หัวใจสีขาว

ความลับ

ตอนที่6 ความลับ



" นั่นไง พูดไม่ทันขาดคำ มันโทรมาเลย " ใจที่ยังหาคำตอบไม่ได้ ไม่รู้ทำไมต้องปิดบังหรือต้องคิดหาคำแก้ตัวเพราะเธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย แต่ก็นั่นแหละเธอก็ยังไม่พร้อมจะรับจึงปิดเสียงไว้

" ไปอาบน้ำกินข้าวก่อนค่อยกลับ พี่ไปส่ง " รามิลพูดพร้อมส่งเสื้อผ้าให้ มะลิรับมาก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำและโยนมือถือไว้บนที่นอนเหมือนกับไม่ต้องการมันแล้ว

เสียงเรียกเข้า~~~~~~~~~~

" ฮัลโหล "

" พี่เอง...มะลิอยู่บ้านพี่ เมื่อคืนบังเอิญเจอกันเลยไปนั่งรถเล่น อยู่ๆก็เผลหลับไปพี่ไม่รู้ว่ามะลิพักที่ไหน เลยพามาพักที่บ้าน เดี๋ยวพากินข้าวเสร็จจะพาไปส่ง " รามิลอธิบายยาวเหยียดก่อนที่คนฝั่งนั้นตอบมาและยอมวางสายไป เขาจึงวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ผ่านไปครู่ใหญ่หญิงสาวก็ออกมาจากห้องน้ำในชุดผาขนหนูพันรอบตัวไว้ รามิลที่นั่งรออยู่เงียบๆหันไปมองช้าๆแต่ต้องรีบหันหนีเมื่อเห็นสภาพไม่เรียบร้อยของเธอ ส่วนเธอเองก็ตกใจเล็กน้อย

" เอ่อ...มะลินึกว่าพี่รามิลออกไปข้างนอกแล้ว ช่วยหยิบกระเป๋าส่งให้หน่อยได้ไหมคะ " เธอกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งและวานให้เขาหยิบสิ่งที่ต้องการให้แทน

" ขอบคุณค่ะ " เมื่อได้สิ่งที่ต้องการเธอก็กลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง

" พี่ลงไปรอข้างล่าง เสร็จแล้วตามลงไปนะ " เขาบอกที่หน้าประตูของน้ำก่นจะเดินออกจากห้องไป

มะลิในชุดใหม่ที่รามิลนำมาให้เดินลงมาจากบนบ้านด้วยใบหน้าซีดเซียวคล้ายคนกำลังไม่สบายจนรามิลเองยังสังเกตได้

" ทำไมหน้าซีด ไม่สบายหรือเปล่า " เขาถามพร้อมกับยกมือมาอังที่หน้าผาก ตากลมโตมองอย่างตกใจก่อนจะทำท่าอึกอักรู้สึกแปลกๆราวกับกำลังหวั่นไหวกับสายตาคู่นี้

" เป็นอะไรตัวก็ไม่ร้อน "

" เอ่อ...ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ " เธอถอยออกเล็กน้อยก่อนตอบกลับ

" สีหน้าดูไม่ค่อยดี " เขายังต้องการคำตอบ แต่ก็เลิกสงสัยเดินนไปที่โต๊ทานข้าวที่อยู่แถวห้องครัว มะลิมองรอบบ้านอย่างทึ่งๆเพราะมันหรูหราราวกับบ้านในละคร ไม่คิดว่าจะมีโอากาสได้เข้ามาเหยียบบ้านแบบนี้

อาหารเช้าที่มีทั้งข้าวต้ม ไข่ดาว เบคอน ไส้กรอก ขนมปังปิ้ง และพิซซ่า ชนิดที่ว่าราวกับบุฟเฟ่ในโรงแรม อึ้งกับบ้านลังใหญ่ไม่พอยังต้องมาอึ้งกับอาหารตอนเช้าอีก

" นี่บ้านพี่อยู่กันกี่คนคะ " รามิลหันกลับมา

" 2คนกับพ่อ แต่ส่วนมากพี่นอนคอนโด ไม่ค่อยได้มาที่บ้าน นานๆจะมาที "

" 2คน แต่ทำอาหารไว้เหมือนรอรับทัวร์เลยนะคะ " หญิงสาวพูดติดตลกก่อนจะเลือกกินข้าวต้มร้อนๆ น่าจะเหมาะกับอาการของเธอตอนนี้มากกว่า

" พี่รามิล " ชายหนุ่มเงยหน้ามองคนด้านข้าง

" มียาแก้ปวดไหมคะ "

" ปวดตรงไหน " มะลิที่ยังอายอยู่ที่จะบอกเรื่องแบบนี้ถึงแม้จะสนิทกันแต่มันก็ยังเขินอยู่ดี เธออึกอักปากเล็กเม้มเป็นเส้นตรงสายตาสับสายไปมาดูกังวล

" ปวด ปวดท้องค่ะ " เขามองหน้าเธอแวบหนึ่งก่อนจะเดินไปหยิบยาแก้ปวดในกล่องยามาให้

คนตัวเล็กนั่งตัวงออยู่ที่โซฟาหลังจากกินข้าวเสร็จ รามิลเดินลงมาด้านบนเห็นเข้าก็ปรี่เข้ามาหาเธอทันที คราแรกเธอตั้งใจจะกลับบ้านเลยแต่ปวดท้องหนักมากจนเดินไปต่อไม่ไหวต้องนั่งพักที่โซฟาห้องโถงก่อน

" มะลิ " ใบหน้าซีดหันไปตามเสียงเรียกจนรามิลเองยังตกใจกับสีหน้าที่ไร้เลือดฝาด

" ไปหาหมอไหม " เขารีบเดินาหยุดตรงหน้าก่อนจะนั่งย่อลง

" ไม่เป็นไรค่ะ เป็นปกติ พักหน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้น "

" ปกติ? " เธอใช้เรี่ยวแรงอันน้องนิดที่มีอยู่พยักหน้าตอบ

" ไปนอนพักด้านบนก่อนไหม ดีขึ้นค่อยกลับ ยังไงพี่ก็บอกมะลิไปแล้วว่าอยู่ที่บ้านพี่ "

" แล้วพี่รามิลไม่ไปทำงานหรอคะ "

" งานตัวเองลาสักวันคงไม่เป็นไร " เขาพูดเสร็จก็ไม่รอให้สาวตรงหน้าก็ถือวิสาสะอุ้มช้อนร่างบางขึ้นมาก่อนพาเดินขึ้นไปบนบ้าน เธอได้แต่อึ้งตกใจแต่ก็แทบไม่มีแรงดิ้นหนี(ประจำเดือนตัวร้าย)

เขาวางเธอลงช้าที่เตียงนุ่มในห้องนอนห้อมเดิม พร้อมกับดึงผ้าห่มมาห่มให้อย่างดี สายตาหวานที่มองเขามาพานให้หัวใจหวั่นไหว

" ขอบคุณค่ะ " เสียงเล็กที่พูดออกมาเบาๆทั้งหลบตาคมของเขาที่จ้องหน้ากลับ

" นอนพักเถอะ หายดีแล้วค่อยกลับ " เขาจับหัวเธอด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะลุกเดินออกไปทิ้งให้คนตัวเล็กมองตาม เพียงแวบเดียวที่เขาลงไปเอาเอกสารในรถขึ้นมาคนตัวเล็กก็หลับนิ่งไปซะแล้ว เขาจึงนั่งทำงานอยู่ทีโต๊ะทั้งเฝ้าเธอไปในตัว

เมื่อรู้สึกตัวหลังจากที่หลับไปถึงสามชั่วโมง อาการปวดเริ่มทุเลาลงแต่ยังไม่หายขาด สายตากวาดมองสิ่งรอบตัวแผ่นหลังกว้างในเสื้อเชิ้ตขาวกำลังนั่งหน้าตึงกับเอกสารกองโตที่โต๊ะทำงานอยู่ไม่ไกลจากเธอ

" ฮัลโหล ด่วนไหม ได้มาหาผมที่บ้าน " เสียงเขารับสายเบาๆราวกับกลัวคนที่หลับอยู่จะตื่น ได้ยินเพียงแค่นั้นสายตาก็ค่อยๆปิดลงอีกครั้งพร้อมกับพลิกนอนตะแคงให้สบายตัวมากขึ้น

ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน รู้สึกตัวมาก็อบอุ่นร่างกายอย่างบอกไม่ถูก มะลิค่อยลืมตาตื่นขึ้นมา มือเล็กๆลูบที่หมอนข้างที่กอดอยู่

" เอ้ะ!! ทำไมหมอนข้างมันแปลกๆ " เธอยกหัวขึ้นเล็กน้อยก่อนจะมองให้แน่ชัดว่าเธออยู่ที่ห้องของรามิลเหมือนเดิมหรือเปล่า

" หื้ย!! คือมานอนอยู่นี่อิพ่อ(ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ละพ่อคุณ) " ร่างกายกำยำของชายหนุ่มอก88ศอก กำลังนอนหลับนิ่งด้วยใบหน้าหล่อละมุน ร่างเล็กกำลังจะขยับตัวลุก แต่ หมับ!! อุ้บ!!

" อยู่แบบนี้อีกแปปนึงนะ " แขนแกร่งที่เธอหนุนอยู่ยกขึ้นมากอดที่ไหล่บางรั้งตัวเธอให้นอนลงอีกครั้งจนใบหน้าของเธอแนบสนิทเข้ากับแผงอกกว้างที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางกั้นอยู่ น้ำเสียงงัวเงียที่บ่งบอกว่าเพลีย เพียงเท่านี้ก็ทำให้คนที่เห็นใจคนอื่นอย่างมะลิยอมได้ไม่ยาก คนตัวเล็กนอนนิ่งในอ้อมกอดอยู่อย่างนั้นและไม่มีท่าทีว่าจะหลับอีกเพราะเธอตาสว่างมากทั้งหัวใจเธอก็ยังเต้นแรงอีกด้วย ตึกตึก ตึกตึก

" ถ้ายังดิ้นพี่ไม่ทำแค่กอดแล้วนะ "

" มะลินอนไม่ถนัดค่ะ " เธอพูดเสียงเบา

พลัก หมับ!!

" แบบนี้ถนัดไหม " ร่างเล็กถูกจับพลิกในท่าอยู่ในอ้อมกอดโดยที่แผ่นหล่องของเธอแนบชิดอยู่กับอกของเขาและลมหายใจอุ่นๆก็เป่ารดอยู่บนหัวเธอ

" เอ่อออ...พี่รามิลคะ มะลิไม่ได้สระผมหลายวันแล้ว "

" ยังหอมอยู่ " ว่าแล้วเขาก็กดจมูกลงบนหัวเธอฟอดใหญ่ ตามกลมเบิกกว้างไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้

" ขยันทำให้ใจเต้นจังวะ " เธอคิดใจใน ใบหน้าหล่อผุดยิ้มอ่อนพอใจก่อนที่เขาจะหลับไปอีกครั้ง

หลายชั่วโมงผ่านไป

" พี่รามิลลุกก่อน อึ้บ " มะลิพยายามออกมาอ้อมกอดของเขาเพราะเองก็เผลอหลับไปจนตอนนี้เวลาล่วงเลยมากว่าห้าโมงเย็น

" พี่รามิลมะลิต้องรีบกลับแล้ว จะค่ำอีกแล้วค่ะ " เมื่อได้ยินแบบนั้นรามิลก็ลืมตาขึ้นและยอมปล่อยแขนที่กอดออก

" พี่ไปส่ง "

" ไม่เป็นไรค่ะ มะลิขับแปปเดียวถึง สบายมากไม่ต้องห่วง " เธอรีบลุกขึ้นจากที่นอนและยืนจัดเสื้อผ้าให้เขาที่

" ถึงแล้วโทรมาบอกด้วยนะ " เขาพูดขึ้นหลังจากที่เดินมาส่งเธอที่รถ หญิงสาวพยักหน้าตอบก่อนจะขับรถออกมาทันที

พอเธอมาถึงบ้านก็เป็นเวลาใกล้ค่ำ เกวลินกับคุณกวินที่กำลังตั้งโต๊ะมื้อเย็นกันพอดี แต่มะลิที่ไม่ค่อยรู้สึกหิวทั้งที่กินข้าวไปแค่มื้อเดียว

" มะลิ กินข้าว "

" กินเลย เหนื่อยๆอ่ะ ขอนอนเลยนะ คุณกวินสวัสดีค่ะ " เธอทักทายเสร็จก็เดินขึ้นบ้านไปทันที