ชายชู้คนนั้นคือท่านประธาน

ตอนที่ 7 ชัดเจน

การมาของธนัทอีกครั้งทำให้พีรมนรู้สึกหงุดหงิดและหวั่นใจอยู่ลึก ๆ หลังจากที่รู้ว่าเขาเป็นใครและมีชื่อเสียงด้านอิทธิพลทางธุรกิจมากแค่ไหน ผู้หญิงที่เข้าหาเขาก็มีมากมาย เธอไม่อยากเป็นของเล่นชั่วคราวของเขา

“คุณพลอยคะ คุณธนัทรออยู่ที่ห้องประชุมนานแล้วนะคะ ท่านประธานบอกว่าให้คุณพลอยออกไปต้อนรับ เพราะว่าคุณธนัทจะติดต่อเรื่องการสั่งผลิตสินค้ากับบริษัทค่ะ” จุลีรัตน์เข้ามาเตือนรอบที่สองเมื่อเห็นว่าพีรมนไม่ออกไปเสียที จนพีรพลเร่งให้เธอมาตามอีกครั้ง

หญิงสาวไปที่ห้องประชุมด้วยความหงุดหงิด ไม่รู้ว่าครั้งนี้เขาจะมาไม้ไหน

“สวัสดีค่ะคุณธนัท” เมื่อพบเขาก็ฉีกยิ้มหวานตามมารยาท ในเมื่อเขามาในฐานะลูกค้าเธอก็ต้องต้อนรับเป็นอย่างดี

“สวัสดีครับ” เขาตอบกลับพร้อมกับนำช่อดอกไม้มามอบให้แก่เธอต่อหน้าของบิดาที่นั่งอยู่ในห้องนั้นด้วย

“ดอกไม้ครับ เป็นการเริ่มต้นทำความรู้จักอย่างเป็นทางการจากผม” เขาพูดแล้วยิ้มกว้าง คิ้วข้างซ้ายยักขึ้นเล็กน้อยราว บีบให้เธอรับดอกไม้ต่อหน้าบิดา

‘ผู้ชายชอบมาแผนมัดมือชกแบบนี้ทุกคนสินะ’ เธอได้แค่คิดในใจ วิธีการเดียวกันกับอติรุจไม่มีผิด

“ขอบคุณค่ะ” เธอรับเอาไว้แล้วนั่งลงตรงข้ามกับเขา พีรพลเห็นว่าลูกสาวมาแล้วจึงขอตัวกลับออกไปให้ทั้งคู่ได้พูดคุยเกี่ยวกับสินค้าที่เขาจะต้องการ

“ลูกสาวผมรับผิดชอบฝ่ายการตลาด เธอมีประสบการณ์ที่บริษัทเดิมมาก่อนหน้านี้แล้วสามปี ดูแลงานขายและงานออกแบบผลิตภัณฑ์ คุณธนัทสามารถคุยงานกับเธอได้เลยนะครับ” เขาหันไปบอกลูกค้ารายใหญ่ที่เดินเข้ามาบริษัทเล็ก ๆ ด้วยตนเอง

“ครับ คุณลุง” เขาเรียกสรรพนามอย่างคุ้นเคยจนพีรพลอดยิ้มอย่างพอใจไม่ได้ จะมีโอกาสขนาดไหนกันที่จะมีนักธุรกิจระดับท็อปของประเทศมาตีสนิทด้วยแบบนี้

“พ่อฝากด้วยนะพลอย” พีรพลบอกลูกสาวก่อนจะเดินออกไปด้วยรอยยิ้มที่ยินดี

จุลีรัตน์นำเอกสารรายการสินค้าที่ถือมายื่นให้แก่พีรมน เธอรับเอาไว้แล้วยื่นให้แก่เขาดูอีกที มองดูประธานหนุ่มเจ้าของโรงแรมและอาคารหลังนี้ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย อยากรู้ว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ

“นี่เป็นสินค้าของเราค่ะ มีทั้งอาหารแห้ง และอาหารแช่แข็ง บริษัทเราเน้นความสะดวกสบายของคนรุ่นใหม่วัยทำงาน แพ็กเกจจิ้งส่วนใหญ่ก็ทำมาจากวัสดุที่ย่อยสลายได้ ไม่ทราบว่าคุณธนัทต้องการสินค้าแบบไหนเหรอคะ” เธอถามเขาอย่างเป็นการเป็นงาน

“ผมมีโรงแรมสองแห่ง ในห้องพักส่วนใหญ่ก็จะมีน้ำดื่มให้ลูกค้าที่ผมสั่งผลิตเป็นตราโรงแรมอยู่แล้ว แต่ว่าชุดต้อนรับที่เป็นพวกบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและขนมขบเคี้ยวยังเป็นสินค้าทั่วไป ผมเลยอยากมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเป็นตราของโรงแรม”

“บริษัทเรามีโรงงานเป็นของตัวเอง ขั้นตอนการผลิตมีมาตรฐานและสะอาด คุณธนัทต้องการสั่งผลิตจำนวนเท่าไรคะ” เธอถามแล้วยื่นประวัติโรงงานตัวอย่างผลิตภัณฑ์ให้เขาดู แต่ว่าเขาไม่สนใจเอาแต่มองเธอและจับจ้องอย่างสนใจ

“คุณธนัทครับ นี่ตัวอย่างผลิตภัณฑ์ครับ” กพลรับเอกสารมาแล้วเลื่อนไปวางตรงหน้าของเจ้านายเมื่อเห็นว่าเขาเอาแต่จ้องพีรมนไม่ได้สนใจสินค้าที่เธอให้ดู

“เอารสชาติกลาง ๆ ที่กินได้ทุกเพศทุกวัย แพ็กเกจเรียบง่าย แบบนี้ก็แล้วกัน” เขาชี้ผลิตภัณฑ์ตรงหน้าราวกับว่าศึกษามาก่อนหน้านี้แล้ว

“บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสเห็ดหอมเจ ไม่มีเนื้อสัตว์ วีแกน เจ อิสลาม กินได้หมด แบบนี้ดีไหมคะ” เธอถามอย่างจริงจัง

“ดีครับ งั้นผมขอโจ๊กคัพถ้วยกระดาษรสเดียวกันด้วย บะหมี่ก็ขอเป็นแบบถ้วยกระดาษที่ใส่น้ำร้อนพร้อมรับประทานได้เลย จำนวนอย่างละพันชิ้น”

“ได้ค่ะ ช้อนจะรับแบบพลาสติกหรือว่าเป็นช้อนที่ทำจากวัสดุธรรมชาติค่ะ ราคาจะแตกต่างกันเล็กน้อย แต่ในเมื่อคุณเลือกใช้ถ้วยกระดาษฉันเลยอยากแนะนำว่าใช้ช้อนรักษ์โลกที่ทำจากข้าวโพดไปด้วยเลย แบบนี้คุณธนัทเห็นด้วยไหมคะ” พีรมนถามเขา แนะนำสิ่งที่ดีที่สุดและแพงที่สุดด้วยเช่นกัน

“ครับ เอาตามที่คุณพลอยเสนอเลย”

“ได้ค่ะ งั้นฉันจะร่างสัญญาเลยนะคะ ลงนามเสร็จทางเราจะออกแบบผลิตภัณฑ์และตัวอย่างสินค้าส่งไปให้คุณธนัทดู หลังจากนั้นหากพอใจจึงจะเริ่มส่งให้โรงงานผลิตค่ะ” เธอพูดรวบรัดอย่างมืออาชีพ

“เสร็จแล้วโทรบอกก็ได้ครับ เบอร์ผมตามนามบัตรที่เคยให้คุณพลอยไป ผมอยากจะมาดูตัวอย่างสินค้าด้วยตัวเอง” เขาพูดแล้วมุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย มองเธออย่างชื่นชม

พีรมน สวย เก่ง และถือตัว ผู้หญิงแบบนี้หาได้ยาก เสียดายแทนเจ้าบ่าวตาถั่วคนนั้นที่ทิ้งเพชรงามไปคว้าก้อนกรวด

“นามบัตร... อ๋อ ฉันทิ้งไปแล้วค่ะ พอดีว่าไม่คิดว่าจะได้ใช้” เธอตอบตามตรง ไม่รู้ว่าตัวเองโยนนามบัตรทิ้งไปตอนไหน

“งั้นผมขอคอนแทกต์คุณพลอยเลยก็แล้วกัน” เขาพูดแล้วยื่นจอโทรศัพท์ให้เธอสแกนเพื่อเพิ่มรายชื่อผู้ติดต่อในแอปพลิเคชันที่ใช้ส่งข้อความ หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มาสแกนเพิ่มเพื่อนในแชตอย่างไม่เต็มใจ แต่ว่าในเมื่อเขาเป็นลูกค้ารายใหญ่เธอก็ต้องแยกแยะเรื่องงานจากความรู้สึกต่อต้านในใจ

“นี่ก็จะเที่ยงแล้ว เราไปรับประทานมื้อเที่ยงด้วยกันสักมื้อดีไหมครับ จะได้คุยรายละเอียดเรื่องสัญญาไปด้วย” เขาชวนเธอแล้วยิ้มมองอยู่ตลอดเวลา สายตาเป็นประกายบ่งบอกว่าสนใจเธออย่างเปิดเผย

จุลีรัตน์เองก็สังเกตเห็น แต่ดูจากสีหน้าของเจ้านายสาวดูไม่ได้สนใจอีกฝ่ายเลย

“ฉันยังไม่...”

“ผมจะเซ็นสัญญาหลังจากที่รับประทานอาหารกันแล้ว เป็นการฉลองการเซ็นสัญญาของเราด้วย” เขาใช้วิธีมัดมือชกเธออีกครั้ง พีรมนจึงได้แต่ยิ้มรับ

“ด้วยความยินดีค่ะ” เธอบอกเขาแล้วหันไปบอกให้จุลีรัตน์เตรียมสัญญาให้เธอ

เมื่อจุลีรัตน์ทำสัญญาเสร็จแล้ว ทั้งสองจึงเดินออกมาจากห้องประชุม โดยที่ธนัทเชิญให้เธอนั่งรถไปกับเขาแล้วให้กพลกลับไปก่อน เพื่อที่จะอยู่ตามลำพังกับเธอ

ในตอนที่จะเดินไปที่ลิฟต์ก็เจอกับอติรุจ เขามองสายตาของธนัทก็ดูออกว่าเขาคิดอย่างไรกับพีรมน เห็นอย่างนั้นก็รีบเดินเข้าไปแทรก แต่มีหรือว่าธนัทจะยอมง่าย ๆ คนที่ตั้งใจจะแทรกกระแทกเข้ากับไหล่กำยำแล้วเป็นฝ่ายเซไปเล็กน้อย

“ขอโทษครับ พอดีว่าผมรีบไปหน่อย” เขาพูดแล้วมองหน้าพีรมนที่ไม่ได้ใส่ใจมองตนแม้แต่น้อย

“ครับ” ธนัทตอบเสียงเรียบ รู้สึกไม่ถูกชะตากับผู้ชายคนนี้อย่างบอกไม่ถูก จากนั้นก็ไม่ได้สนใจ ยืนอยู่ตรงกลางคั่นระหว่างเธอกับเขา แล้วหันมองพีรมนตาเชื่อม ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกสนใจเธอจนต้องลงทุนทำอะไรแบบนี้เพียงเพื่อให้ได้อยู่ใกล้เธอ

“พลอยครับ พี่กำลังจะออกไปกินข้าว ไปด้วยกันนะ” อติรุจชะโงกหน้าข้ามธนัทไปคุยกับเธอที่ยืนอยู่อีกฝั่ง

“ฉันต้องพาลูกค้าไปเลี้ยงอาหารและเซ็นสัญญาข้างนอกค่ะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงที่ปกติ

“งั้นพี่ไปด้วยนะ” เขารีบขอเธอ

“คงไม่สะดวกครับ” ธนัทรีบสวนออกมาพร้อมกับทำหน้านิ่ง สายตามองเขาด้วยแววตาที่ไม่พอใจจนอติรุจรู้สึกไม่พอใจเช่นกัน

************************