หลังจากพยายามถอดแหวนแต่งงานมาทั้งสัปดาห์และมัวแต่ยุ่งกับการเปิดตัวบริษัทจนไม่มีเวลาจัดการเรื่องนี้ ในที่สุดพีรมนก็มีเวลาที่จะจัดการกับสิ่งที่เป็นความทรงจำที่ผูกพันเธอเอาไว้
“ฉันต้องการเอาแหวนออกค่ะ” เธอบอกกับหมอที่ห้องฉุกเฉินที่กำลังสำรวจนิ้วเรียวยาวของเธอที่ปราศจากบาดแผล
“แต่ว่าแหวนก็ไม่ได้รัดนิ้วนี่ครับ หากตัดออกไม่เสียดายเหรอครับ” หมอห้องฉุกเฉินถามเพื่อความแน่ใจ เขาไม่กล้าที่จะทำลายสิ่งแทนใจของใครเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบของคนไข้
“ไม่เสียดายค่ะหมอ ฉันไปร้านจิวเวอรี่มาแล้วเขาไม่สามารถตัดออกได้ และแนะนำให้มาที่โรงพยาบาลแทน รบกวนด้วยนะคะ” เธอบอกแล้วยื่นมือให้
หมอจึงใช้เครื่องมือในการตัดออกไปแล้วคืนซากแหวนแต่งงานวงนั้นให้แก่เธอ
หญิงสาวรับเอาไว้แล้วหย่อนลงในกระเป๋าสะพายอย่างไม่แยแส คิดว่าอย่างไรก็ต้องหาโอกาสเอาไปคืนอติรุจในภายหลัง
ขณะที่เธอกำลังขับรถกลับบ้าน สายโทรศัพท์ของมารดาก็โทรเข้าม
