เล่ห์วายุ(Sour love)

ตอนที่1 แปลกดี      น้อยครั้งที่คนอย่างวายุเลือกจะเดินเข้าหาผู้หญิงก่อน แต่แม่สาวชุดแดงที่เขานั่งมองจากชั้นสองก็เตะตาเขาเสียเหลือเกิน “หากไม่ลงมาเองก็คงไม่มีโอกาสได้กัน”     “นึกว่าสาวสวยที่ไหน เธอนี่เอง”    เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหูของพิมประภาหญิงสาวในชุดเกาะอกที่ดันเนินอกของเธอจนล้นออกมาเรียกสายตาของพวกเสือหิว แม้เสียงเพลงในผับจะดังกระหึ่มอย่างบ้าคลั่งแต่เธอก็ได้ยินเสียงเขาอย่างชัดเจน หญิงสาวกรึ่มเมานิด ๆ หันมามองเจ้าของเสียงนั้นด้วยดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยมนต์สะกด     “พี่...เพื่อนพี่โอม”     “วายุ”    สายตาทรงเสน่ห์ของหญิงสาวมองเขาอย่างจับจ้องจนคนที่ไม่เคยหวั่นกับสายตาของใครมาก่อนนึกใจสั่นแปลก ๆ “ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เล่น ๆ”     “มาคนเดียวเหรอ”     “ค่ะ”    เธอตอบเขาสั้น ๆ ก่อนจะหันกลับทางเดิมโดยไม่สนใจเขาอีก คนที่ถูกเพิกเฉยใส่เป็นครั้งแรกก็เลิกสนใจเธอเช่นกัน “ของเล่นของเขาเยอะแยะจะมาเสียเวลาอยู่ตรงนี้ทำไม” .... สัปดาห์ต่อมา     นักศึกษาสาวขับรถตามพ่อของเธอด้วยใจที่เต้นระทึก บังเอิญเหลือเกินที่เธอจะแวะกินข้าวก่อนเข้ามหาลัยแล้วเจอรถของเขาขับออกมาจากร้านอาหารพอดี “เธอคิดเห็นว่ามีผู้หญิงอยู่ในรถด้วย”     เธอตามมาจนรถพ่อของเธอหายเข้าไปในคอนโดหรูตรงหน้า หญิงสาวจึงจอดรถของตัวเองไว้ที่ริมถนนด้านหน้าของคอนโดที่สูงหลายชั้นแล้วรีบเดินตามหลังพ่อของเธอไปแต่ก็ต้องรักษาระยะห่าง แต่ทว่าทุกคนที่ผ่านเข้าไปต้องมีคีย์การ์ดแสกนให้ประตูเปิดเท่านั้น “แล้วเธอจะตามเข้าไปได้ยังไง”     “เธอ มาทำอะไร”    พิมประภารีบหันกลับมาที่ด้านหลังของเธอเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูเหมือนว่าเขาคุยกับเธอ     “พี่...พี่อยู่ที่นี่เหรอคะ”     “อืม มีอะไร”   หญิงสาวมองในมือของเขามีคีย์การ์ดที่จะใช้ผ่านประตูกระจกนี่ไปได้ ไม่รีรอเธอรีบคว้ามันมาจากเขาแล้วแตะเข้าที่ประตู    “ทำอะไร”    พิมประภาไม่ตอบคำถามให้เขาหายสงสัยแถมยังเดินหนีหายเข้าไปข้างใน คนที่อยู่ที่นี่ตัวจริงจึงต้องรีบเดินเข้ามาก่อนที่ประตูจะเลื่อนปิด    “ชั้นที่20”    เธอพึมพำออกมาเมื่อรู้ชั้นที่พ่อของเธอกับผู้หญิงคนนั้นขึ้นไป การกระทำของเธอยิ่งทำให้คนตัวสูงสงสัยเธอมากขึ้นไปอีก     “มาตามผัวเหรอ”     “พี่วายุอยู่ชั้นที่เท่าไหร่คะ?”     “20”    หญิงสาวยกยิ้มอย่างมีความหวัง คราวนี้พ่อกับเมียน้อยหน้าด้านไม่รอดแน่นอนเพราะเธอจะเอาหลักฐานรังรักของพวกเขาไปให้แม่เธอฟ้องหย่า ฟ้องเมียน้อยด้วย     “พิมขอไปที่ห้องพี่ได้มั้ยคะ”     “แน่ใจ? ถ้าฉันเอาจริงจะมาเล่นตัวไม่ได้นะเว้ยจับขึงนะบอกก่อน”     “ไม่ใช่แบบนั้น คือ...พิมมาตามพ่อกับเมียน้อย จะมาเก็บหลักฐาน...”     “แล้วรู้เหรอว่าพ่อเธออยู่ห้องไหน ป่านนี้เอากันจนเสร็จไปแล้วมั้ง”    พิมประภาเอียนคำพูดใต้สะดือของคนที่อยู่ในลิฟต์กับเธอ แต่เรื่องนี้คงต้องพึ่งพาเขา     “แล้วชั้นนึงมีกี่ห้องคะ”     “30”    หญิงสาวจิ๊ปากอย่างหัวเสียสามสิบห้องแล้ววันไหนเธอจะได้หลักฐานเล่า ไล่เคาะแต่ละห้องได้ไหม?     “พี่วายุเคยเห็นผู้ชายคนนี้มั้ยคะ”    ชายหนุ่มเหลือบมองหน้าจอมือถือของเธอเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าแทนคำตอบ     “ถ้างั้นพิมขอเข้าไปอยู่ในห้องพี่วายุก่อนได้มั้ยคะ”     “ห้อง203”     ภายใต้สีหน้าเรียบเฉยใครจะรู้ว่าเขาซ่อนเงาสัตว์ร้ายไว้ข้างใน เรียวขาขาวโพลนที่โพล่พ้นนอกร่มผ้าทำเอาเขาแทบจะอยากจับเธอเหวี่ยงเข้าไปในห้องให้แล้วจบ แต่คงไม่น่าสนุกเท่าไรหากอีกคนนอนร้องห่มร้องไห้อยู่ใต้ร่างตอนที่เขากำลังมีความสุข “มันหมดอารมณ์”     “รหัสเปิดอะไรคะ”         “1910”    เขาตอบเสียงเรียบพลางคิดว่าเธอจะเข้าไปจริง ๆ หรือ แต่เธอก็ดูจะเป็นคนกล้าแลกอยู่เหมือนกัน     “คืนนี้เธอจะค้างก็ได้นะ”     “เดี๋ยวก็กลับแล้วค่ะ แค่มาขอดูลาดราวก่อน”    หญิงสาวไม่สนใจคนที่มองมาอย่างลวนลาม เธอค่อย ๆ แง้มประตูห้องของเขาออกและโผล่หน้าออกมาดูข้างนอก ห้องของเขาดันอยู่ระหว่างกลางทำให้พิมประภาต้องสอดส่องทั้งสองฝั่ง     “กว่าพ่อเธอจะออกมาก็คงจะเช้า”     “งั้นพิมฝากพี่วายุดูให้หน่อยได้มั้ยว่าพ่อพิมออกมาจากห้องไหน”     “ไม่ใช่ธุระ”   หญิงสาวมองหน้าเขาด้วยความห่อเหี่ยว แต่ก็เอาเถอะอย่างน้อยก็รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่นี่แล้วไง     “นั่นคีย์การ์ด แสกนได้ทั้งล่างและทั้งบน”   เขาส่งสายตาไปที่กล่องใบเล็ก ๆ ข้างทีวีที่มีคีย์การ์ดอีกใบของเขาอยู่ในนั้น “ขอบคุณที่ช่วยนะคะ”    เธอยิ้มให้เขาจนตาหยี “พี่คนนี้ไม่เห็นใจยักษ์เหมือนพี่โอมเลย”   คีย์การ์ดของเขาถูกเก็บลงในกระเป๋าสะพายโดยที่ทุกการกระทำของเธออยู่ในสายตาของเจ้าของห้องแล้วทั้งสิ้น “ทุกอย่างต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันทั้งนั้น”     “พี่วายุอยู่ห้องตลอดมั้ยคะ”     “ไม่ ส่วนใหญ่แล้วจะนอนห้องคนอื่น”   พิมประภาลอบเบะปากเมื่อนึกถึงเรื่องคาวของเขา “นักล่าปากหวาน ไหนปากหวานมีแต่ขี้โม้”      “นินทาฉันในใจอยู่หรือเปล่า”     “เปล่า ใครจะไปกล้าคิดแบบนั้น พิมไปก่อนนะคะมีเรียน”    หลังจากที่ประตูห้องของเขาปิดลงด้วยฝีมือของหญิงสาว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ฉายชัดไล่หลังเธอไปติด ๆ ผู้หญิงดูหยิ่งแต่ก็ดูเข้ากับคนง่ายในเวลาเดียวกัน แปลกดี