2 เจนิส (ต่อ)
1387 คำ
ด้านใบข้าว
“ใบข้าว ได้จดหน้าที่สามไว้ไหม เราจดไม่ทันตอนอาจารย์บอกเรื่องสัดส่วนคะแนน” เสียง ลูกหว้า เอ่ยถามใบข้าวที่กำลังเดินอยู่ด้านข้างขึ้นหลังจากการเรียนวิชาแรกในวันแรกจบลง เจ้าของใบหน้าเรียวใสที่ได้ยินจึงรีบส่งยิ้มหวานตอบกลับ
“จดไว้ ๆ ถ่ายรูปไหม เอาของเราไปถ่ายไว้ได้นะ” ริมฝีปากสีหวานขยับบอกเพื่อนตัวเล็กด้านข้างที่สูงกว่าเธอเพียงไม่กี่เซนติเมตร
“ได้เหรอ งั้นเรารบกวนหน่อยนะ”
“ไม่รบกวนอะไรเลย งั้นเดี๋ยวเราไปนั่งตรงนั้นก่อนไหม”
“เอาสิ” ว่าแล้ว สองร่างเล็กทั้งสองก็พากันเดินไปยังโต๊ะที่นั่งที่ว่างอยู่บริเวณใต้ตึกที่มีนักศึกษามากมายเดินผ่านไปผ่านมา โดยสองคนที่ได้รู้จักกันวันแรกก็ต่างมีความเกรงใจต่อกันอยู่ไม่น้อย ซึ่งทั้งสองรู้จักกันได้จากลูกหว้าที่ตัดสินใจเดินเข้าไปทักทายใบข้าวที่เอาแต่ก้มหน้าเงียบไม่พูดคุยกับใคร เนื่องจากในคลาสวันนี้นั้น มีแต่นักศึกษาที่มาจากครอบครัวที่มีฐานะ และรู้จักกันมาก่อนแล้วทั้งนั้น ทำให้ลูกหว้าที่เป็นเด็กทุนเหมือนกันมีความรู้สึกประหม่าไม่ต่างจากใบข้าว แต่เมื่อทั้งสองได้ตัดสินใจพูดคุยทำความรู้จักกัน และรู้ว่าเป็นเด็กทุนเหมือนกัน ก็ยิ่งทำให้เปิดใจและเข้าหากันได้ง่าย จนกลายเป็นเพื่อนกันไปในตอนนี้
“เราขอถ่ายหน้านี้ด้วยได้ไหม” ลูกหว้าเอ่ยถามใบข้าวที่นั่งอยู่
“ได้สิ อยากถ่ายหน้าไหน ถ่ายได้หมดเลยนะ หรือไม่เข้าใจอะไรตรงไหนก็ถามเราได้”
“…” ลูกหว้ายกยิ้มออกมาในทันทีกับความใจดีของเพื่อนใหม่ ซึ่งใบข้าวเองก็ยิ้มให้อย่างรู้สึกดีใจที่มีเพื่อน แต่แล้ว
“โอ๊ะ”
“มีอะไรเหรอ” ลูกหว้าถามพลางมองยังเพื่อนตัวเล็กที่เอาแต่จ้องมองไปยังร้านค้าที่อยู่ใต้ตึก
“ซาลาเปา…”
“…น่ากินจัง”
“น่ากินก็ไปซื้อสิ เดี๋ยวเรารอตรงนี้”
“โอเค แล้วลูกหว้าเอาไหม เดี๋ยวเราซื้อมาเผื่อ”
“ไม่เอา ๆ เธอกินเลย”
“โอเค~” จากนั้นสองเท้าบางก็ไม่รอช้าที่จะเดินตรงไปยังร้านค้าที่มีซาลาเปาน่าทานอยู่ ทว่าขณะที่ใบข้าวกำลังยืนเลือกไส้ที่อยากกิน
“หนู ร้านนี้ไม่รับเงินโอนนะ รับเฉพาะเงินสด” เสียงป้าคนขายเอ่ยบอกนักศึกษาคนหนึ่ง ทำให้คนที่ได้ยินชะงัก
“รับแต่เงินสดเหรอคะ”
“ใช่จ้ะ”
“งั้นไม่เป็นไรค่ะ”
“อ้าว แต่ป้าใส่ถุงให้แล้วนะ”
“คือหนู…”
“เรามีนะ เอาของเราก่อนไหม” ร่างบางอดไม่ได้ที่จะยิ้มบาง ๆ บอกกับหญิงสาวที่ยืนอยู่ ทำให้เธอคนนั้นหันมองยังคนที่เสนอตัว
“ได้เหรอ”
“อืม เดี๋ยวเราจ่ายให้…เท่าไรคะ”
“ของหนูร้อยยี่สิบ ส่วนของหนูคนนั้นแปดสิบ”
“นี่ค่ะ” มือเล็กจัดการยื่นเงินสดให้กับคนขายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะเอาถุงอีกอันยื่นให้กับร่างบางที่ยืนอยู่
“นี่ของเธอ”
“ขอบคุณนะ เอาเลขบัญชีมาทีสิ เดี๋ยวฉันโอนให้”
“ได้สิ” ว่าแล้ว ใบข้าวก็จัดการหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาให้คนตรงหน้าสามารถโอนเงินเข้ายังบัญชีของเธอผ่านการสแกนบาร์โคด
“เรียบร้อยแล้ว ขอบคุณอีกครั้งนะ”
“อื้ม” คนตัวเล็กยังคงส่งยิ้มตอบกลับให้กับคนตรงหน้า พร้อมกับค่อย ๆ เดินกลับไปหาลูกหว้าที่นั่งอยู่
“เอาไหม?” ใบข้าวชวนเพื่อนทานของว่างที่ตัวเองซื้อมา แต่ลูกหว้าก็ส่ายหน้าตอบกลับ ก่อนที่คนตัวเล็กจะนั่งทานของที่เพิ่งซื้อมาไปด้วยท่าทีน่ารัก กระทั่งเวลาผ่านไปชั่วครู่
“ใกล้ถึงเวลาเรียนวิชาต่อไปแล้ว เราไปกันเลยไหม” ใบข้าวถามขึ้น
“อืม” ซึ่งลูกหว้าก็พยักหน้าตอบกลับอย่างเห็นด้วย พร้อมกับสองร่างเล็กที่พากันเดินตรงไปยังห้องเรียนสำหรับวิชาต่อไปด้วยความรวดเร็ว โดยขณะที่สองสาวเด็กทุนกำลังนั่งพูดคุยเล่นกันอยู่
“เจนิส!…” ก็มีกลุ่มนักศึกษาที่ทางบ้านมีฐานะยกมือขึ้นโบกเรียกร่างบางของคนที่เดินเข้ามาใหม่
“…ทางนี้ มานั่งด้วยกันสิ” สายตาหลายคู่ต่างจ้องมองไปยังหญิงสาวคนนั้นด้วยท่าทีดูอยากสนิทสนมด้วยจากฐานะทางสังคมที่อีกคนมี ทว่าคนที่ถูกทักทายกลับจ้องมองยังกลุ่มนักศึกษาพวกนั้นด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย ก่อนที่สายตาของเธอจะเหลือบไปเห็นร่างเล็กของใครบางคน เจนิสยกยิ้มเล็กน้อยด้วยความถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูกพร้อมกับสาวเท้าเดินตรงเข้าไปยังร่างเล็กนั้น
“หวัดดี”
“โอ๊ะ เธอ…”
“ขอฉันนั่งด้วยคนสิ…ได้ไหม”
“อ…อ้อ…ได้สิ นั่งได้เลย” ใบข้าวส่งยิ้มให้กับคนที่มาใหม่ด้วยท่าทีเป็นมิตร ซึ่งเธอคือคนนั้น คนที่ใบข้าวช่วยจ่ายค่าของให้เป็นเงินสด
“ฉันเจนิสนะ เธอชื่ออะไร”
“เราชื่อใบข้าว…”
“…ส่วนนี่ ลูกหว้า เพื่อนเรา”
“อ้อ หวัดดี” หญิงสาวที่ดูมีความมั่นใจเอ่ยทักทายลูกหว้าด้วยท่าทีถูกชะตาเช่นกัน ก่อนที่ทั้งสามจะนั่งทำความรู้จักกันไปด้วยความเป็นมิตร โดยก็มีสายตาของนักศึกษากลุ่มแรกที่อยากทำความรู้จักตีสนิทกับเจนิสแสดงท่าทีหงุดหงิดออกมาอยู่ไม่น้อย ทว่าทำอะไรไม่ได้ กระทั่งการเรียนในวันแรกนี้จบลง
“พวกเธอได้เข้าเรียนวิชาแรกกันหรือเปล่า” เสียงเจนิสถามเพื่อนใหม่ทั้งสอง
“วิชาxxxน่ะเหรอ” ลูกหว้าถาม
“อืมใช่ ฉันตื่นสายน่ะ เลยมาไม่ทัน เขาได้สั่งอะไรไหม”
“ยังไม่มีอะไรมากหรอก แต่เราจดพวกข้อมูลการเรียนเบื้องต้นกับสัดส่วนการให้คะแนนไว้นะ เจนิสอยากถ่ายเอาไว้ดูไหม” ใบข้าวมองหน้าถาม ทำเอาคนที่ได้ยินส่ายหน้าตอบกลับทันควัน
“ไม่ละ ถ้าพวกนั้น ไม่ได้สำคัญอะไรสำหรับฉัน…” เรียวปากสวยได้รูปเอ่ย พลางมองหน้าเพื่อนทั้งสองที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“…อ้อ แล้วก็ ขออะไรพวกเธออย่างหนึ่งสิ”
“อะไรเหรอ” สองคนที่ยืนอยู่มองหน้าเจนิสตาแป๋วสงสัย
“ช่วยเลิกแทนตัวเองว่า ‘เรา’ สักที แทนว่า ‘ฉัน’ แทนได้ไหม การที่พวกเธอสุภาพขนาดนั้น มันทำให้ฉันเกร็งไปด้วย” หญิงสาวที่มีความมั่นใจเต็มร้อยมองหน้าเอ่ยบอกตามตรง ทำเอาสองคนที่ได้ยินต่างหันมองหน้ากัน
“อืม ได้สิ” ทั้งสองต่างพยักหน้าตอบกลับอย่างว่าง่ายและค่อนข้างเข้าใจ
“โอเค ถ้างั้นเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ นี่ไลน์กลุ่มพวกเรา ฉันสร้างเสร็จแล้ว มีอะไรก็คุยกันในกลุ่มนะ ฉันต้องไปก่อนแล้ว” สิ้นเสียงร่างสวยเอ่ยบอกอย่างเสร็จสรรพ สาวจากตระกูลใหญ่ก็สาวเท้าเดินออกไปทันทีราวกับต้องการตามไปดักใครสักคน โดยที่ใบข้าวกับลูกหว้าก็ต่างแสดงสีหน้างุนงงกันออกมา แต่สุดท้ายก็ยกยิ้มออกมากับท่าทีพวกนั้นของเพื่อนใหม่
“เจนิสน่ารักเนอะ ไม่เหมือนคนรวยคนอื่น ๆ เลย” ลูกหว้าเอ่ย
“อืม น่ารักจริง ๆ ” ใบข้าวที่เห็นด้วยก็ยิ้มบอก ก่อนที่สองสาวจะพากันเดินตรงไปยังบริเวณป้ายรถเมล์ด้านหน้ามหาวิทยาลัย แต่แล้ว…
“ไม่รอรถด้วยกันเหรอใบข้าว” เสียงลูกหว้าถามเพื่อนใหม่ของตัวเองขึ้นด้วยความงุนงงสงสัย ร่างเล็กที่ได้ยินแบบนั้นจึงส่ายหน้ายิ้มบาง ๆ ตอบกลับ
“พอดีวันนี้เรา…เอ่อ ฉันมีนัดกับเพื่อนน่ะ”
“อ๋อ”
“ยังไงไว้เจอกันนะ ^^” เรียวปากสีหวานขยับบอกเพื่อนของตัวเองด้วยรอยยิ้มสดใส
“โอเค” ลูกหว้าที่ได้ยินจึงส่งยิ้มหวานตอบกลับ จากนั้นทั้งสองก็ต่างแยกย้ายกันไป
- ผู้เขียน
