พิชิตดวงใจนายคาวี

ตัววุ่นวาย 1

"ขออนุญาตเข้าไปนะคะ"

พลอยขวัญผลักประตูรั้วที่เปิดอยู่ของบ้านพักของคาวีให้กว้างขึ้นพอให้ตัวเธอเดินเข้าไปได้ และก็ปิดมันแบบแง้มๆไว้นิดหน่อยตามเดิมเมื่อเธอเข้ามายืนภายในบ้านที่แสนจะร่มรื่นไปด้วยต้นไม้แล้วเรียบร้อย

สายตาหวานมองไปรอบๆเพื่อจะหาเจ้าของบ้านที่เธอไม่ควรจะมาพบเขาอีก แต่เพราะเธอไม่สบายใจมาทั้งอาทิตย์ด้วยภาพที่เขามีแผลเต็มตัวมันรบกวนจิตใจ เธอเลยต้องแอบกลับมาอีกก่อนที่จะเดินทางกลับบ้านที่ต่างจังหวัดในวันหยุดยาวติดต่อกันหลายวันแบบนี้

"คุณกระทิงอยู่ไหมคะ คุณกระทิง"

ปากบางเรียกเขาเบาๆไปทั่วบริเวณหน้าบ้าน พร้อมๆกับชมนกชมไม้ไปด้วยเพราะในเมืองกรุงแบบนี้หาธรรมชาติแบบนี้ค่อนข้างยาก

แต่ทว่ายิ่งเรียกก็ยิ่งเงียบ มีแต่เสียงนกร้องกับใบไม้ที่กำลังคุยกับลมตอบเธอกลับมาเท่านั้น

"สงสัยจะไม่อยู่ คนดื้อแบบนั้นคงออกไปทำงานแล้วล่ะมั้ง"

สองเท้าเล็กของพลอยขวัญเลยก้าวเดินเข้าไปถึงหน้าประตูบ้านเพื่อจะเอาขนมกับผลไม้ที่แวะซื้อมาระหว่างทางไปห้อยไว้กับประตูบ้าน

"อือ อือ"

เสียงหวานร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อมีมือใหญ่มาปิดปากพร้อมกับจับตัวเธอเอาไว้แน่นจากทางด้านหลัง

พลอยขวัญดิ้นสุดแรงด้วยความกลัว ข้าวของที่ถืออยู่เต็มสองมือพยายามเหวี่ยงไปทางด้านหลังเพื่อสู้กับใครก็ไม่รู้

"ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาในบ้านหลังนี้มิทราบ"

คาวียังคงปิดปากเธอเอาไว้อย่างสนิทและอีกแขนก็ยังคงกอดตัวเธอเอาไว้แน่น ด้วยไม่พอใจอย่างมาที่เธอเข้ามาในบริเวณบ้านพักส่วนตัวของเขา

"อือๆๆ"

ร่างบางหยุดดิ้นเพราะกลัวจะทำให้เขาเจ็บ มีเพียงปากบางที่พยายามขยับพูดภายใต้มือหนาที่ปิดเอาไว้เท่านั้น

"ออกไป"

ปากพูดแต่มือเขากลับไม่ยอมปล่อยเธอ พร้อมกับเผลอกดปลายจมูกโด่งเป็นสันไปกับผมยาวสลวยของเธอที่ถูกปล่อยสยายเอาไว้

"ฉันมาเยี่ยม"

นานพอสมควรกว่าเธอจะถูกปล่อยเป็นอิสระ พอถูกปล่อยเธอก็รีบยื่นของเยี่ยมให้เขาทันทีแต่ก็ไม่ได้มองหน้าเขา

"ไปให้พ้น"

เขาใช้สายตาเย็นชาเหยียดมองเธอที่กล้ามายั่วเขาถึงที่บ้าน ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปแบบไม่สนใจเธอและไม่รับของมาจากเธอด้วย

"คุณยังไม่หายดี"

พลอยขวัญรีบเดินตามเขาไปเมื่อเห็นว่าเขายังคงเจ็บแผลอยู่ โดยเฉพาะตรงอกที่เขาถึงกับยกมือขึ้นมาประคองเอาไว้ตอนเดิน

"อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ ไป"

คาวีหันมาตวาดใส่ร่างบางที่เดินเข้ามาภายในบ้านของเขาโดยที่เขายังไม่อนุญาตเสียงดังลั่นบ้าน พร้อมสายตาจ้องไปที่เธออย่างดุดันราวกับว่าเขากำลังฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ

"ค่ะ"

มือบางวางของที่ถือเอาไว้ลงบนโต๊ะไม้เล็กๆพร้อมกับมองสำรวจไปทั่วบริเวณบ้านที่เพิ่งจะได้เข้ามาเป็นครั้งที่สอง ก่อนจะรีบออกมาจากภายในบ้านของเขา

"คนอะไรไม่ยอมกินยา"

แต่เธอก็ไม่ได้ไปไหนไกลยืนรออยู่แถวประตูบ้านแอบมองเขา จนเขาเดินขึ้นชั้นสองของบ้านไปเธอเลยแอบเข้ามาในบ้านของเขาอีกครั้ง และด้วยความอยากรู้จนทำให้ยังกลับออกไปไม่ได้เธอก็รีบไปดูแผงยาของเขาทันที

ยาของเขายังอยู่ครบทุกเม็ด ไม่มีการแกะออกจากแผงเลย แบบนี้สินะเขาถึงไม่หายสักที

"กินข้าวนะคะจะได้กินยา คุณจะได้หายไวๆ"

พลอยขวัญไม่สบายใจที่จะจากไปโดยที่เขายังดูเจ็บแผลอยู่มาก เธอเลยรีบออกไปหาซื้อข้าวต้มมาให้เขากินเพื่อจะได้กินยา และก็เอามาเสิร์ฟให้เขาถึงบนห้องนอนส่วนตัว

"เธอ"

คนที่กำลังหลับพักเพราะร่างกายอ่อนล้าด้วยเขาแอบไปสืบเรื่องของพวกค้ายาข้ามชาติมาตลอดไม่เคยพักทั้งที่หมอสั่งให้พักลืมตาตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเธอที่เขาไล่ให้ออกจากบ้านเขาไปแล้ว

"ร้อนนะคะ ระวังด้วย"

เธอวางชามข้าวต้มลงบนโต๊ะไม้ตัวเล็กข้างเตียงนอนของเขา แล้วขยับออกมายืนมองดูเขาห่างๆ

"ต้องการอะไร เงินหรือว่าอยากจะอึบกับฉันอีกก็บอกมา จะได้จัดการให้จบๆไป"

ร่างหนาพยุงตัวลุกขึ้นนั่งพิงไปกับหัวเตียงด้วยอ่อนล้าเต็มทนและอยากจะนอนพักตามเดิม แต่ก็ยังมีเธออยู่ในบ้านของเขาให้เขารำคาญใจจนลงนอนไม่ได้

"ทำไมคุณกระทิงถึงคิดได้แต่เรื่องแบบนั้น"

พลอยขวัญทนฟังคำพูดร้ายๆของเขาไม่ไหวรีบวิ่งออกจากห้องนั้นทันที เธอไม่คิดเลยว่าหวังดีอยากจะช่วยเขาแต่เขากลับคิดว่าเธอจ้องแต่จะมาขายตัว

"โอ๊ย"

คาวีรีบลุกขึ้นเพื่อจะลงไปปิดประตูบ้านให้แน่นหนาเพื่อไม่ให้เธอกลับเข้ามาได้อีก แต่เขาก็ไปไหนไม่ได้ไกลด้วยร่างกายที่อ่อนล้าเต็มทน

เขาเดินเซชนโต๊ะไม้เล็กๆข้างเตียงนอนที่มีชามข้าวต้มวางอยู่ ทั้งเขาและชามข้าวต้มลงไปกองอยู่บนพื้นทั้งคู่

"คุณ"

ร่างบางรีบวิ่งกลับขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงโครมคราม เธอรีบเข้ามาช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้นทันที

"โธ่โว้ย"

คาวีสบถออกมาอย่างดังด้วยความหงุดหงิด แต่ก็ยอมให้เธอช่วยประคองพาเดินไปนั่งพักที่เก้าอี้ของโต๊ะทำงานที่อยู่ภายในห้องนอน

"เลอะหมดเลย นั่งรอตรงนี้ก่อนนะคะอย่าเพิ่งลุกเดิน เดี๋ยวฉันเก็บชามที่แตกทิ้งก่อนแล้วจะมาเช็ดตัวให้"

พลอยขวัญเห็นเขาเลอะเทอะก็เป็นห่วงรีบวิ่งหานู้นนี้มาจัดการทำความสะอาดให้วุ่นไปหมด จนลืมไปเสียสนิทว่าเขาร้ายใส่เธอแค่ไหนก่อนหน้านี้

"อยากจะทำอะไรก็เชิญ แล้วอยากได้ค่าตัวเท่าไหร่ก็เสนอมา"

ปากหนายังคงพ่นคำร้ายๆออกมาใส่เธอเหมือนเดิม แม้ตอนนี้เขากำลังให้เธอถอดเสื้อออกให้ด้วยเขาทำเองไม่ไหว แผลใหญ่ตรงอกที่เพิ่งจะตัดไหมเย็บแผลออกไปทำให้เขาทำอะไรลำบากไปหมด

"คงจะต้องถอดกางเกงออกด้วย"

เธอไม่ได้สนใจคำพูดของเขาแต่กลับรีบทำความสะอาดตัวเขา จนมาถึงขั้นตอนที่จะต้องถอดกางเกงให้เขา เธอก็ได้แต่หน้าแดงโดยไม่รู้ว่าจะถอดยังไงไม่ให้เขามาโป้ต่อหน้าเธอ เพราะแค่ท่อนบนที่เขากำลังโป้ก็ทำให้ใจเธอหวั่นไหวไปหมดแล้ว

"ไม่ต้อง"

คาวีลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานแล้วเขาก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงทันที หลับพับกลางอากาศด้วยความอ่อนล้าและก็เพราะเริ่มมีพิษไข้เข้าเล่นงานเขาด้วย

พลอยขวัญได้แต่มองตามคนที่ทั้งใจร้ายและก็ทั้งดื้ออย่างเขาเงียบๆ ทำเหมือนเธอไม่มีตัวตนอยู่ในบ้านพักที่แสนเงียบสงบของเขาหลังนี้