พิชิตดวงใจนายคาวี

ยังไม่ลืม 1

"ฉันสั่งกาแฟดำ"

คาวีเงยหน้าขึ้นจากเอกสารที่กำลังอ่านมองไปยังแก้วกาแฟตรงหน้า ก่อนจะมองต่อไปยังใบหน้าของหญิงสาวที่ชงกาแฟมาให้เขาผิด

"ขอโทษค่ะ"

พลอยขวัญเจอสายตาแสนดุของเขาจ้องมองมาก็รีบยกแก้วกาแฟออกไปทันที เธอหวาดกลัวสายตาแบบนั้นของเขาเอามากๆอย่างไม่มีเหตุผล

"กาแฟดำค่ะ"

หญิงสาวหายออกไปจากห้องนานสองนานถึงได้กลับเข้ามาพร้อมกาแฟแก้วใหม่แล้วเธอก็รีบวางมันลงบนโต๊ะทำงานของเขาก่อนจะรีบกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง

เธอไม่ได้ไปชงกาแฟมาหรอกที่หายไปนานแต่เธอไปยืนทำจิตใจให้สงบมาเพื่อให้กล้าพอที่จะกลับมาเผชิญหน้ากับเขา

"ไปแอบหาลูกค้ามาสินะ"

คาวีที่ลุกขึ้นไปยืนมองวิวอยู่ตรงหน้าต่างหันหน้ามามองเธอที่เพิ่งจะเดินเข้ามา พร้อมกับพูดอะไรที่ไม่น่าฟังออกมาเพราะเธอหายไปนานเกินกว่าที่จะไปชงกาแฟแค่แก้วเดียว

"ลูกค้าอะไรคะ"

พลอยขวัญเอียงหน้าถามเขาด้วยความสงสัยในสิ่งที่เขาพูดออกมา

"ที่นี้มันผู้ชายเยอะหาไม่อยากหรอก แต่ฉันขอเตือนว่าอย่าไปทำลายครอบครัวใครเขาเข้า เธอควรจะเลือกหน่อยนะ"

ร่างหนาเดินเข้าใกล้เธอที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานแล้วทำแบบเดิม พูดกับเธอเบาๆที่ข้างหูของเธอ

"ฉันไม่ได้ขายตัว"

ทันทีที่เขาขยับใบหน้าออกห่างจากเธอ ฝ่ามือเล็กของเธอก็ฟาดเข้าเต็มแรงบนแก้มของเขา

เธอโกรธเขาจนตัวสั่นไปหมดไม่คิดว่าเขาจะว่าเธอได้ถึงเพียงนี้

"เธอ"

ร่างหนาเอื้อมมือไปกระชากร่างบางที่กล้ามาตบหน้าเขาเต็มแรงด้วยความโกรธ ทั้งที่มือข้างหนึ่งมีผ้าพันแผลพันไว้ทั้งมือ

"ฉันเจ็บ"

สองแขนเล็กถูกมือเขาบีบอย่างแรงจนเจ็บแทบร้องไม่ออก เหมือนกระดูกของเธอกำลังจะแตกออกเป็นชิ้นๆ

"โอ๊ย"

มือบางตีตรงหน้าอกของเขาเต็มแรง มือหนาของเขาถึงกับต้องปล่อยเธอให้เป็นอิสระแล้วมาจับตรงอกของตัวเอง

"คุณ"

พลอยขวัญตกใจไม่น้อยที่เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแบบนั้น เธอแค่จะตีให้เขายอมปล่อยแขนของเธอไม่คิดว่าจะแรงจนทำให้เขาเจ็บ

คาวีเดินกลับมานั่งลงที่เก้าอี้ทำงานของตัวเอง แล้วส่งสายตาดุดันมองไปที่เธอแทนการลงโทษเธอที่ตบหน้าเขาและตีไปบนอกของเขา

"ฉันขอตัวไปพักกลางวันก่อนนะคะ"

หญิงสาวเลยต้องนั่งก้มหน้าเงียบๆเพื่อหลบสายตาของเขาแล้วรอเวลาจนถึงเที่ยง เธอก็รีบหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาแล้วเดินออกจากห้องไปทันที

"ไม่มีมารยาท"

ร่างหนาที่กำลังนั่งให้หมอทำแผลอยู่ที่โต๊ะทำงานหันไปดุคนที่เปิดประตูเข้ามาโดยไม่เคาะเสียก่อนเสียงดังลั่น จนทั้งคนที่เดินเข้ามาและหมอที่กำลังทำแผลสะดุ้งไปพร้อมๆกัน

"เออคือ"

พลอยขวัญที่กลับมาก่อนหมดเวลาพักเพราะฝนกำลังจะตกเธอเลยรีบกลับมาทั้งที่ไม่ได้อยากเข้ามาเห็นหน้าเขาสักเท่าไหร่

เธอตกใจไม่น้อยที่เห็นว่าร่างกายของเขามีแต่บาดแผลและก็กำลังมีหมอทำแผลให้กับเขาอยู่จนเธอพูดอะไรไม่ออก

"อืม"

สายตาคมจ้องมองเธออย่างดุดันราวกับจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ กรามใหญ่ก็ขบเข้าหากันแน่นเพื่อกักเก็บเสียงแห่งความเจ็บปวดเอาไว้ ด้วยแผลที่เกิดจากการโดนฟันมามันค่อนข้างยาวกว่าจะเช็ดทำความสะอาดหมดก็ใช้เวลานานพอสมควร

"เสร็จแล้วครับ ยังไงผมขอตัวกลับก่อนนะครับ และถ้าพี่ไม่สะดวกจะไปโรงพยาบาลก็โทรตามผมได้เลย แล้วห้ามลืมกินยานะครับจะได้หายเร็วๆ"

กรณ์คุณหมอหนุ่มไฟแรงที่เป็นเด็กที่คาวีเป็นคนส่งเสียให้เรียนจนจบลงมือทำแผลจนเสร็จ ก็รีบขอตัวกลับทันทีด้วยเขานั้นมีงานด่วนรออยู่

"ขอบใจ"

คาวีเอนตัวหลับตาไปกับเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่เพื่อจะพัก ด้วยเขาทนเจ็บมานานพอสมควรตั้งแต่โดนฝ่ามือของเธอตบเข้าอย่างแรงยาวไปจนถึงให้หมอทำแผลจนเสร็จ

ร่างกายของเขาอ่อนล้ามากเพราะว่าก่อนหน้านี้เขาก็เพิ่งจะไปเผชิญหน้ากับพวกแก็งค์ค้ายาเสพติดข้ามชาติมา

"ผมรบกวนคุณไปซื้อข้าวให้ผู้กองด้วยนะครับ แล้วก็บังคับให้กินยาด้วยนะครับ"

ก่อนจะออกไปกรณ์คิดอะไรบางอย่างขึ้นได้เขาเลยเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานของคาวีอีก แล้วหยิบห่อยาที่เขาวางเอาไว้ไปให้สาวสวยคนหนึ่งที่แต่งชุดนักศึกษา เพราะถ้าวางเอาไว้แบบนั้นคาวีไม่มีทางกินมันแน่นอน

"ไม่ต้องยุ่ง"

คาวีตวาดลั่นห้องเมื่อกรณ์ทำมากกว่าที่เขาใช้ให้ทำ ด้วยเขาไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายในชีวิตมากนัก สั่งแค่ไหนก็แค่นั้น

"ขอบคุณครับ"

กรณ์จับมือบางขึ้นมาแล้ววางห่อยาลงในมือพร้อมกับยิ้มกว้างให้กับเธอ ด้วยถูกชะตาไม่น้อยด้วยหน้าตาเธอน่ารักเอามากๆ ก่อนจะกลับออกไปเพื่อไปทำงานต่อ

"คือ"

พลอยขวัญทำอะไรไม่ถูกเธอยืนตัวแข็งทื่อเพราะอยู่ดีๆก็ถูกใครก็ไม่รู้มาจับมือ และก็ถูกเขาตวาดจนหูชาไปหมดแล้วคนอะไรเสียงดังยิ่งกว่าลำโพง

แล้วเธอก็กลับไปนั่งเงียบๆที่เก้าอี้ของตัวเอง ไม่ส่งเสียงไม่ขยับตัวเพราะกลัวเขาจะตื่นขึ้นมาตวาดเธออีก

"ข้าวค่ะ"

เธอทนนั่งมองเขาเฉยๆทั้งที่เขามีแผลอยู่เต็มตัวไม่ไหว เลยแอบเดินออกไปซื้อข้าวมาให้เขากินจะได้กินยา ความเจ็บที่เขาต้องทนมันอาจจะดีขึ้นก็เป็นได้

"วุ่นวาย"

เขาลืมตาขึ้นมาดุเธออีกครั้งด้วยเขาต้องการจะหลับตานิ่งๆเพื่อพัก

"คุณต้องทานข้าวนะคะ จะได้ทานยาตามที่หมอสั่งเอาไว้"

เธอรีบเปิดกล่องข้าวตรงหน้าออกแล้วหยิบช้อนวางบนข้างกล่องทันที ปากบางก็พยายามยกยิ้มสู้ใบหน้าดุๆของเขา

"เอาออกไปให้พ้น"

เขาเอาแต่จ้องมองใบหน้าของเธออย่างดุดัน โดยไม่สนใจกล่องข้าวนั้นเลยแม้แต่น้อย

"ค่ะ"

พลอยขวัญจำต้องยอมแพ้ต่อน้ำเสียงดุๆของเขาเธอรีบเก็บข้าวกล่องออกไปจากห้องทันที แล้วกลับมานั่งเงียบๆต่อ

"ทานซะหน่อยนะคะ"

แต่เธอก็ทนไม่ได้อีกรีบลุกขึ้นไปชงโกโก้ร้อนๆมาให้เขากินคู่กับขนมปังที่เธอมีติดอยู่ในกระเป๋า

"เธอนี่มัน"

ดวงตาคมจ้องไปอย่างดุดันที่เธออีกครั้ง เขาอยากจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆเสียจริงๆเมื่อเธอวุ่นวายกับเขาไม่เลิก

เขาไม่น่ายอมให้ผู้การเลิศพันธ์ส่งเธอมาช่วยงานด้านเอกสารของเขาเลยเพราะก็รู้อยู่ว่าเธอคือใครเคยทำอะไรมาก่อน มันถึงได้วุ่นวายไม่จบไม่สิ้นแบบนี้

"ถ้าคุณไม่ชอบ หนูเอ้ยขวัญไปชงอย่างอื่นมาให้ก็ได้นะคะ"

พลอยขวัญเริ่มกลัวเขาอีกจนลนลาน เธอพูดผิดๆถูกๆลิ้นพันกันไปหมด

"ถ้าฉันจะกินเธอล่ะ เธอจะพร้อมเสิร์ฟไหม"

สายตาดุดันของเขาดันเผลอขยับลงต่ำไปเห็นอกอวบของเธอที่ดันโผล่ออกมาด้านนอกเข้า เขาพอเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงวุ่นวายไม่เลิกก็เพราะคงอยากขายตัวให้เขาอีก

"คุณ"

ใบหน้าหวานรีบก้มมองตัวเองตามสายตาของเขาที่มองมายังเธอ ก่อนจะรีบยกมือขึ้นติดเม็ดกระดุมเสื้อที่ไม่รู้ว่ามันหลุดออกมาตั้งแต่ตอนไหน

"เข้าใจขายของดีนิ"

ปากหนาพูดออกมาอย่างดูถูกเธอ แต่มันก็คงไม่ผิดไปจากที่เขาพูดสักเท่าไหร่ดูได้จากสิ่งที่เธอทำถึงแม้ว่าปากของเธอจะปฏิเสธอยู่ตลอดเวลาก็ตาม