พิชิตดวงใจนายคาวี

ยังไม่ลืม 2

"คนใจร้าย ใจดำ"

มือบางผลักแก้วโกโก้ร้อนๆใส่เขาจนโกโก้ในแก้วหกนองเต็มโต็ะ ก่อนจะกลับหลังหันเพื่อจะเดินออกไปจากห้อง

"จะไปไหน"

ร่างหนาที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อมีเพียงผ้าปิดแผลปิดบังร่างท่อนบนเอาไว้ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความรวดเร็วแบบลืมความเจ็บไปเลยเข้าไปกระชากแขนเล็กของเธอเอาไว้ ด้วยไม่เคยมีใครกล้ามาทำกับเขาขนาดนี้มาก่อน

"ปล่อยนะ"

ร่างบางพยายามดึงแขนของเธอคืนมาจากมือของเขา แต่ยิ่งพยายามดึงก็ยิ่งแน่นเธอเริ่มเจ็บแทบจะทนไม่ไหว

"อย่ามาปากดีใส่ฉัน"

สองมือจับต้นแขนเล็กของเธอทั้งสองข้างเพื่อให้เธอหันหน้ามาเผชิญหน้ากับเขา

ริมฝีปากหนาประกบริมฝีปากบางที่กำลังอ้าออกเพื่อจะพูดอะไรสักอย่างทันที

"อือ"

พลอยขวัญดิ้นสุดชีวิตเพื่อจะเอาริมฝีปากของเธอกลับคืนมาจากเขา แต่ก็ไม่อาจสู้แรงของเขาได้

"อืม"

เสียงหนาครางดังในลำคอเมื่อได้สัมผัสกับความหวานของริมฝีปากของเธอ ด้วยไม่เคยลืมความหวานนี้ได้เลย

"อืม"

ร่างบางที่เคยดิ้นเพื่อจะหนีจากเขาค่อยๆอ่อนลงตามรสจูบที่แสนดูดดื่มและเร่าร้อนของเขาทีละนิดอย่างคนไม่ประสาในเรื่องพวกนี้

"จ๊วบ"

มือหนาของคาวีปล่อยแขนเล็กของเธอออกให้เป็นอิสระแล้วเคลื่อนมือต่ำลงหาสะโพกกลมกลึงของเธอ บีบขย้ำอย่างมันมือพร้อมกับดูดปากเธอเสียงดังลั่นห้อง

"อืม"

ร่างบางที่อ่อนระทวยไปทั้งตัวเอนร่างกายเข้าไปอยู่ในอ้อมอกของเขา พร้อมปากบางเผยอออกให้เขาดูดดื่มได้อย่างง่ายดาย

"อ่ะอืม"

คาวียืนจูบกับเธออยู่นานสองนานโดยไม่สนว่าใครจะเข้ามาเห็น ด้วยประตูห้องมันไม่ได้ล็อก

เขาเอาแต่ตักตวงความหวานจากเธอราวกับไปอดยากมากไหน จูบกันจนลืมมองเวลาไปเลย

"คุณ"

สองมือบางยกขึ้นรับร่างของเขาแทบไม่ทันเมื่อร่างใหญ่หยุดจูบเธอกะทันหันแล้วทิ้งร่างกายกำยำเข้าหาเธอทั้งตัว

"คุณตื่นสิ คุณ"

ทั้งเขาและเธอลงไปนอนกองกันอยู่ที่พื้นด้วยพลอยขวัญเธอตัวเล็กไม่อาจจะพยุงร่างของเขาที่หมดสติเอาไว้ได้

"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย"

ร่างบางรีบลุกขึ้นนั่งพยุงศีรษะของเขาเอาไว้บนตักของเธอ ปากตะโกนเรียกหาให้ใครมาช่วยด้วยแผลของเขานั้นมีเลือดออกมามากมาย

แต่ทว่าห้องนี้อยู่ไกลจากห้องทำงานอื่นๆและมีห้องเก็บเอกสารคั้นอยู่ด้วย เลยไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอ

"อย่าเป็นอะไรนะคะ"

ร่างบางที่เสื้อนักศึกษาที่ใส่อยู่เลอะไปด้วยเลือดสีแดงสดของเขา รีบวิ่งออกจากห้องไปขอความช่วยเหลือที่ด้านนอกอย่าไม่รอช้าทันที ถึงเขาจะใจร้ายกับเธอแต่เธอก็ไม่ใจร้ายกับเขากลับ เพราะใจเธอตอนนี้เป็นห่วงเขายิ่งกว่าอะไร

"ขวัญวันนี้หนูกลับไปก่อนก็ได้นะไม่ต้องกลับไปทำงานแล้วล่ะ เดี๋ยวเรื่องเวลาฝึกงานลุงจัดการให้เอง ยังไงวันนี้ก็ขอบใจมากๆ อ่ะนี่เสื้อคลุมใส่ปิดไปซะ"

เลิศพันธ์ส่งเสื้อแจคเก็ตตัวโคร่งที่เจ้าของเสื้อยังหลับเพราะฤทธิ์ยาอยู่ให้กับพลอยขวัญที่เสื้อของเธอเลอะไปด้วยเลือดเพื่อให้ใส่กลับหอพัก พร้อมกับโทรตามแท็กซี่ให้เธอด้วยเพราะไม่อยากให้เธออยู่ที่นี้นานด้วยคาวีมีศัตรูเยอะเขาห่วงความปลอดภัยของเธอ อาจมีใครกำลังมองอยู่ก็ได้และถ้ามีใครรู้ว่ามีผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวข้องในชีวิตของคาวีเรื่องนี้คงไม่สนุกแน่

"คือเขา"

พลอยขวัญที่ยังห่วงคนใจร้ายไม่เลิกกำลังกระอักกระอวนอยากจะถามอาการของเขาว่าเป็นอย่างไรบ้างก่อนจะกลับออกไป แต่ก็ไม่กล้าเพราะแค่ขอตามมาถึงบ้านพักของเขาทุกคนก็ดูอึดอัดใจจะแย่แล้ว

"คงไม่เป็นอะไรแล้วล่ะรายนั้นนะ แต่คงต้องบังคับให้พักหลายวันหน่อย แต่ถ้ายังดื้ออีกลุงก็คงจะจับมัดแล้วพาไปฝากไว้ที่โรงพยาบาล"

เลิศพันธ์พาเด็กสาวเดินออกมาไกลจากตรงหน้าบ้านพักของคาวีเพื่อยืนรอแท็กซี่กัน ทำเป็นเหมือนว่าเขากับเธอมาจากบ้านหลังอื่นไม่ใช่คนที่ออกมาจากบ้านของคาวี

"แล้วทำไมวันนี้เราไม่พาเขาไปที่โรงพยาบาลเลยล่ะคะ"

พลอยขวัญเดินไปก็หันหน้าหันหลังไปด้วยเธออยากจะกลับไปดูว่าเขาเป็นยังไงบ้างอีกสักครั้ง เพราะก่อนหน้านี้ถูกเลิศพันธ์กันให้นั่งรออยู่แต่ตรงหน้าทีวีของห้องโถงกว้างๆของบ้าน

"มันเกี่ยวกับความปลอดภัยด้วยอยู่ที่นี้จะดูแลง่ายกว่า เอาล่ะกลับได้แล้วแท็กซี่มาพอดีและก็ลืมๆเรื่องนี้ไปซะนะ"

เลิศพันธ์รีบตัดบทแล้วเปิดประตูรถแท็กซี่ให้พลอยขวัญขึ้นรถกลับหอพักไปทันที ด้วยเธอรู้มากเกินคำว่านักศึกษาฝึกงานไปเยอะแล้ว

"มายด์ๆๆๆ"

พลอยขวัญตื่นแต่เช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ เธอรีบปลุกเพื่อนสนิทที่นอนอยู่ข้างๆทันที เพราะเธอกำลังมีเรื่องหนักอกหนักใจ

"ยังเช้าอยู่เลย ขอนอนต่อก่อนนะ"

มาริษายกผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าของตัวเองแล้วหลับต่อ ด้วยอาทิตย์หนึ่งสำหรับเธอจะมีวันหยุดแค่วันเดียว เธออยากจะพักให้เต็มที่ด้วยการนอนตื่นตอนเที่ยง

"มายด์เคยจูบกับใครไหม"

พลอยขวัญไม่ได้สนใจมองว่าเพื่อนสาวหลับหรือตื่นแล้ว เพราะพอเธอปลุกเพื่อนได้เธอก็เอาแต่เฝ้านึกถึงสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลา รอยจูบของเขาบนริมฝีปากของเธอมันดูดดื่มจนเธอลืมไม่ลง

"ขวัญเธอไปจูบกับใครมา"

คนที่กำลังจะหลับต่อพอได้ยินอะไรแว่วๆก็ตาโตขึ้นมาทันที รีบลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วเพื่อคุยกับเพื่อนสาว

"เปล่าๆ ไม่ได้จูบกับใคร"

คนเอ่ยถามรีบหลบสายตาของเพื่อนที่จ้องมองมาทันที ด้วยกลัวความลับที่เก็บเอาไว้จะรั่วไหลออกมาหมด

"แล้วถามทำไม ตื่นเต้นเก้อเลยเห็นไหม"

มาริษาล้มตัวลงนอนต่อทันทีพร้อมกับใจที่ผิดหวัง เพราะกำลังคิดไปไกลว่าเพื่อนคนสวยของเธอจะแอบไปมีหนุ่มรู้ใจ

"ก็แค่อยากรู้ว่า"

พลอยขวัญลงนอนข้างมาริษาพร้อมกับยกผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าเพื่อหลบสายตาของเพื่อนคนนี้ และเพื่อแอบแก้มที่กำลังเห่อร้อนขึ้นมาไม่ให้เพื่อนเห็นด้วย

"อยากรู้อะไร"

มาริษามุดเข้าไปในผ้าห่มเพื่อเข้าไปมองหน้าของพลอยขวัญ พร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่าคนไม่เคยโดนจูบมาก่อนจะสงสัยอะไรเกี่ยวกับการจูบ

"พอโดนจูบไปแล้วมายด์จะยังคิดถึงรอยจูบนั้นอยู่ไหม"

พลอยขวัญเปิดผ้าห่มออกเพื่อไม่ให้เพื่อนรักของเธอเห็นว่าเธออายแค่ไหนตอนที่ถามออกมา ก่อนจะแอบถอนหายใจสั้นๆเมื่อได้ถามออกไปแล้ว

"คงคิดมั้งถ้าได้จูบกับหนุ่มที่ชอบ เช่นจูบกับพระเอกเกาหลีฉันคงนั่งฝันถึงรอยจูบของเขาทั้งวันทั้งคืน"

มาริษาโผล่หน้าตามออกมาทันทีพร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างเขินอาย ด้วยเมื่อคืนเธอเพิ่งฝันว่าได้จูบกับพระเอกเกาหลีสุดหล่อมา

"แล้วถ้าเราไม่ชอบล่ะ"

คิ้วบางของพลอยขวัญแอบขมวดเข้าหากันด้วยความคิดหลายๆอย่างในหัวมันขัดแย้งกัน

"ไม่ชอบนะเหรอก็คงไม่อยากจะนึกถึงอีก คงแบบขยะแขยงอะไรแบบนั้นมั้ง ฉันก็ไม่ค่อยรู้หรอกว่าแต่เธอถามทำไมแค่อยากรู้จริงๆนะเหรอ หรือว่าคิดอยากจะไปลองกับใคร"

มาริษาลุกขึ้นนั่งอีกครั้งพร้อมกับจ้องเขม็งไปที่เพื่อนสนิทอย่างพลอยขวัญ ด้วยคุยกันไปคุยกันมามันชักจะมีอะไรน่าสงสัยเข้าไปทุกที

"ฉันเอาผ้าไปซักก่อนนะ"

พลอยขวัญที่แทบจะไม่เคยโกหกอะไรเพื่อนกลัวโดนจับได้รีบลุกขึ้นไปหยิบตะกร้าผ้าที่วางอยู่ตรงหน้าห้องน้ำ แล้วเดินออกจากห้องไปทันที

"ทำตัวมีความลับนะเนี้ย"

มาริษารีบลุกขึ้นคว้าตะกร้าผ้าของตัวเองวิ่งตามพลอยขวัญไปทันที เพื่อนของเธอแสดงความมีพิรุธออกมาขนาดนี้ เธอจะต้องรีบตามไปเค้นเอาความจริงมาให้ได้