ตอนที่ : 6 ของตายที่อยากหายใจ 2
1702 คำ
จากค่ำคืนนั้นทุกอย่างก็เหมือนจะกระจ่างขึ้นในใจของดาลิน หญิงสาวเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้มีความหมายในชีวิตของพิธาน ในวันเกิดของเขาวันที่คนที่เขารักจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน สองปีที่ผ่านมาดาลินไม่เคยคิดอยากมีส่วนร่วม ในวันสำคัญนี้ของเขา แต่แล้วปีที่สามเธอกลับอยากเข้าไปมีพื้นที่เล็กๆ ในชีวิตเขาบ้าง
"ปีนี้คุณพีทจัดงานวันเกิดที่บ้านเหรอคะ" หลังจากเสร็จภารกิจรักอันเร่าร้อน ดาลินก็ลองเปรยถามเขาถึงเรื่องนี้
"ใช่ครับ ความจริงก็ไม่ได้อยากจัดหรอก แต่แม่อยากให้ทุกคนได้อยู่พร้อมหน้ากัน ในวันเกิดของทุกคนเลยตั้งกฎขึ้นว่าจะจัดงานวันเกิดของทุกคนภายในบ้าน เป็นวันแห่งครอบครัวของบ้านเรา" แค่นั้นที่เขาบอก
"แล้ว เอ่อ คุณพีทจะมาหาดาไหมคะ"
"ดาทำไมถามแบบนี้ล่ะครับ ปกติทุกวันเกิดของผมผมก็ไม่เคยมาหาดาอยู่แล้วนี่ เป็นอะไรหืม" พิธานก้มลงจูบหน้าผากของหญิงสาวอย่างนุ่มนวล
"ก็จริงของคุณ" คงเป็นเธอสินะที่ผิดปกติไป ดาลินคิดแบบเศร้าๆ กอดร่างอุ่นของเขาเอาไว้เสียแนบแน่น
"เป็นอะไรไปครับดา" พิธานก้มลงมองหญิงสาวอีกครั้ง ก็พบเจ้าของดวงตาคู่สวยจ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว ในแววตาคู่นี้มันมีความหมายความลึกซึ้งอยู่มากมาย พิธานไม่เคยพบแววตาของผู้หญิงคนไหน ที่มองเขาได้บาดหัวใจเท่าดาลิน
"ดาแค่อยากอยู่กับคุณพีทในวันสำคัญของคุณบ้าง"
"ดา"
"เอ่อ ดาไม่ได้เรียกร้องแล้วก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรนะคะ ดาแค่ เอ่อ คิดเล่นๆ เท่านั้นเอง" แม้หญิงสาวจะพยายามปฏิเสธแค่ไหนแต่พิธานก็มองออกว่าดาลินกำลังคิดสิ่งใดอยู่
"ผมก็อยู่กับดาแทบทุกวันอยู่แล้วนี่ครับ ไม่จำเป็นต้องตัวติดกันตลอดหรอกครับคนสวย จะมีใครในโลกนี้ได้ใกล้ชิดกับผมได้นานเท่าดา บอกเลยว่าไม่เคยมี" เขาเอาใจหญิงสาวด้วยถ้อยคำรื่นหู คนฟังถึงกับถอนหายใจออกมาเบาๆ
'ดาแพ้คุณพีทอีกแล้ว'
ดาลินเลื่อนตัวขึ้นไปจูบปลายคางของเขา ก่อนจะซุกหน้าลงกับอกกว้างแสนอุ่นและคุ้นเคย น้ำตาเอ่อคลอเบ้าขึ้นมาโดยที่พิธานไม่มีวันได้เห็นมัน เพราะเขากำลังเอื้อมมือไปปิดโคมไฟเพื่อหลับนอนในค่ำคืนนี้
ดาลินมักจะเป็นฝ่ายตื่นเช้าออกไปทำงานก่อนพิธานเสมอ เป็นเรื่องที่ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้ง ที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่พบหญิงสาวในอ้อมกอด แต่เขาก็เข้าใจในความจริงที่ว่า พนักงานประชาสัมพันธ์จะเข้างานสายบ่อยๆ ไม่ได้ เพราะจะมีผลต่อคะแนนการทำงาน และโบนัสที่จะตามมาตอนสิ้นปี ผิดกับเขาซึ่งเป็นผู้บริหาร จะเข้าบริษัทตอนไหนก็ไม่มีใครว่า พิธานสะบัดศีรษะแรงๆ สองสามทีก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเพื่อเข้าห้องน้ำ สายตาก็เหลือบไปเห็นกล่องของขวัญใบหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ เขายิ้มเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของเขาเอง และดาลินก็ไม่เคยลืมมันสักครั้งตั้งแต่คบกันมา
'สุขสันต์วันเกิดนะคะคุณพีท รักคุณพีทเสมอค่ะ...ดาลิน'
อ่านการ์ดใบเล็กๆ ที่วางไว้บนกล่องของขวัญ แล้วหัวใจของเขาก็กระชุ่มกระชวยขึ้นมา พิธานรู้สึกดีทุกครั้งที่ดาลินบอกรักเขา ผ่านกระดาษแผ่นเล็กๆ แบบนี้ เพราะเป็นเรื่องยากที่จะให้หญิงสาวเอ่ยปากบอกเขาตรงๆ ชายหนุ่มแกะกระดาษห่อของขวัญออก ก็พบว่าสิ่งที่อยู่ด้านในคือนาฬิกาเรือนหรูหนึ่งเรือน แม้จะไม่ได้มีราคาสูงเท่าเรือนเดิม แต่ดาลินก็ตั้งใจซื้อมันให้เขา เห็นทีจะต้องลาขาดจากเรือนเก่า ที่มันหน้าจอร้าวมานานหลายเดือน
'ดาน่ารักเสมอ เล็กๆ น้อยๆ ก็ยังสังเกตเห็น'
เขาเดินอมยิ้มเข้าห้องน้ำไปอย่างคนอารมณ์ดี ก่อนจะสะดุดอยู่ที่แววตาคู่สวยในคืนที่ผ่านมา พิธานยกฝ่ามือขึ้นดันกำแพงข้างหนึ่ง แล้วก้มหน้าลงมองพื้นห้องน้ำ บางสิ่งบางอย่างกำลังรบกวนจิตใจเขาอยู่ นั่นเป็นเพราะดาลินกำลังเรียกร้องความมีตัวตนจากเขา แม้จะไม่เอ่ยออกมาตรงๆ แต่นั่นก็คือจุดเริ่มแห่งความเลวร้ายที่จะตามมา พิธานผ่านผู้หญิงมาเยอะ ย่อมดูออกว่าหญิงสาวคนไหนต้องการล้ำเส้นที่เขาขีดเอาไว้ตั้งแต่แรก และผู้หญิงคนนั้น ก็จะกระเด็นออกจากชีวิตของเขาไปในทันที ผิดกับดาลินที่ไม่เคยเอ่ยคำพูดพวกนี้ออกมา จนกระทั่งเมื่อคืน
'อย่าเชียวนะดา ผมไม่อยากเสียคุณไปตอนนี้'
ความคิดของเขาเหมือนคนเห็นแก่ตัว พิธานคิดอยู่เสมอว่าเขาได้ตอบแทนหญิงสาวด้วยของมีค่าสมราคาอยู่ไม่น้อย เพราะเขาคือคนแรกของดาลิน ชายหนุ่มจึงทุ่มให้มากกว่าคนอื่นๆ และที่เขารู้สึกดีกับหญิงสาวเป็นพิเศษ ก็ตรงที่ดาลินไม่เคยเรียกร้องของมีค่าจากเขาเลย นอกเสียจากเขาจะเป็นฝ่ายหยิบยื่นให้เสียเอง
พิธานจึงเลือกที่จะเว้นช่องว่าง ระหว่างเขากับดาลินเอาไว้ โดยการไม่แวะไปค้างกับหญิงสาวตลอดสามวันที่ผ่านมา แม้จะรู้สึกคิดถึงร่างนุ่มนิ่มที่นอนกอดอยู่ทุกคืน แต่เขาก็อยากรู้ว่าดาลินจะทำอย่างไร เมื่อต้องอยู่ห่างกันเหมือนสามวันนี้ หากดาลินเป็นดาลินคนเดิมเขาก็พร้อมจะเดินหน้าต่อ แต่หากไม่ใช่เขาก็คงต้องคิดดูเสียใหม่
ฝ่ายดาลินเองนั้นกลับยิ่งใจเสียมากขึ้นกว่าเดิม กระทั่งตอนพบหน้ากันในช่วงเช้า ตอนที่ชายหนุ่มเดินเข้าบริษัทมา พิธานยังไม่หันมามองเธอแล้วอมยิ้มเหมือนเช่นทุกวัน เขาเดินผ่านไปเหมือนเธอไม่มีตัวตนอยู่ในสายตา เป็นเช่นนี้ตลอดสามวัน เป็นเรื่องที่ผิดปกติจากเดิม พิธานไม่เคยหายไปจากชีวิตของเธอแบบนี้เลย แม้แต่เสียงโทรศัพท์ยังไม่มีให้ได้ยิน หญิงสาวลังเลอยู่นานกว่าจะเป็นฝ่ายโทรศัพท์กลับไปหาเขาเสียเอง
"มีอะไรเหรอดา" คำถามช่างเย็นชาเหลือเกิน
"คือดาเห็นว่าคุณพีทไม่ได้มาหาดาตั้งสามวันแล้ว เลยโทรมาถามเฉยๆ ค่ะ"
"ผมจะไปหาดาหรือไม่มันก็เรื่องของผม คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะโทรมาตามแบบนี้นะดา" พูดแล้วพิธานก็อยากจะตบปากตนเองเหลือเกิน เขาหูไม่ฝาดใช่ไหมที่ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ จากปลายสาย และความเงียบถัดจากนั้นของดาลินก็ทำให้หัวใจเริ่มร้อนรน
"ดาเป็นอะไรไปครับ" เสียงของพิธานอ่อนลงตามหัวใจที่ยวบยาบหลังจากได้ยินเสียงร้องไห้เบาๆ ของคนที่อยู่ปลายสาย ตอนนี้เหมือนมีกระแสคลื่นน้อยๆ กระทบเข้ามาในหัวใจของเขาจนสั่นสะเทือนไปทั้งดวง นานชั่วอึดใจหนึ่งก่อนที่ปลายสาย จะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ขอโทษนะคะ ที่ดาโทรมารบกวนเวลาอันมีค่าของคุณพีท งั้นดาไม่รบกวนคุณพีทแล้วนะคะ สวัสดีค่ะ"
"เดี๋ยวก่อนดาอย่าเพิ่งวางสาย" พิธานรีบท้วงหญิงสาวเอาไว้ เขาคาดหวังจะได้ยินคำง้องอนจากหญิงสาวบ้าง แต่ดาลินก็ไม่ทำ ชายหนุ่มแอบรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยในเรื่องนี้
"ขาคุณพีท"
"คิดถึงผมเหรอ" ดาลินถึงกับกัดปากล่างเอาไว้จนเจ็บ
"ค่ะดาคิดถึงคุณพีท" ความจริงจากปากของหญิงสาว ทำให้หัวใจของพิธานพองโตขึ้นมา เพราะเขาเองก็คิดถึงหญิงสาวไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก ทำไมแค่อยากลองใจดาลินแต่ตัวเขาเองกลับเจ็บปวดไม่แพ้กัน
"คิดถึงผมได้แต่ห้ามโทรมาตามมาจิกเด็ดขาดรู้ไหม" เขาปรามเสียงนุ่มกว่าตอนแรก คิดว่านี่คงเพียงพอแล้วสำหรับการลงโทษเล็กๆ น้อยๆ ของดาลิน พิธานเป็นประเภทชอบตัดไฟเสียแต่ต้นลม เขาไม่อยากมีปัญหาเวลาไฟมันไหม้ลามไปถึงไหนต่อไหน
"ค่ะคุณพีท" เหมือนว่าคำพูดของดาลินถูกกลั่นกรองออกมาจากข้างใน เพราะหญิงสาวเว้นจังหวะไว้สักครู่ก่อนจะเอ่ยตอบออกมาด้วยเสียงสั่นเครือเช่นเดิม พิธานหัวใจเริ่มแกว่งแบบไม่มีเหตุผล อะไรบางอย่างทำให้สถานะของเขาและเธอเริ่มสั่นคลอน
"เอาเป็นวันพรุ่งนี้เดี๋ยวผมไปหานะ" เกรงว่ายิ่งคุยก็จะยิ่งเลวร้ายลงไปกว่าเดิม ชายหนุ่มจึงรีบตัดบทจบการสนทนาลง
"ได้ค่ะคุณพีท ฮะ...ฮึก"
"ดา"
"ขา"
"อย่าร้องไห้เลยนะคนสวย ผมไม่ชอบน้ำตาของผู้หญิง พานจะทำให้เบื่อหน่ายเอาง่ายๆ" เหมือนจะลงเอยด้วยดี แต่ผีห่าตนใดทำให้พิธานเอ่ยประโยคนี้ออกมา ประโยคที่จะทำให้ความคิดของดาลินเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
หญิงสาววางโทรศัพท์มือถือลงบนที่นอนเหมือนคนไร้วิญญาณ พิธานไม่ใส่ใจในความรู้สึกของเธอแม้แต่น้อย ของตาย คำนี้ผุดขึ้นมาในความคิด เพราะเขาคิดว่าเธอเป็นแค่ ของตาย เป็นลูกไก่ในกำมือจะบีบก็ตายจะคลายก็รอดอย่างนั้นหรือ เธอเป็นได้แค่นั้นจริงๆ หรือ น้ำตาร่วงเผาะๆ ลงอย่างคนหัวใจสลาย ทิ้งตัวลงบนที่นอนแล้วปล่อยเสียงร่ำไห้ออกมาดังลั่นห้อง
- ผู้เขียน
