ไข่ดาว
1477 คำ
ตอนที่9 ไข่ดาว
" พูดได้หรือยัง " เขาถามขึ้นมาเบาๆ มะลิพยักหน้าพลางดื่มน้ำไปด้วย เมื่อนึกได้ว่าตัวเองลืมใส่บราก็ถึงกับชะงักก้มมองหน้าอกของตัวเองก่อนจะหันมองหน้าจอที่มีคนหล่าหล่อที่มองจ้องมาก่อน แขนเล็กรีบกอดตัวเองไว้ก่อนจะหันหลังอย่างเขินอาย
" เป็นอะไร " รามิลที่ไม่เข้าใจการกระทำของเธอถามขึ้น
" เมื่อกี้เห็นไหมคะ "
" เห็นอะไร " เพราะเขาไม่ได้สังเกตเธอจริงๆและอีกอย่างอยู่ไกลขนาดนั้นจะไปเห็นได้ยังไง
" ไม่เห็นแน่นะคะ " เธอเดินมาใกล้ก่อนจะคาดคั้นด้วยใบหน้าจริงจัง
" ไม่รู้...เห็นอะไร บอกมาก่อนจะได้ตอบถูก " เขาก็ยังถามอย่างไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเธอหมายถึงอะไร มะลิก้มมองหน้าอกของตัวเองสลับกับจ้องมองเขา รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นมาที่ใบหน้าละมุน
" ไม่เห็นมีอะไรเลย ไข่ดาว "
" ป๊าด!! เป็นสูนๆแล้วละ(เริ่มจะมีน้ำโหแล้วแหละ) " บอกว่าไม่สวยยังดีกว่าบอกว่าอกเธอไข่ด่าว ว่าแล้วคนตัวเล็กก็หยิบมือถือมากดวางทันที ทำเอารามิลได้แต่ยิ้มค้างอยู่แบบนั้น
" เป็นไรวะ โมโหอะไร " เกวลินเห็นใบหน้าของเพื่อนก็ถามทันที
" ห้ะ อ่อ เปล่า กูนอนละ "
" เอ้า อีนี่ แปลกๆละ "
" ฝันดีเพื่อนเกลคนสวย " เกือบจะโดนจับได้มะลิก็เข้าอ้อนเพื่อนพร้อมทั้งหอมแก้มไปหนึ่งฟอด และกวินที่ยังค้างสายกับเกวลินอยู่ก็เห็ฯเข้าเต็มๆและเกิดอาการหวงขึ้นมา
สนามแข่งรถ กวินอินเตอร์เนชั่นแนล เซอร์กิต
หญิงสาวในชุดนักแข่งสีขาวแดงกำลังเตรียมตัวอยู่ที่ข้างสนามเพราะวันนี้จะเป็นการเปิดประสบการณ์ใหม่ของเธอในการลงแข่งความเร็วในที่ทางบริษัทจัดขึ้น ซึ่งคนรักความเร็วอย่างมะลิมีหรือจะพลาด
" แนใจนะมะลิ " ริสาฝ่ายประชาสัมพันธ์ที่ดูแลงานนี้เดินมาถาม มะลิยิ้มหวานให้
" สบายค่ะพี่ริสา "
" สู้ๆนะ ระวังตัวด้วย " ริสาที่เป็นสาวหวานแอบกังวล
" รามิล เด็กมึงลงแข่งรถวันนี้ " ข้อความจากเพื่อนรักกวิน ทำเอารามิลที่กำลังออกจากห้องประชุมถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู
" อยู่ไหน "
" เดี๋ยว " ยังไม่ทันที่เขาจะรู้คำตอบสายก็ถูกวางไปซะก่อน
" ดื้อจริงๆตัวแค่นี้ " เสียงบ่นออกมาเบาๆ
" ผมมีงานอีกไหม? " เขาหยุดเดินกอนจะถามกับเลขา
" ไม่มีแล้วครับ "
" ที่เหลือผมฝากด้วย "
" เอ่อ...ท่านประธานจะไปไหนหรอครับ " ไร้เสียงตอบกลับแถมยังเดินดิ่งไปที่ลิฟท์ลงไปที่ลานจอดรถทันที
รถหรูของเขาขับออกจากห้างดังด้วยความเร็วและมุ่งสนามสู่จุดหมายที่ชานเมือง
" มาเร็วดีหนิ " กวินที่เห็นก็เอ่ยถามสั้นๆ
" คันไหนวะ " กวินชี้ไปที่รถแข่งคันสีดำแดงที่วิ่งทิ้งห่างเพื่อนราวกับมีนักแข่งฝีมือดีขับอยู่(ดีไม่ตอบว่าคันหลัง)
" เหลืออีกกี่นาที " รามิลถามในใจก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เมื่อมองดูแล้วความเร็วที่เธอใช้อยู่ไม่น่าจะต่ำกว่า120km./hr.
" 3 นาที " กวินตอบพลางมองไปในสนามเช่นกัน
และเป็นไปตามคาด รถของมะลิเข้าเส้นชัยเป็นคันแรก ตามด้วยนักแข่งมือสมัครเล่นจากที่อื่นๆ
" เก่งมากมะลิ " ริสาที่คอยดูแลรีบเดินเข้ามาหา คนตัวเล็กถอดหมวกออกก่อนจะยิ้มหวานส่งให้กลับโดยไม่ได้สังเกตุเลยว่าที่เต้นท์กลางใหญ่มีสานตาคู่หนึ่งจ้องมองเธออยู่
" ไปเข้าร่มก่อน "
" ค่ะ "
" นี่ถ้าไม่ได้เห็นกับตาพี่ไม่เชื่อเลยนะว่าสวยหวานอย่างมะลิจะมีทักษะการขับรถที่เก่งขนาดนี้ " รุ่นพี่ในที่ทำงานอีกคนพูดชมขึ้น พลางเอาพัดลลมมาจ่อให้เธอคลายร้อน
" ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ อาจจะเพราะมะลิชอบขับรถมั้งคะ คิกคิก " หญิงสาวตอบกลับทั้งหัวเราะเบาๆอย่างถ่อมตัว
" เดี๋ยวขอมะลิไปคุยโทรศัพท์แปปนึงนะคะ " เมื่อนึกได้ว่าก่อนที่จะลงแข่งรามิลได้โทรเข้ามาและไม่ทันที่จะได้คุยกันเธอก็ต้องวางไปก่อนจึงคิดอยากโทรกลับเขาสักหน่อย
" ทำไมไม่รับ " มะลิบ่น หลังจากที่โทรเข้าไปแล้วเขากลับตัดสายทิ้ง ขณะที่เธอกำลังจะหมุนตัวกลับก็ชนเข้ากับใครคนหนึ่ง
เขาจับรั้งเอวเธอไว้เข้าหาตัวจนได้กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นจมูก ส่วนเธอเองก็ใบหน้าอยู่ใกล้เขาจนได้กลิ่นน้ำหอมเย็นๆหวานๆสดชื่นจนอยากดมอยู่แบบนั้นแต่ก็ต้องผละตัวออกเมื่อตั้งสติได้
" ขอโทษค่ะ " ใบหน้าหวานเงยหน้ามองคนตรงหน้าพร้อมกับหลับตาปริบๆ
" พี่รามิล มาได้ไงคะ " เธอยืนนิ่งมองอย่างไม่เข้าใจ
" มาดูไข่ดาว "
" ทะลึ่ง!! " หญิงสาวตอบทันควันพร้อมกับกอดอกไว้ด้วยความรู้สึกอายนิดๆ
" หึ~~ มาดูเด็กดื้อไง " เขาก้มตัวลงจนใบหน้าเสมอกับเธอพร้อมกับสบตาไม่วาง จนใบหน้าหวานของมะลิที่ตอนนี้เปล่งสีแดงขึ้นมา
" ร้อนไหม หน้าแดงหมดแล้ว " เขาถามพร้อมกับใช้หลังมือเย็นๆมาทาบเข้าที่แก้มป่องเบาๆทำให้ร่างกายของเธอสะดุ้งเล็กน้อย
" เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวมะลิต้องกลับเข้าข้างในแล้ว " เธอพูดออกมาเสียงตะกุกตะกัก ก่อนจะเดินทิ้งห่างไป รามิลมิงดูแผ่นหลังบางๆในชุดแข่งกับรอยยิ้มที่โดนมะลิดอกน้อยนี้ตกเข้าเต็มระบบ
" กูลางานให้เด็กกูครึ่งวันได้ไหมวะ " รามิลเดินกลับเข้ามาที่เต้นท์ส่วนกลางพร้อมพูดขึ้นจนกวินต้องละสายตาจากหน้าจอมือถือมามองอย่างไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน
" เดี๋ยวนี้เรียกได้เต็มปากเต็มคำ? "
" ได้ไหม " รามิลไม่ตอบแต่กลับถามอีกครั้ง ซึ่งฟังดูแล้วมันไม่ใช่คำของแต่มันคือคำขู่
" พนักงานกูยังอยู่ในเวลางาน..."
" แสนนึง " ไมทันที่กวินจะพูดจบรามิลก็พูดสวนขึ้นกลางประโยค(จ้าพ่อบุญทุ่ม) เมื่อไม่เห็นเพื่อนตอบกลับนั้นทำให้รามิลมีรอบยิ้มขึ้นมาก่อนจะก้มหน้าลงมือถืออีกครั้ง
" มะลิยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยค่ะ "
" ไม่ต้องเปลี่ยน "
" ห้ะ!!! แล้วนี่เรียกมาจะพามะลิไปไหน ยังไม่เลิกงานเลยค่ะ "
" ไปก่อน " มะลิมองเขาก่อนจะถอนหายใจออกมาเพราะรู้ทันว่าเขาคงคุยกับเพื่อนรักของเขาแล้วแน่นอน
" สิทธิพิเศษอีกตามเคย " น้ำเสียงที่ประชดประชันเปล่งออกมาก่อนจะถูกเขาคว้าข้อมือให้เดินตามไป
บ้านริมทะเลในยามพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน มะลิที่เผลหลับตั้งแต่รถเคลื่อนออกมาได้ไม่ไกลจนเขาขับมาถึงที่หมายเธอก็ยังหลับอยู่ไม่กระดิก รามิลโน้มตัวลงไปใกล้ๆพลางมองสำรวจใบหน้าหวานๆคิ้วบางที่เรียงเส้นเป็นทรงกกับขนตางอนรับกับจมูกโด่งรั้นดูน่ารัก ริมฝีปากจิ้มลิ้มอวบอิ่มน่าสัมผัสกับแก้มป่องๆผิวเนียนใสน่าถนุถนอม ทำเขาอดไม่ได้ที่จะกดจมูกโด่งลงไปที่ข้างแก้ม ฟอด~~~~~
" อื้อ " คนที่นอนอยู่ลืมตาโตขึ้นมอย่างตกใจ ก่อนที่จะหันมามองที่คนด้านข้างที่ยิ้มอยู่ และนั่นทำให้ปากของทั้งสองสัมผัสกันอย่างไม่ตั้งใจ ก่อนที่จะกลายเป็นตั้งใจโดยคนตัวโตกดริมฝีปากให้ทาบสนิทพร้อมทั้งเม้มดึงมันเบาๆอย่างต้องการหยอกล้อ
" พี่รามิล แฮ่ก แฮ่ก มะลิหายใจไม่ทัน " เธอดันตัวเขาออกพร้อมกับรีบสูดอากาศเข้าปอด
" อยู่ใกล้แล้วอดไม่ได้ทุกที " เขาพูดออกมาโดยที่ยังมองหน้าเธออย่างหลงไหล มะลิมองไปรอบๆตัวก่อนจะหันมาหรี่ตามองเขา
" พามาแอบนี้หวังอะไรหรือเปล่า " รามิลหลุดยิ้มออกมา
" หวังอะไร " เขาถามด้วยใบหน้าใสซื่อแต่แววตาไม่ได้ใส่ซื่อตาม
" แนะ!! รู้ทันหรอกน่า "
" พี่เปล่า แค่อยากพามาดินเนอร์ " คราวนี้เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
- ผู้เขียน
