ตอนที่ : 7 หัวอกแม่
1990 คำ
4
หัวอกแม่
ข่าวเรื่องนางแบบสาวแสนสวย ที่จะมาเป็นพรีเซนเตอร์สินค้าตัวใหม่ ในโปรเจกต์ใหญ่ของท่านรองประธานกรรมการบริษัท ถูกยกมาเป็นประเด็นเด็ดประจำวัน ไม่เว้นกระทั่งเพื่อนร่วมงานของดาลิน
"เห็นไหมๆ ดา นั่นไงคุณวิกกี้ว่าที่แอมบาสเดอร์คนใหม่ของเรา แหมท่านรองนี่ตาถึงเนอะสงสัยงานนี้จะกินรวบหัวรวบหางรวบกลางตลอดตัว" เสียงหัวเราะของแก้วกัลยาไม่ได้ทำให้ดาลินรู้สึกตื่นเต้นดีใจตามไปด้วย กลับเลื่อนสายตาตามหญิงสาวร่างสูงระหง ผู้มีใบหน้างดงามราวกับเทพธิดาคนนั้น
"ดูนั่นๆ ท่านรองมาแล้วดา โห ยิ้มให้กันด้วย ดูสิ ละลายเลยสิคุณวิกกี้อายม้วนหน้าแดงเลยนั่น อ้าวดาจะไปไหน"
"ไปห้องน้ำก่อนเดี๋ยวมานะแก้ว"
ดาลินแทบจะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อระบายความรู้สึกเสียใจออกมาเพียงลำพัง ผู้หญิงคนนั้นถูกควงแขนออกหน้าออกตาได้ ขณะที่เธอกลับต้องถูกซุกซ่อนราวกับเป็นสิ่งของที่ไร้ราคา
พิธานมองเห็นแผ่นหลังของดาลินไวๆ แต่เขาก็ข่มใจเอาไว้ไม่ให้คิดมากหรือรู้สึกอะไรไปกว่านี้ หันมายิ้มให้กับหญิงสาวคนสำคัญของงานด้านข้างแทน
"ไปครับคุณวิกกี้ มีเรื่องสัญญาที่ต้องคุยกันเยอะเลยวันนี้"
"ค่ะคุณพิธาน" นางแบบสาวยิ้มหวานให้ผู้ว่าจ้าง วิกกี้หรือวิชนียา นางแบบสาวชื่อดังสนั่นวงการมายาได้ตกลงเซ็นสัญญาเป็นตัวแทนสินค้า ให้กับบริษัทของพิธานเป็นเวลาสามปีเต็ม หญิงสาวจึงต้องผูกไมตรีกับทุกคนที่ทำงานอยู่ที่นี่ไว้
ไม่ช้าข่าวลือเรื่องวิชนียากับพิธาน เป็นคู่รักกำลังคบหาดูใจกันอยู่ แพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งผู้จัดการส่วนตัวของวิชนียาก็ได้งดให้ข่าวเกี่ยวกับทั้งสองคนนี้ เนื่องจากโฆษณาสินค้าตัวใหม่กำลังจะออกโฆษณาทางสื่อต่างๆ ในเร็ววันนี้ ถือว่าเป็นการสร้างกระแสความสนใจไปในตัว แม้พิธานจะไม่ชอบใจการตลาดแบบแอบแฝงนี้เท่าไหร่นัก แต่ชายหนุ่มก็ต้องยอมนิ่งเฉย เพื่อที่จะให้งานสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี
บริษัทกำลังตื่นตัวกับผลิตภัณฑ์เครื่องดื่มชนิดใหม่ มีนักข่าวสายบันเทิงเดินเข้าออกเป็นว่าเล่น พิธานถูกนัดหมายเพื่อสัมภาษณ์กับนิตยสารแนวธุรกิจชั้นนำหลายฉบับ และในแต่ละครั้งก็จะมีการเชิญวิชนียาเข้ามาร่วมด้วยทุกครั้งไป เวลาหนึ่งเดือนมานี้พิธานจึงแทบไม่มีเวลาว่างไปหาดาลินเหมือนเช่นที่ผ่านมา และเมื่อถูกปรามเรื่องโทรศัพท์ตามตัวเขา ดาลินก็ไม่กล้าแม้แต่จะต่อสายหาคนที่ตนเองคิดถึงแทบทุกลมหายใจเข้าออก มีโอกาสได้เห็นหน้าค่าตาเขาในตอนเช้าของแต่ละวันเท่านั้นเอง
"สวัสดีค่ะ" เสียงทักทายจากแขกคนสำคัญของบริษัท ทำให้ดาลินยกมือขึ้นไหว้ พร้อมกับทักทายกลับตามหน้าที่
"สวัสดีค่ะคุณวิกกี้"
"พอดีว่ามีนัดสัมภาษณ์หนังสือกับคุณพิธานเอาไว้ คุณพิธานเข้ามาหรือยังคะ" เจ้าของรูปร่างสูงเพรียวถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแลเป็นมิตร
"เข้ามาได้สักครึ่งชั่วโมงแล้วค่ะ" ดาลินตอบตามจริง
"วิกกี้จ๋า รีบไปแต่งหน้าทาปากให้เริดกว่านี้นะจ๊ะ" เสียงของชายประเภทสองที่ยืนอยู่ด้านข้างวิชนียาดังแหลมสูงแบบมีจริต
"ทำไมล่ะพี่แอ๊นท์นี่ก็จัดเต็มจัดหนักแล้วนะ" วิชนียาหันไปยิ้มขำๆ ให้กับผู้จัดการส่วนตัวของตนเอง
"ก็แหม จะได้เจอพ่อเทพบุตรสุดหล่อแบบคุณพิธานอีกแล้วก็ต้องนิ้สนึงสิคุณน้อง ได้ข่าวว่าค่ำนี้ถูกชวนไปออกเดตด้วยไม่ใช่เหรอ"
"บ้าไปใหญ่แล้วออกเดทอะไรกันแค่เลี้ยงข้าวขอบคุณเท่านั้นเอง นี่ก็งานสุดท้ายแล้วรอปีหน้าถึงจะได้รับงานที่นี่อีก ไปกันเถอะพี่แอ๊นท์เดี๋ยวคุณพิธานจะรอนาน"
"จ้าๆ แต่งเมื่อไหร่อย่าลืมชวนพี่แอ๊นท์นะคะ"
"พี่แอ๊นท์!"
เสียงหัวเราะอย่างคนอารมณ์ดีของผู้จัดการนางแบบสาว ดังเข้ามากระทบในโสตประสาทของดาลิน ถึงขั้นกับยืนตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะหนึ่ง จังหวะนั้นแก้วกัลยาเพิ่งออกมาจากห้องน้ำพอดี หญิงสาวแตะหัวไหล่เพื่อนร่วมงานเบาๆ อย่างแปลกใจ
"เป็นอะไรไปดา...ดา!" จากแค่แตะๆ เลยต้องตบเบาๆ แทน กว่าอีกคนจะหันกลับมามอง
"ไม่ได้เป็นอะไรหรอกแก้ว มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยไม่สำคัญหรอก"
"ไม่นิดแล้วมั้งนี่บอกแก้วได้นะ แก้วเป็นเพื่อนดานะ" แก้วกัลยามองค้นหาความจริงในดวงตาคู่สวยของเพื่อนร่วมงาน ดาลินยิ้มน้อยก่อนจะก้มหน้าลงนิดๆ พ่นลมหายใจออกมาแผ่วๆ แล้วเงยขึ้นใหม่อีกครั้ง
"แก้ว ดาจะลาออก"
"ลาออก! ทำไมล่ะดาไม่พอใจอะไรตรงไหนหรือเปล่า หรือใครทำให้ดาอึดอัดใจ ถ้าเป็นที่แก้วแก้วพร้อมจะเปิดใจคุยกับดาตรงๆ เลยนะ"
"ไม่ใช่หรอกแก้ว ไม่ได้เกี่ยวกับแก้วหรืองานอะไรทั้งนั้น มันเกี่ยวกับตัวดาเอง อีกอย่างดาอยากกลับไปช่วยพ่อแม่ทำสวน คิดว่าอยู่กรุงเทพฯ มานานพอแล้ว"
"แก้วตกใจนะเนี่ยเรื่องลาออก แล้วอีกอย่างดาไม่เคยพูดถึงเรื่องทำสวนมาก่อน อะไรจะหุนหันพลันแล่นขนาดนี้" แก้วกัลยามองเพื่อนแบบไม่ค่อยเชื่อในเรื่องที่ได้ยิน
"มันก็ต้องมีบ้างสิแก้วที่ช่วงหนึ่งของชีวิตจะคิดอะไรไม่เหมือนเดิม" เสียงตอบกลับมาฟังแล้วเศร้าใจอยู่ไม่น้อย แก้วกัลยายื่นมือออกไปกุมมือของเพื่อนไว้ทั้งสองข้าง
"คิดดีแล้วเหรอดาที่จะลาออก บอกตามตรงนะแก้วเป็นห่วง" แก้วกัลยาไม่เคยได้ยินเรื่องนี้จากปากของดาลินมาก่อน จึงทำใจเชื่อยากในตอนนี้ ดาลินนิ่งไปชั่วขณะหนึ่งก่อนจะยิ้มน้อยๆ ให้เพื่อนร่วมงาน
"เมื่อก่อนดาไม่ได้คิดเลยต่างหาก ตอนนี้เริ่มคิดได้บ้างแล้ว หูตาสว่างขึ้นมากเลยล่ะ แล้วแก้วก็ต้องยินดีกับดาสิ ดาจะกลับไปอยู่กับครอบครัวนะ"
"ก็ดีใจด้วยนะแต่แก้วก็อดใจหายไม่ได้ ดาเป็นเพื่อนร่วมงานที่แก้วทำด้วยแล้วสบายใจที่สุดรู้ไหม เฮ้อ แล้วนี่จะลาออกวันไหนล่ะ"
"คิดว่าน่าจะอีกสองวันนี่ล่ะ"
"นั่นไงแสดงว่าเพิ่งคิดใช่ไหม ไม่ได้คิดเอาไว้ล่วงหน้าถึงได้กะทันหันแบบนี้"
"ปุบปับเกิดอยากออกขึ้นมาน่ะแก้ว ดาไม่ได้แจ้งล่วงหน้าแบบนี้แก้วก็เหนื่อยหน่อยนะ" พูดมาถึงเรื่องนี้ดาลินก็นึกห่วงแก้วกัลยาขึ้นมาเหมือนกัน
"ไม่เป็นไรหรอกดา แก้วเห็นผู้จัดการรับนักศึกษาเข้ามาฝึกงานอยู่สองเดือนนี้ แก้วไม่เหนื่อยเท่าไหร่หรอก เอาที่ดาสบายใจก็แล้วกันนะ" แม้จะรู้ว่าดาลินคงมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ แต่แก้วกัลยาก็ไม่อาจละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของเพื่อนร่วมงานได้ หญิงสาวจึงทำได้เพียงอวยพรเพื่อน ให้โชคดีในหนทางวันข้างหน้าแทน
ณ บ้านหลังใหญ่ นางอรษากับลูกชายคนโตกำลังนั่งปรึกษาหารือเรื่องพิธานกันอยู่ หลังจากพิธานปฏิเสธการดูตัวกับบรรดาลูกคุณหญิงคุณนายทั้งหลายที่ตนหามาให้ พอเจาะประเด็นลึกลงไปที่นางแบบชื่อดังก็เป็นอันว่าไม่ใช่ เพราะเป็นแค่ข่าวโคมลอยโปรโมตโปรเจกต์เท่านั้นเอง
"นี่แม่ถึงกับจ้างคนไปสืบเลยเหรอครับ" พิชานเกิดเสียวสันหลังวูบแทนน้องชายขึ้นมา
"ก็ใช่น่ะสิ แม่อยากรู้ว่าใครกันที่ทำให้พีทของแม่ไม่มีกะจิตกะใจจะคบหาดูใจกับผู้หญิงที่แม่หาให้ ยิ่งหนูวิกกี้ก็ยิ่งไม่ใช่ พอไปสืบเข้าจริงๆ ถึงได้รู้ว่าพีทซื้อคอนโดฯ ให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่มาได้สามปีแล้ว มิน่าล่ะ บ้านช่องไม่ค่อยกลับมาหลับมานอน พีทนะพีท"
"ผู้ชายมันก็ต้องมีบ้างสิครับแม่"
"เพชรพูดแบบนี้แปลว่าก็แอบซ่อนกิ๊กเอาไว้เหมือนกันใช่ไหม"
"ไม่มี้ แม่ก็พูดไปเรื่อย" พิชานปฏิเสธเสียงแข็ง ส่ายหน้าระรัวกันเลยทีเดียว ถึงจะเคยมีปัจจุบันก็เลิกรากันไปหมดแล้ว เพราะเขาเบื่อที่จะต้องมานั่งกลุ้ม กับปัญหาหยุมหยิมน่าปวดหัวพวกนี้
'คุณเพชรซื้อนี้ให้หน่อย คุณเพชรมารับหน่อย คุณเพชรมาหาหน่อย' แค่คิดพิชานก็สะพรึงแล้ว
"แม่ว่าแม่จะไปคุยกับผู้หญิงคนนั้น"
"จะไปคุยกับเขาทำไมกันล่ะแม่ แล้วคิดว่าไปคุยเรื่องอะไรครับ เพชรว่าไม่ดีมั้ง"
"จริงๆ ก็ไม่ได้คิดไปคุยอะไรหรอก แค่อยากจะลองเอาเงินฟาดสักก้อน คงจะหายไปจากชีวิตพีทได้ไม่ยาก"
"โห พูดซะเหมือนละครเลยแม่ เพชรว่าอย่าไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้เลย พอเบื่อพีทมันก็ไม่เอาแล้วล่ะ"
"จะรอถึงเมื่อไหร่นี่ปาเข้าไปสามปีแล้วนะกับแม่นั่น แม่กลัวจริงๆ นะเพชร กลัวว่าเกิดผู้หญิงคนนั้นปล่อยให้ท้องขึ้นมาแล้วเรื่องมันจะยุ่ง ตัวพีทเองนั่นแหละที่จะสลัดไม่หลุด"
"คงไม่มั้งครับพีทคงรอบคอบอยู่ แต่ว่าสามปีเลยเหรอครับ" เป็นอีกเรื่องที่พิชานรู้สึกตกใจอยู่ไม่น้อย น้องชายเขาหลงผู้หญิงคนนี้มาถึงสามปีเลยเหรอ แล้วเกิดผู้หญิงไม่ยอมปล่อยมือล่ะ แค่คิดก็กลุ้มใจแทน 'มากสุดนี่หกเดือนไม่ใช่เหรอวะไอ้พีท'
"ก็ใช่น่ะสิ แม่ไม่อยากให้มันเลยเถิดมากไปกว่านี้ เพชรว่าแม่สมควรจะจัดการดีไหม" แม้จะตัดสินใจมาบ้างแล้วแต่นางอรษาก็ยังอยากจะถามลูกชายคนโตดูเสียก่อน
"เพชรว่าแม่ควรไปดูท่าทีของผู้หญิงคนนั้นดูก่อนไหมครับ ถ้าไม่ไหวจริงๆ ค่อยจัดการก็ได้ ขืนเดินโต้งๆ เอาเงินเข้าไปฟาดหัวมันไม่งามนะแม่"
"งามไม่งามแม่ไม่สน อีกอย่างทำไมจะต้องดูด้วย ไม่ดูหรอก แม่จะเอาเงินไปฟาดหัวตรงๆ นี่แหละแม่ว่าแม่ทำได้ อยากรู้เหมือนกันว่า เงินก้อนโตจากแม่ที่สามารถตั้งตัวได้เลยแบบไม่ต้องเสียเวลาทำงาน กับการอยู่เพื่อรอวันที่พีทเบื่อ ผู้หญิงคนนั้นจะเลือกอะไร" นางอรษามีแววตามาดมั่นอย่างชัดเจน แต่พิชานชักไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก มารดาของเขาไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องร้ายๆ แบบนี้ได้ แต่ก็นั่นแหละเพื่อลูกชายสุดที่รัก จะไม่ต้องตกเป็นเหยื่อของผู้หญิงบางประเภท ท่านเลยต้องออกโรงเองในครั้งนี้
"มั่นซะขนาดนี้แล้วมาถามเพชรทำไมล่ะแม่ก็"
"ถามไปงั้นแหละ"
คำตอบของมารดาทำให้พิชานค้อนตาขวางใส่ท่านแบบไม่จริงจังเท่าไหร่นัก ในใจนึกห่วงอยู่ไม่น้อยที่ท่านจะต้องไปเผชิญหน้ากับผู้หญิงของน้องชาย ซึ่งไม่รู้ว่านิสัยใจคอเป็นแบบไหน แต่ก็เชื่อมั่นได้อย่าง ว่าคนที่เคยดูแลพนักงานทั้งบริษัท จะสามารถจัดการกับผู้หญิงคนหนึ่งได้ไม่ยากนัก เพียงแต่วิธีที่ท่านเลือกใช้แลดูจะร้ายไปสักเล็กน้อย
- ผู้เขียน
