได้มั้ย ลองเก็บไปคิดก่อน ฉันไม่ได้รีบนะ" ออดี้พูดพร้อมกับคลายมือของตัวเองออกจากแขนฉัน ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไปก็เปิดประตูแล้วเดินเข้าคอนโดไปเลย คำสารภาพมันทำให้ฉันคิดหนักจัง ถ้าฉันบอกไปว่า ไม่ได้ชอบ ทุกอย่างจะเหมือนเดิมมั้ย ไม่ใช่ออดี้ไม่ดีแต่ฉันแค่มองเป็นในฐานะเพื่อนไม่ใช่คนรัก
"เห้ออ ทำไมมันวุ่นวายแบบนี้นะ" ฉันทิ้งตัวลงนอนพร้อมกับพูดพึมพำกับตัวเอง ชีวิตช่วงนี้มันวุ่นวายมากๆเลย
------------------------------------------
"เก้าอยู่มั้ย" ฉันกลับมาที่คอนโดเก้าเพื่อที่จะเอาของตามที่บอกไว้ แต่ก็เห็นการ์ดยืนกันให้เต็มไปหมด ปกติไม่เห็นต้องเอาของมาเฝ้าขนาดนี้ มีอะไรหรือป่าว คือผ่านมาหลายสัปดาห์ที่ไม่ได้ไปหาเก้าเลย ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นไงบ้างเหมือนกัน
"นายไม่อยู่ครับ เชิญเก็บของได้เลยครับ นายสั่งไว้แล้ว แล้วนี่คือของที่นายฝากให้ครับ" ฉันหยิบกล่องมาจากลูกน้องของเก้า ฉันเปิดดูมันเป็นรูปคู่ของเราตั้งแต่ปีแรกที่เราอยู่ด้วยกัน พอนึกถึงย้อนกลับไป เขาก็เป็นคนเดียวที่อยู่กับฉันจริงๆนั้นแหละนะ รูปพวกนี้ทำเอาฉันอดหุบยิ้มไม่ได้เลย
"เห้อออ" ฉันถอนหายใจพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง แล้วค่อยๆเก็บของทีละชิ้น ฉันก็รู้สึกผูกพันกับที่นี่มากเหมือนกันนะ มากกว่าการอยากให้เก้าลองอยู่กับตัวเองบ้างคือ ฉันก็อยากลองใช้ชีวิตบ้างเหมือนกัน ฉันไม่เคยได้ชีวิตคนเดียวดูบ้างเลย
"สวัสดีครับนาย" ในขณะที่ฉันกำลังทยอยเก็บของก็ได้เสียงข้างนอกเหมือนมีใครมา คงเป็นเก้าล่ะมั้ง
"มาหรือยัง"
"อยู่ในห้องครับ กำลังเก็บของอยู่"
"อืม" ฉันแอบดูที่พวกเขาคุยกัน เก้าดูเปลี่ยนไปมากเขาดูนิ่งขึ้น ดูเบื่อโลกตลอดเวลา ก็แอบน่ากลัวเหมือนกันนะ ฉันรีบเก็บของทุกอย่างเพื่อที่จะได้ออกไปจากสถานการณ์อันแสนอึดอัดนี้ จริงๆเราสองคนเป็นเพื่อนนะ ทำไมการย้ายออกมันดูหนักใจแบบนี้กันนะหรือเป็นเพราะอยู่กับเขามานานแล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ฉันเก็บของเสร็จแล้วแต่ก็อยากมาลาเขาสักหน่อย ฉันเคาะประตูไปนานแล้วก็ไม่เห็นมีวี่แววของการเปิดประตูเลย ฉันเลยถือวิสาสะเปิดเข้ามาเลย
"เก้า..เก้า" ฉันค่อยๆโผล่หัวเข้าไป ทำไมในห้องมันมืดแบบนี้เนี้ย ฉันเลยเดินไปเปิดไฟ จังหวะที่ไฟเปิดก็ทำให้เห็นร่างหนาของเก้านอนอยู่เตียง คงเหนื่อยมากสินะ ช่วงนี้ต้องทำงานนั้นนี้ ขนาดมีคนเดินเข้ามายังไม่รู้เรื่องเลย
"เก้า" ฉันนั่งลงข้างๆ ร่างของเขา
"มีอะไร" ฉันแอบสะดุ้ง ก็นึกว่าเขาหลับแล้วซะอีก
"จะบอกว่า จะไปแล้วนะ"
"...." ไร้เสียงตอบกลับใดๆ เก้าไม่ตอบอะไรแล้วก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า เหมือนเขาไม่อยากคุยกับฉันเท่าไร คงโกรธเรื่องนี้อะแหละ
"เหนื่อยหรอ ทำไมรีบนอนจัง"
"...."
"อยากกินอะไรก่อนมั้ย ถ้าฉันไปแล้วไม่มีคนทำให้แล้วนะ"
"จะไปก็ไป อย่ามาพูดพร่ำเพ้อ"
"แค่เป็นห่วง ฉันไม่อยากให้นายโกรธฉันแบบนี้"
"ฉันไม่ได้โกรธ ถ้าจะมาพูดว่าเป็นห่วงอย่าพูดเลย ถ้าเป็นห่วงจริง เธอคงจะไม่ทิ้งฉันแบบนี้ จะไปก็รีบไป" เก้าพูดพร้อมกับคลุมโปงหนีฉันไปเลย
"อันนี้คือสิ่งที่นายบอกให้ฝากคุณวีก่อนคุณจะไปครับ" จังหวะที่เปิดประตูออกมา ลูกน้องของเก้าก็ยื่นเหมือนบัตรเคดิตให้ฉัน
"ไม่เป็นไร คืนให้เขาเถอะ.."
"รับไว้เถอะครับ นายเขาเป็นห่วง ขอตัวนะครับ" ในความเป็นจริงฉันก็อดห่วงเขาไม่ได้ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้เขาก็ยังคงเป็นคนที่หวังดีกับฉันเสมอเลย...
- ผู้เขียน
