หนึ่งอาทิตย์ต่อมา…
ดวงตากลมโตของร่างเล็กในชุดนักศึกษายังคงคอยลอบมองยังหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองซ้ำ ๆ ขณะที่นั่งอยู่ใต้ตึกเรียนคณะหลังจากเลิกเรียน ซึ่งนี่เป็นหนึ่งอาทิตย์ได้แล้วที่เธอรอการตอบกลับข้อความจากรุ่นพี่หนุ่มที่เธอไม่ได้พูดคุยหรือพบเจอเขาเลยในช่วงที่ผ่านมา โดยใบข้าวที่สับสนงุนงงก็ได้แต่รอคอยอยู่อย่างนั้นด้วยความไม่เข้าใจแต่ก็พยายามเข้าใจ
“โอเคไหม” เสียงลูกหว้าที่นั่งอยู่ด้านข้างคนเป็นเพื่อนถามอย่างรับรู้ได้ถึงความสดใสที่ลดน้อยลงอย่างชัดเจนของเพื่อนตัวเล็ก ใบข้าวที่ได้ยินก็หันพยายามฝืนยิ้มส่งให้เพื่อน
“อื้ม”
“เออ นั่นสิ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ช่วงนี้ดูไม่ค่อยสดใสเลย” เจนิสที่นั่งอยู่ด้วยมองหน้าถามร่างบางตรงหน้า ทำให้ใบข้าวรีบส่ายหน้าตอบกลับ
“ไม่มีอะไรหรอก แค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ อย่าห่วงเลย” เจ้าของใบหน้าเรียวใสยิ้มบอก เจนิสจึงพยักหน้ารับรู้ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ราคาแพงของหญิงส
