ตอนที่ : 8 คืนสุดท้าย
1215 คำ
5
คืนสุดท้าย
คงเป็นเพราะความห่างเหินในระยะนี้ หรือว่าเพราะวิชนียาเข้ามามีพื้นที่ในชีวิตของพิธาน ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงสั่นคลอนไม่เหมือนเดิม สองสัปดาห์แล้วที่พิธานไม่มาหาเธอ จนกระทั่งมาถึงจุดตัดสินใจลาออกในวันนี้ ดาลินก็ไม่อยากลาจากกันโดยที่ไม่ได้ร่ำลา หญิงสาวเป็นฝ่ายผิดข้อตกลงด้วยการโทรศัพท์ไปหาเขาก่อน
"ดามีอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงโทรหาผมก็เราตกลงกันแล้วไงเรื่องนี้ ช่วงนี้ผมก็ยุ่งๆ กับงานใหญ่อยู่ คุณก็รู้นี่แล้วยังจะโทรมาตามอีก" ยังไม่ทันที่ดาลินจะได้เอ่ยทักทายปลายสายก็ร่ายยาวมาเป็นชุด ดาลินหลับตาลงแน่นเพื่อกลืนก้อนสะอื้นลงในอก
"ดาคิดถึงคุณพีทค่ะ"
"โธ่ดา อีกไม่กี่วันงานก็เสร็จแล้วเดี๋ยวผมเข้าไปหาเอง"
"ดาอยากเจอคุณพีท" เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวเรียกร้องเอาแต่ใจ พิธานถึงกับหัวคิ้วขมวดมุ่นด้วยความแปลกใจ
"ดาทำไมพูดเป็นเด็กๆ แบบนี้ล่ะครับ"
"ดาอยากเจอคุณพีทคืนนี้ มาหาดาได้ไหมคะ นะคะคุณพีทดาคิดถึง" เสียงออดอ้อนจากหญิงสาวส่งผลให้หัวใจของพิธานอ่อนยวบลง ปกติแล้วดาลินไม่เคยส่งเสียงวอนขอถึงเพียงนี้ ในใจนึกสงสารหญิงสาวขึ้นมา
"คิดถึงผมมากเหรอดา" เขาถามเสียงทุ้ม ปลายสายเงียบนิ่งไปชั่วอึดใจหนึ่งอย่างน่าอึดอัด
"ค่ะ" ก่อนจะส่งเสียงตอบออกมาอย่างเบาหวิว
"อย่างนั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจะรีบเคลียร์งานแล้วจะปลีกเวลาไปหานะคนสวยของผม รอหน่อยนะ"
"...ค่ะ"
หลังจากเลื่อนหน้าจอวางสายลงแล้ว ดาลินก็น้ำตาคลอเบ้าขึ้นมากับคำว่า ปลีกเวลา ช่างมีความหมายเดียวกับ เจียดเวลาอันน้อยนิดของเขามาให้เธอ ตรงกันข้ามกับตัวเธอที่มอบเวลาทั้งชีวิตให้เขาเพียงคนเดียว
พิธานมาหาเธอตามที่เขารับปากเอาไว้จริงๆ เพียงแค่ได้เห็นหน้าของเขา หญิงสาวก็โผเข้าหาอ้อมกอดของเขาด้วยความคิดถึง อ้อมแขนแกร่งก็รัดรอบตัวของเธอเอาไว้อย่างแนบแน่น หญิงสาวซุกหน้าเข้าหาอกแกร่ง ด้วยความโหยหามาหลายวัน
"รู้แล้วๆ ว่าดาคิดถึงผมมากจริงๆ ไหนขอดูหน้าหน่อยซิ" พิธานดันตัวของดาลินออกห่าง ใช้มือดันคางของหญิงสาวขึ้น แล้วประกบริมฝีปากเข้าหาอย่างนุ่มนวล จูบหวานละมุนซึมซับความคิดถึงให้บางเบาลง
"งานผมยุ่งมาก" เขาบอกถึงเหตุผล ที่ทำให้มาหาไม่ได้ในระหว่างนี้
"ดารู้ค่ะคุณพีท แต่ดาทนคิดถึงคุณพีทไม่ไหวเท่านั้นเอง"
"ครับผมรู้แล้ว" พิธานย่อตัวช้อนอุ้มเจ้าของห้องสาวเข้าห้องนอนไป เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลาอันมีค่า ประตูห้องนอนถูกดันปิด พร้อมด้วยร่างนุ่มนิ่มของดาลิน ก็ถูกวางราบลงบนเตียงนอนสีเปลือกไข่
"คุณพีทมาถึงก็ลากลงเตียงเลยเหรอคะ" ดาลินคาดหวังจะได้พูดคุยกันบ้างแม้เล็กน้อยก็ยังดี
"เรื่องดีๆ ของเราก็อยู่บนเตียงไม่ใช่เหรอดา" คำตอบช่างน่าผิดหวังขั้นรุนแรง รอยยิ้มฝืนๆ บนใบหน้าจึงแสดงออกมาแบบเสแสร้งแกล้งทำ
"ค่ะคุณพีท เรื่องดีๆ ของเราอยู่แค่...บนเตียง" คนที่กำลังดอมดมกลิ่นกายสาวจากเต้าอวบอิ่มตรงหน้า ไม่ทันได้เอะใจในคำพูดเจือความเศร้าของดาลิน
"คุณพีท อ๊ะ!"
"ไม่คุยแล้วจ้ะคนสวย เวลานี้ขอทำอย่างเดียวให้หายอยากนะครับ"
"แต่ดามีเรื่องอยากจะคุยกับคุณเยอะแยะไปหมดเลย"
"เอาไว้ก่อนนะดา ไหนว่าคิดถึงผมไง ผมก็อุตส่าห์หาเวลามาหาอยู่นี่ไง ขอชื่นใจหน่อยนะคนสวย" ความปรารถนาในแววตาของพิธาน ทำให้ดาลินไม่สามารถเอ่ยความจริงที่ซ่อนเร้นในใจออกมาได้
"ก็ได้ค่ะ คุณพีทอุตส่าห์หาเวลามาทั้งที เอาอย่างที่คุณพีทต้องการเถอะค่ะ"
คนที่กำลังมูมมามกับความงดงามของกายสาว ไม่สามารถจับใจความถึงสิ่งที่ผิดปกติไปได้ พิธานเปลื้องเสื้อผ้าของตนเองออกจากกายอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันมาจัดการกับเสื้อผ้าของคนด้านล่าง ไม่ช้าทั้งคู่ก็เปลือยเปล่าด้วยกันทั้งสองฝ่าย เนื้อแนบเนื้อบดเบียดเสียดสีกันอยู่ชั่วอึดใจใหญ่ ก่อนที่ใบหน้าคมเข้มของพิธานจะก้มลงต่ำ เพื่อดูดกลืนยอดถันสีสวยเข้าในอุ้งปากอุ่น
"อื้ม!" ดาลินหยัดอกอิ่มขึ้นรับรสปากของเขา นิ้วมือทั้งสิบก็กำรวบเส้นผมของพิธานเอาไว้แน่น
"คุณพีท อา..." ลิ้นของเขาก็ช่างร้ายกาจตวัดรัดรึงรอบเม็ดเชอร์รีสีสดจนชุ่มฉ่ำ ฝ่ามือหนารวบรอบฐานเต้าแล้วบีบให้เข้าปากได้ถนัดถนี่มากขึ้น เสียงครวญครางของดาลินดังขึ้นเรื่อยๆ ร่างงามแอ่นอกขึ้นสูงและทิ้งลงต่ำตามรสลิ้นเขาแทบไม่ทัน มือน้อยทั้งสองข้าง ก็กระชากเส้นผมของเขาออกห่าง บางเวลาก็กดแรงลงจนใบหน้าคม จมมิดไปกับความอวบอิ่มทั้งสองข้าง
ฝ่ามือน้อยทั้งสองของดาลิน เลื่อนขึ้นไปลูบแผ่นหลังของเขา ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังจัดแจงท่วงท่าในการสอดประสาน ดาลินลอบบันทึกภาพใบหน้าของเขา เก็บไว้เป็นความทรงจำในวันข้างหน้า ฝ่ามือด้านหนึ่งเลื่อนมาแตะแก้มสากระคายฝ่ามือ ด้วยไรเคราที่ผุดขึ้นรอบคาง
"มีอะไรครับดา" พิธานเงยหน้าขึ้นมาถามเมื่อได้ท่วงท่าที่พร้อมเรียบร้อยแล้ว
"คุณพีทหล่อจัง" ดาลินตอบพร้อมกับแววตาที่แสดงออกถึงการชื่นชมจากใจจริง
"พูดแบบนี้ผมตัวลอยนะ ทำไมเพิ่งมาพูดล่ะปกติไม่เคยได้ยิน" ปลายนิ้วของเขาเกลี่ยปากล่างของดาลินแผ่วๆ จากนั้นก็เลื่อนลงไป ช้อนท่อนขาของหญิงสาวให้ยกสูงลอยขึ้น
"คุณพีท"
"ครับ ว่าไงคนสวยของผม"
"ดาอยากเป็นของคุณพีท" 'ตลอดไป'
"ก็กำลังเป็นอยู่นี่ไงครับ อืม" พูดจบความแกร่งของพิธานก็แทรกตัวผ่านความอ่อนนุ่ม เข้าไปภายในอย่างเชื่องช้า ความสุขกระสันแล่นผ่านตามไปติดๆ พิธานถึงกับสูดลมเข้าออกในปากเพื่อระบายความปรารถนา ที่กระจายความซ่านไปทั่วทั้งแก่นกาย
ค่ำคืนนี้ดาลินตอบสนองเขาทุกท่วงท่า ไม่มีอาการเกี่ยงงอนเลยแม้แต่น้อย กระทั่งเธอต้องถูกพลิกขึ้นไปเป็นฝ่ายรุกก็ยังตั้งใจทำจนสุดความสามารถ พิธานถึงกับเอ่ยปากชมครั้งแล้วครั้งเล่า ยามเมื่อแม่เสือสาวคนเก่งกำลังกระแทกกระทั้นดอกกุหลาบลงบนตัวตนของเขา ทั้งนุ่มลึกอ่อนหวานและซาบซ่านไปทั้งตัวและหัวใจ เลยต้องมอบรางวัลใหญ่ด้วยการหยัดกายขึ้นไปดูดยอดถันรัวๆ เป็นการตอบแทน
"คุณพีท อ๊า!"
"เก่งมากคนสวย เก่งที่สุด"
- ผู้เขียน
