หวง
1950 คำ
ตอนที่7 หวง
" มะลิ " เจ้าของชื่อหันตามเสียงเรียก
" เป็นอะไรวะ " เกวลินเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเพื่อนวุ่นวายอยู่กับตู้เสื้อผ้ามาพักใหญ่
" ชุดนักศึกษากูไม้แห้งอะดิ ชุดสำรองก็ไม่เห็น มึงเห็นของกูไหม " เธอตอบเกวลินทั้งที่มือยังควานหาเสื้อผ้าในตู้ทีละตัว
" เอาของกูไปใส่ก่อนดิ " เกวลินบอกพร้อมกับเดินไปหยิบชุดของเธอมาให้
" แล้วนี่มึงไม่ทำงานแล้วใช่ไหม " มะลิลุกหันกลับมาพร้อมกับถามกลับ
" หึ...คุณยายสร้างบททดสอบอะสิ "
" บททดสอบ...อะไรวะ? " เกวลินเล่าให้เพื่อนสาวฟัง
" อือ ดีๆ "
" กูว่ากูใส่ชุดมึงทำไมมันดูรัดๆวะ " เกวลินละสายตาจากหน้าจอมองที่เพื่อนสาว ก่อนจะเห็นด้วยเพราะกระโปรงที่เธอใส่พอดีเมื่อยู่บนร่างของมะลิมันรัดก้นจนงอนน่าฟาดเข้าสักที
" โห~ ก้นอย่างงอน ไหนมาให้พี่ฟาดสักทีสิ " ว่าแล้วเกวลินก็เดินเข้าไปแกล้งเธอเล่นๆ
" ใส่ไปก่อน...วันเดียว นี่ใส่ซับในยัง "
" อือ เรียบร้อยแล้ว " มะลิตอบ
" มันจะไม่โป๊ไปใช่ไหมวะ " มะลิยังแอบหวั่น
" โอ้ย...มึงเห็นอิพี่จี้ไหม แทบจะแก้ผ้าเดิน " เกวลินยกตัวอย่างหนึ่งรุ่นพี่ในออฟฟิศ เมื่อไม่มีทางเลือกมะลิจึงต้องใส่ชุดของเกวลินไปก่อน แม้มันอาจจะดูเหมือนเด็กเสี่ยไปนิดหน่อยก็ตาม แต่เธออยู่แต่ในออฟฟิศคงไม่มีใครว่าอะไรหรอก
" คุณยายมะลิไปทำงานแล้วนะคะ " เธอเดินเข้าไปหคุณยายมาริสาอยู่ในครัว
" กินข้าวก่อนไหมลูก เมื่อวานก็ไม่ได้กิน "
" ก็ได้ค่ะ "
ข้าวต้มร้อนๆที่แสนอร่อยในชามสีขาว มะลิซดกินจนหมด ก่อนจะลุกเอาชามไปเก็บ
" มะลิไปนะคะ "
" ไปลูกไป การทำงานราบรื่นนะลูกนะ "
" ขอบคุณค่ะคุณยาย " คุณยายมาริสาเดินมาลูบหัวอย่างเอ็นดูเพราะเห็นเธอเป็นเหมือนหลานสาวคนหนึ่ง
บริษัท
มะลิออกมาจากลิฟท์และเดินตรงมาที่ออฟฟิศที่เดิมที่เคยฝึกงาน
" ทำไมเงียบจัง คงไม่ย้ายกันไปหมดแล้วหรอกนะ หยุดไปแค่ไม่กี่วันเอง " เธอพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะสาดสายตามองให้ทั่วๆ
ปั้ง ปั้ง ปั้ง
" เซอร์ไพรส์ " เสียงที่เอ่ยขึ้นพร้อมเพรียง และพลุกระดาษที่ปลิวว่อนทั่วบริเวณ
" ยินดีต้อนรับนะ ดีใจจังที่มะลิยังกลับมาทำงานกับเจ้อยู่" เจ้ก็อตเข้ามาจับมือเธอไว้พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
" ขอบคุณนะคะ ตกใจหมดนึกว่าพากันย้ายออฟฟิศหนีมะลิไปหมดแล้ว " เธอพูดน้ำเสียงปนขำออกมา
พักเที่ยง
หญิงสาวเดินออกมาจาออฟฟิศด้วยท่าทางปกติ และรู้สึกแปลกๆไปหน่อยเพราะทุกทีเธอจะต้องออกมาพร้อมกับเกวลิน สายตาหวานเงยขึ้นก่อนจะหยุดเดิน ชายหนุ่มตัวสูงยืนอยู่ที่ลานจอดรถและมองมาที่เธอด้วยสายตาหงิดหงุด ทำเอาเธอต้องค่อยๆก้าวเดินเข้าไปหาอย่างประหม่าเหมือนว่ากำลังอะไรผิดอยู่
" มาหาคุณกวินหรอคะ ไม่อยู่นะคะ วันนี้ " เธอเดินไปที่รถพร้อมกับเอ่ยถามเขา
" รู้แล้ว...ไม่ได้มาหาไอ้วิน "
" อ่อ แล้ว " ไม่ทันที่จะได้ถามอะไรออกไปอีกฝั่งก็พูดสวนขึ้นมา
" ขึ้นรถ " ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบเขาก็จับมือเธอเดินไปที่รถของเขาทันที เธอไม่เคยจะทัดทานอะไรทันสักอย่าง มาตั้งสติได้อีกทีก็อยู่ในรถหรูของเขาซะแล้ว
" พี่รามิลมีอะไระคุยกับมะลิหรือเปล่าคะ " คนตัวเล็กเอ่ยถามหลังจากที่เขาขับรถออกมาได้สักพักแต่ก็ยังไม่พูดอะไรแถมยังนั่งหายใจแรงฟึดฟัดอีกด้วย และพอได้ยินคำถามเขาก็หันมามองเธออย่างไม่สบอารมณ์
" เอ้า...พ่อใหญ่อันนี้ ปากกืกแล้วมั้ง " เมื่อไม่เห็นคนด้านข้างตอบเธอก็บ่นอุบกับตัวเองและหันไปสนใจด้านหน้าต่อ
" ยาวกว่านี้มีไหม " คำถามจากคนตัวสูง
" คะ " สายตาของเขาเลื่อนต่ำลงมองที่ขาเรียวของเธอทำให้หญิงสาวตระหนักได้ว่าเขาคงจะตำหนิเธอเรื่องการแต่งตัว
" อ่อ...เอาของเกลมาใส่ค่ะ ของมะลิซักไม่แห้ง " เธอตอบกลับอย่างใส่ซื่อ และคนด้านข้างก็ถอนหายใจฮืมมม ออกมายาวเป็นทางรถไฟ
" อยากกินอะไร " เขาถามต่อ
" แน่ใจนะว่าจะกินกับมะลิได้ " เธอถามอย่างไม่แน่ใจ
" ลองมาบอกมาสิ "
" มะลิอยากกินส้มตำ คอหมูย่าง น้ำตกแซ่บๆ " แค่พูดชื่อมาหญิงสาวก็มีท่าทางน้ำลายไหล จนต้องซู๊ดปาก สายตาดุดันเมื่อครู่เปลี่ยนมาเอ็นดูท่าทางของเธอแทน
" ทำไมมาที่ห้างละคะ " มะลิถามขึ้นเมื่อรถจอดสนิทที่ที่จอดรถสำหรับ VIP
" ลงมาเถอะ " ไร้คำอธิบายจากชายหนุ่มแต่เขาเดินออกมารอเธอที่นอกรถแล้ว ทำให้คนที่อยากกินอะไรแซ่บๆหน้างอเล็กน้อย
" ทีหลังถ้ากินแบบมะลิไม่ได้ไม่ต้องมาชวนนะคะ " เธอบ่นอุบใส่เขาเล็กน้อย ชายหนุ่มมองท่าทางก็ขำหึออกมาในลำคอเบาๆ ก่อนจะจูงมือเธอเดินไปทางเข้า ทิ้งให้คนที่ถูกจับมือยู่ได้แต่อึ้งซ้ำแล้วซ้ำอีก
" พี่รามิล มะลิเดินเองได้ค่ะ " สายตาที่มองมาทำให้เธอรู้สึกแปลกทั้งพนักงานประชาสัมพันธ์หรือพนักงานรักษาความปลอดภัย
" รังเกียจ? " เขาหยุดเดินก่อนจะถามแต่ก็ยังไม่ปล่อยมือ
" ฮึม...เปล่าค่ะ แต่มันมีคนมองแปลกๆ มะลิไม่ชิน " เธอบอกออกไปตามตรง เมื่อรามิลหันไปมองที่จุดประชาสัมพันธ์พนักงานสาวสองคนก็ก้มหน้าลงทันที เขาจึงเดินจูงมือของมะลิตรงไปที่เค้าเตอร์นั้น
" ขอโทษนะครับ " พนักงานสาวสองคนเงยหน้ามองอย่างกล้าๆกลัวๆ
" พี่รามิลจะทำอะไรคะ ไปเถอะ " มะลิพยายามจะดึงแขนเขาให้ออกไปจากตรงนี้
" พวกคุณคิดว่าผมะจีบเธอติดไหม " ดวงตาของทั้งสามเบิกกว้างตกใจกับคำถามรวมไปถึงมะลิก็อึ้งอีกรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้
" พี่รามิล พูดอะไร อย่ามาล้อเล่น " มะลิรีบดึงมืออกมาจากเขาแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเขาจับมันไม้แน่น
" คุณสองคนคิดว่างไง ผมจะจีบเธอติดไหม "
" เอ่อ...ท่านประธานคะ ดิฉะ ฉัน "
" ท่านประธานอย่างนั้นหรอ " มะลิที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาานั่งเก้าอี้ผู้บริหารของห้างดังแห่งนี้ ถึงกับยืนนิ่งตัวแข็งไม่รู้จะอึ้งกับอะไรก่อน
" ขอคำตอบหน่อยผมต้องจีบเธอแบบไหน " ไม่ทันที่พนักงานสาวทั้งสองคนจได้ตอบอะไร มะลิก็ดึงแขนเขาเดินออกมาจนสุดแรงจนอยู่ในท่าควงแขน
" พี่รามิลคะ มะลิไม่ตลกด้วยนะคะ " เธอมองหน้าเขาพูดน้ำเสียงจริงจัง เขาก็จ้องกลับด้วยสายตาที่ดูจริงจังเช่นกัน ก่อนจะพูดออกมา
" พี่จริงจัง " หญิงสาวสตั้นไปเล็กน้อย
" พี่รามิลคะ มะลิไม่เหมาะสมให้คนอย่างพี่มาจีบหรอกค่ะ แค่พี่รามิลลดตัวลงมารู้จักมันก็มากเกินพอแล้ว " เขามองเธออย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าของเธอแสดงความกังวลออกมาและก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรเธอก็ชิงพูดขึ้นก่อน
" มะลิจะไปกินข้าวค่ะ " รามิลกำลังจะเอ่บปาก แต่เธอก็พูดดักขึ้นก่อน
" ร้านข้างทาง " และเธอก็เดินกลับออกไปทางเดิมโดยมีเขาเดินตามมาไม่ห่าง
" ไม่ต้องตามมาค่ะ "
" มะลิ หยุดคุยกันก่อน "
" มะลิต้องรับกลับไปเข้างานค่ะ " เธอตอบกลับมาแต่ก็ยังเดินหนีอยู่แบบนั้น
หมับบบบ!!!
ขายาวก้าวไล่แค่เพียงสามก้าวก็ถึงตัวเธอเขาคว้าข้อมือเธอไว้อีกครั้ง
" พี่ไปส่ง แต่เราไปกินข้าวด้วยกันก่อนได้ไหม " มะลิมองที่สายตาคู่นั้นก่อนจะถอนหายใจออกมาและยอมเดินตามเขากลับไปอีกครั้ง(ลูกสาวฉันแพ้ลูกอ้อน)
" ไหนว่าจะไปส่งคะ พามาที่นี่ทำไม " สาวน้อยถามอย่างงงๆเมื่อรามิลพาเธอมาจอดที่ร้านขายชุดนักศึกษาใกล้กับมหาลัย
" เปลี่ยนกระโปรง "
" ไม่เอาค่ะ มะลิมีแล้ว นี่แค่ยืมมาใส่วันเดียวเอง อีกไม่กี่ชั่วโมงก็..." ขณะที่เธอยังพูดไม่จบเขาก็เปิดประตูเดินลงจากรถเข้าไปในร้าน และออกมาพร้อมกับถุงชอปปิงสีขาว
" อย่าให้เห็นว่าใส่สั้นๆแบบนี้อีกนะ " เขายื่นถุงให้พร้อมพูดเชิงดุ
" พี่รามิลมีสิทธิ์อะไรคะ "
" หึ~~ เดี๋ยวก็มี "
" อะไรนะคะ " เมื่อได้ยินแว่วๆเธอไม่แน่ใจว่าเขาพูดว่าอะไร แต่คนตัวสูงข้างเธอกลับไม่ตอบและขับรถออกไป
" เปลี่ยนก่อนค่อยลง " รามิลคว้าแขนเล็กไว้
" เดี๋ยวไปเปลี่ยนในออฟฟิศค่ะ " เขามองเธออย่างไม่เชื่อ
" จริงๆค่ะ "
" งั้นพี่ไปรอดู "
" พี่รามิล อะไรของพี่เนี่ย ทำไมต้องให้มะลิเปลี่ยนตามใจพี่ด้วย "
" มั้นสั้นไป...พี่หวงโอเคไหม " คนตัวเล็กอึ้งไปเล็กน้อยกับคำตอบ หัวใจดวงน้อยสั่นระรัวไม่เป็นจังหวะ
" เปลี่ยนก็ได้ค่ะ " ว่าแล้วเธอก็หยิบกระโปรงสีดำทรงเอออกมา
" เดี๋ยวจะเปลี่ยนตรงนี้เลยหรือไง " รามิลถามอย่างไม่เข้าใจ
" ค่ะ...หันหน้าไป ถอดเสื้อคลุมพี่รามิลมาด้วย " และเขาก็ทำตามโดยไม่ถามเซ้าซี้ พอหันกลับมาก็เห็นว่าเธอเปลี่ยนเป็นกระโปรงที่เขาซื้อมาให้ใหม่
" มีน้ำหอมไหมคะ " เขาหยิบมันออกมาจากช่องเก็บของยื่นให้ด้วยใบหน้างงๆและทึ่งกับสกิลการเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ
" พอใจหรือยังคะ ไม่สั้นแล้วค่ะ " คำถามที่แฝงความประชดประชันแต่มันทำให้เธอน่ารักจนชายหนุ่มต้องหลุดยิ้มออกมา
เลิกงาน..
ริมแม่น้ำใจกลางกรุงในยามหัวค่ำ แสงไฟสีทองบนสะพานส่องสะท้อนกับผิวน้ำกับลมเย็นๆพาให้ใจรู้สึกเหงาขึ้นมา มะลินั่งรับลงอยู่ที่บันไดริมแม่น้ำพร้อมกับเบียร์ในมือ
" ฉันจะลองพึ่งแกดู...หวังว่าแกจะช่วยให้ฉันผ่อนคลายได้มากกว่านี้นะ " เธอพูดกับกะป๋องเบียร์ตรงหน้า ก่อนจะยกมันเทเข้าปากพร้อมกับทำหน้าหยี ถึงแม้มันจะขมปี๋แต่คงไม่เท่าชีวิตเธอในตอนนี้ ใบหน้าหวานที่ปะทะกับลมบวกกับฤทธิ์ของแอลกอฮอร์ที่เธอดื่มเข้าไปเพียงน้อยนิดก็พอจะทำให้ใบหน้าของเธอเปล่งสีแดงออกมาที่หน้าแก้ม
" บ่ไหว...กูสู้มึงบ่ไหวดอกเพื่อน " ว่าแล้วเธอก็วางกระป๋องเบียร์ลงที่ข้างตัวก่อนจะนั่งเอนตัวมือท้าวไปด้านหลังและเหยียดขาไปด้านหน้าด้วยท่าทางสบายๆ ผมยาวที่ปลิวไสวตามลมคนที่มองจากด้านหลังยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
- ผู้เขียน
