ตอนที่ 3
1036 คำ
ถึงแม้ว่าการเดินทางไปประเทศเยอรมนีในวันต่อมายังทำให้ สิตามนินท์รู้สึกพะวักพะวงถึงสีดาผู้เป็นมารดาที่อยู่เมืองไทยคนเดียว แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองไม่โดดเดี่ยวคือการที่มีปราการเดินทางไปด้วย
เขาก็ยังเป็นเขาอยู่เช่นนั้น เป็นพี่ชายที่แสนดีของเธอแม้จะไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันแต่หนุ่มลูกครึ่งไทยเยอรมันที่มารดารับไปเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรมและใช้นามสกุลเดียวกับเธอก็เป็นผู้คอยปกป้องดูแลน้องสาวของเขาเสมอจวบกระทั่งที่เขาเดินทางไปเรียนต่อและทำงานอยู่ต่างประเทศ
“เป็นยังไงบ้างแฟรงค์เฟิร์ต แต่ช่วงนี้อากาศหนาวหน่อยนะนิน”
ปราการกล่าวกับผู้เป็นน้องสาวที่เขาพาเธอเดินทางมาจากประเทศไทยจนถึงเมืองซึ่งได้ชื่อว่าเป็นศูนย์กลางด้านเศรษฐกิจของยุโรปอย่างแฟรงค์เฟิร์ต
ร่างสูงใหญ่วางกระเป๋าเดินทางหลายใบลงภายในห้องรับแขกของบ้านรูปทรงทันสมัยซึ่งตั้งอยู่ในบริเวณอันสงบริมฝั่งแม่น้ำไมน์ แม่น้ำสายหลักของเมืองที่มองออกไปเห็นแนวตึกระฟ้าอยู่อีกฝั่งของแม่น้ำ
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ปราการ นิน...เอ้อ...ฮัดเช้ย! ”
พูดไม่ทันขาดคำหญิงสาวก็จามออกมาเสียอย่างนั้น สิตามนินท์ในชุดกระโปรงสวมทับด้วยโค้ทตัวใหญ่และสวมหมวกขนสัตว์ดูเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้เวอร์ชั่นเอเชียใบหน้าแดงก่ำเพราะพิษของความหนาว
“นิน...เป็นไงบ้าง กินยาแพ้อากาศหน่อยมั้ย?”
ปราการในชุดลำลองและสวมทับด้วยโค้ทหนังตัวใหญ่เช่นกันก้าวเข้ามาหยุดเบื้องหน้า เขาก้มลงมองขณะจับไหล่บางทั้งสองข้างของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาว
“นินไม่อยากกินค่ะ พี่ปราการ...นินไม่ชอบยาพวกนั้นเพราะกินแล้วจะง่วงมาก”
“แต่พี่ว่านินน่าจะกินยาสักนิด อากาศช่วงปลายปีของที่นี่หนาวมาก มันไม่เหมือนเมืองไทย นี่พี่คิดถูกหรือเปล่าที่พานินมาที่นี่ช่วงเวลาแบบนี้”
ปราการกล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยและลืมไปว่าเขาอยู่ใกล้กับสิตามนินท์ขนาดที่เธอรับรู้ลมหายใจของเขาได้ หญิงสาวช้อนตามองชายหนุ่ม รู้สึกวูบวาบขึ้นมาในทันใดที่เขาเข้ามาอยู่ใกล้ ๆ แบบนี้
ยิ่งตอนนี้เธอกับเขาก็อยู่ด้วยกันลำพัง ไม่มีสีดาหรือแม่บ้านหรือใครสักคนที่นี่ บ้านหลังใหญ่ที่ปราการบอกว่าเขาซื้อเอาไว้หลังจากทำงานเก็บเงินหลังเรียนจบ
ในขณะเดียวกันชายหนุ่มก็รู้สึกปั่นป่วนขึ้นมาเฉย ๆ เขาลืมไปว่ามือทั้งสองบีบไหล่ของหญิงสาวเอาไว้ แต่พอทำท่าจะดึงออกไปกลับถูกสิตามนินท์รั้งมือของเขาไว้ด้วยมือบอบบาง
“พี่ปราการคะ”
หญิงสาวจับมือของเขาไว้แน่น วงหน้างามเงยมองคนตัวโตที่พยายามจะไม่สบดวงตากลมโตของเธอตรง ๆ
“พี่ปราการรู้ไหมคะ ตลอดเวลาที่พี่มาเรียนต่อต่างประเทศ นินคิดถึงพี่มากเลยล่ะค่ะ”
“นิน” ปราการครางออกมา แม้พยายามไม่มองหน้าหญิงสาวแต่เขาก็ไม่อาจแลเลยดวงตาคู่สวยที่ฉายประกายอันเว้าวอนออกมาได้
“แต่พี่ปราการคงไม่คิดถึงนินเลยใช่มั้ยคะ” สิตามนินท์พูดต่อ น้ำเสียงนั้นเจือไว้ด้วยการตัดพ้อและทำให้ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ
“นิน...ทำไมนินพูดอะไรอย่างนั้นล่ะ ทำไมพี่จะไม่คิดถึงนิน แต่ตอนนั้นพี่ยังกลับเมืองไทยไม่ได้นินก็รู้”
“จะไม่ให้นินคิดว่าพี่ปราการไม่คิดถึงนินได้ยังไงกันคะ ในเมื่อพี่ปราการไม่โทรหานินเลยตอนมาเรียนต่อ นินคิดว่าพี่ปราการจะลืมนินแล้ว”
“พี่คิดถึงนินตลอดเวลานะ”
ปราการโพล่งออกมา สิ่งที่ฝังลึกอยู่ข้างในกำลังสำแดงตัวออกมาทีละน้อย สิตามนินท์ยิ้มออกมาแต่ก็อดที่จะขัดใจกับท่าทีสุภาพบุรุษของเขาไม่ได้
“พี่ปราการคะ”
หญิงสาวขยับเข้าใกล้เขา ยื่นหน้าเข้าไปใกล้มากกว่าเก่า และทำให้ชายหนุ่มถึงกับหายใจขัด
“นินดีใจมากเลยล่ะค่ะที่พี่กลับบ้าน นินดีใจมากที่สุดเลยนะคะ”
เรียวปากอิ่มจิ้มลิ้มเผยอออกเล็กน้อย มันดูเชิญวนอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ยิ่งอยู่ใกล้เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าแรงต้านข้างในกำลังลดถอยลง เขาไม่ปฏิเสธว่ารักสิตามนินท์เกินกว่าความเป็นพี่เป็นน้อง แต่เพราะสีดามีบุญคุณกับเขาล้นเหลือ เขาจึงต้องพยายามหลีกห่างจากความรู้สึกที่เกิดขึ้นมานานนับปี
ความรู้สึกที่อยากเข้าใกล้ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาว อยากกอดเธอ อยากทำอะไรในแบบที่หนุ่มสาวแสดงออกซึ่งความลึกซึ้งต่อกัน เขาจำต้องเก็บมันไว้อย่างนั้นเพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าสิตามินินท์คิดกับเขาเช่นไร
“นิน”
ปราการกลืนน้ำลายลงคอเบา ๆ ใบหน้างามอยู่ใกล้เขาแค่คืบ ชายหนุ่มขบกราม กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้และขิงกำจายออกมาจากนวลผิวขาวผ่อง ริมฝีปากใกล้ริมฝีปากจนเกือบจะแนบชิด แต่แล้วชายหนุ่มกลับเป็นฝ่ายถอนใจเบา ๆ และผละจากหญิงสาวก่อนก้มลงเก็บกระเป๋าเดินทาง
“พี่จะเอากระเป๋าไปเก็บให้นินในห้อง นินไปนอนพักผ่อนก่อนเถอะนะ เดี๋ยวพี่จะทำซุปร้อน ๆ ไว้ให้ตอนนินตื่นขึ้นมา”
เขาพูดและหิ้วกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เข้าไปในห้องนอนที่เขาได้จัดเตรียมไว้ให้สิตามนินท์ หญิงสาวมองตามหลังกว้าง รู้สึกวูบวาบขึ้นมาอีกเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
ในแววตาของปราการบอกให้เธอรู้ว่าเขาอาจรู้สึกเอนเอียง มีบางอย่างสะท้อนอยู่ในประกายสีน้ำตาลเข้มจัดของดวงตาคู่นั้น
- ผู้เขียน
