ลมหายใจของตาย

1 สยบเช่นเคย          หญิงสาวเคยคิดว่าจะไม่ยอมเป็นของเล่นของใคร ไม่ใช่ตุ๊กตาหน้ารถที่ไร้หัวใจ หรือแค่เครื่องประดับข้างกายผู้ชายคนหนึ่ง แต่แล้วในวันนี้ดาลินกลับกลืนน้ำลายของตัวเอง ด้วยเหตุผลคำว่า รัก หลง หรือว่า โง่ ซึ่งก็ยังไม่ชัดเจนว่าคำไหนกันแน่ที่เธอเป็นอยู่ในตอนนี้            "ดาผมไปก่อนนะ" เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาในวัยสามสิบหกปี โน้มหน้าเข้าไปหอมแก้มคนที่หลับอยู่บนเตียงนอน ดาลินปรือตาขึ้นมามองเขาอย่างแปลกใจทว่าก็เพียงเล็กน้อย            "วันนี้คุณพีทไม่ค้างกับดาเหรอคะ" หญิงสาวยันตัวลุกขึ้นจากที่นอน แล้วติดกระดุมเม็ดสุดท้ายให้เขาอย่างเคยชิน            "ไม่ครับคนสวยพรุ่งนี้มีงานแต่เช้า ไปก่อนนะ" ปลายจมูกโด่งกดลงบนพวงแก้มนุ่มอีกครั้ง ก่อนจะโบกมือให้หญิงสาวแล้วเดินออกจากห้องไป            แผ่นหลังที่เดินลับสายตาไปพร้อมกับบานประตูห้องถูกปิดลง ช่างเป็นภาพที่แสนจะคุ้นตาสำหรับหญิงสาวที่อยู่บนเตียงนอน ดาลินกับพิธานมีความสัมพันธ์ฉบับปิดลับ ชนิดที่ไม่ต้องการให้ใครรับรู้แบบนี้มานานร่วมสามปีเต็ม ไม่ใช่ว่าพิธานมีครอบครัวแล้วหรือว่าดาลินทำผิดศีลธรรม แต่เป็นเพราะว่าทั้งคู่ไม่ได้อยู่ในฐานะคนรักกันนั่นเอง หญิงสาววางปลายเท้าลงบนพื้นห้อง มองชั้นในลูกไม้สีดำที่หล่นเกลื่อนอยู่บนพื้น รวมกับชุดเดรสสีดำที่ตนเองสวมใส่เมื่อคืนนี้ ง่ายสิ้นดี!            หลายต่อหลายครั้งที่คิดอยากจะยุติความสัมพันธ์ไม่ฉาบฉวยของเธอและเขา แต่พอถูกแตะนิดต้องหน่อยความตั้งใจทั้งหมดทั้งมวลก็สลายไป ถูกกักขังไว้ด้วยถ้อยคำนุ่มหูรสสัมผัสแสนเร้ากายและเซ็กซ์อันเร่าร้อนแทน จะยิ้มก็ไม่ใช่จะร้องไห้ก็ไม่เชิง ทำเพียงลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป          นับจากคืนนั้นพิธานก็มาค้างกับดาลินปกติเหมือนเช่นเคย เหตุการณ์ก็เหมือนเดิมไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปมากนัก กระทั่งเมื่อคืนที่เพิ่งผ่านพ้นมา...          23.04 น. เมื่อคืนนี้            เป็นครั้งแรกที่ดาลินคิดตัดใจไม่อยากลึกซึ้งกับเขาเหมือนเช่นที่ผ่านมา แต่พอได้เห็นใบหน้าหล่อๆ กับรอยยิ้มนุ่มๆ ของพิธาน หัวใจของหญิงสาวก็อ่อนยวบ โผเข้าไปนั่งในอ้อมกอดของเขาอย่างว่าง่าย            "คิดถึงจังครับคนสวยของผม ไหนมาให้ชื่นใจหน่อย" แก้มทั้งสองข้างถูกหอมทักทายเหมือนเช่นค่ำคืนที่ผ่านๆ มา พิธานไม่เคยทำเรื่องประเจิดประเจ้อต่อหน้าสาธารณชน อย่างมากก็แค่หอมแก้มสักฟอดสองฟอดเท่านั้นเอง            "คิดถึงเร็วจังเลยนะคะคุณพีท เราเพิ่งเจอกันเมื่อสองวันก่อนเอง" ดาลินย้อนคนปากหวาน            "วินาทีเดียวก็คิดถึงแล้วล่ะดา" เขาพูดยิ้มๆ แล้วเอื้อมมือไปรินเหล้าใส่แก้ว ยื่นให้เธอดื่มเป็นเพื่อน แม้จะไม่ชอบแอลกอฮอล์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ แต่หญิงสาวก็ไม่อยากขัดใจเขายอมที่จะจิบเครื่องดื่มในแก้วลงคอเพียงเล็กน้อย            "คุณนี่ยังดื่มไม่เป็นเหมือนเดิมเลยนะ แปลกคนจัง"            "ไม่เห็นจะแปลกนี่คะ คนดื่มเหล้าไม่เป็นก็มีออกเยอะแยะไป ว่าแต่วันนี้คุณพีทดูอารมณ์ดีจังเลยนะคะ มีเรื่องอะไรดีๆ ที่ทำงานหรือเปล่าคะ"            "ก็นิดหน่อย โปรเจกต์ใหญ่ที่ผมทำผ่านฉลุยเลยรู้ไหม" สีหน้าและแววตาแสดงออกถึงความภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก            "ท่านรองประธานอย่างคุณพีทยังต้องทำโปรเจกต์อีกเหรอคะ ดานึกว่าเป็นหน้าที่ของการตลาดเสียอีก"            "ก็ท่านประธานใหญ่อย่างพี่ชายผมเขาจี้มานี่ครับ ผมนี่ถูกเรียกใช้ยิ่งกว่าพนักงานทั่วไปอีกนะดารู้หรือเปล่า เพราะฉะนั้นคืนนี้คุณต้องดูแลผมเป็นพิเศษนะ" แววตากรุ้มกริ่มของพิธานทำให้ดาลินหน้าแดงซ่านภายใต้แสงไฟสลัวของสถานที่ เพราะคำว่าพิเศษของเขาก็ย่อมพิเศษจริงๆ            "ความจริงแล้ววันนี้ดากะว่า"            "จะบริการผมสุดฝีมือเลยใช่ไหม" รอยยิ้มกับความคาดหวังทำให้คำปฏิเสธที่คิดเอาไว้ ตั้งแต่ก่อนออกจากห้องมา เป็นอันต้องถูกพับเก็บใส่กล่องเอาไว้ ดาลินยิ้มหวานให้เขาแทนเสียอย่างนั้น            "ค่าท่านรองประธาน"            พนักงานประชาสัมพันธ์ของบริษัทกับท่านรองประธานกรรมการ ความสัมพันธ์แบบนี้ไม่มีทางที่จะเป็นจริงไปได้ พิธานไม่เคยให้ความหวังดาลิน เขาชัดเจนเสมอตั้งแต่วันแรกที่ตกลงร่วมเตียงเดียวกัน และพิธานเองก็ชื่นชอบพนักงานสาวคนนี้เป็นพิเศษ ดาลินพูดง่ายไม่เรื่องมากไม่เรียกร้องอะไรเลยสักอย่าง พิธานมอบสิ่งของชิ้นไหนให้ ก็รับไว้ไม่เกี่ยงไม่เลือกว่าสิ่งนั้นจะถูกหรือแพง และนี่ก็คือสิ่งที่มัดใจชายหนุ่มให้อยู่กับดาลินมาถึงสามปี และที่สำคัญดาลินไม่เคยทำตัวเรียกร้องความสำคัญจากเขา อยู่ที่บริษัทแทบจะไม่มองหน้ากันด้วยซ้ำไป ปรนนิบัติบนเตียงก็ดีเยี่ยมแบบนี้นี่แหละคือผู้หญิงที่พิธานต้องการ ผู้หญิงของ พิธาน โกเมนรัตน์ ทายาทอันดับที่สองของบริษัทโกเมนกรุ๊ปจำกัด (มหาชน)            "ดาจ๋าผมว่าเรากลับคอนโดฯ คุณดีกว่า" นั่งดื่มไปได้ราวสองชั่วโมงพิธานก็เริ่มอยู่ไม่เป็นสุข ร่างกายเต้นเร่าๆ เหมือนอยากจะปลดปล่อยความเร่าร้อนที่อยู่ข้างใน ดาลินมองสบตาก็รับรู้ถึงความปรารถนาร้อนระอุในแววตาคู่คมของเขา หญิงสาวอมยิ้มแล้วหันไปกวักมือเรียกพนักงานให้มาคิดเงิน            "ไม่ต้องทอนนะครับ" คนใจร้อนยอมทิ้งเงินทอนเกือบห้าร้อยบาท แล้วดึงข้อมือของดาลินให้ลุกขึ้น เดินเร็วๆ ไปตรงประตูทางออกมุ่งหน้าไปลานจอดรถอย่างเร่งรีบ พิธานรีบเปิดประตูแล้วดันตัวของดาลินเข้าไปนั่งด้านใน ตัวเขาก็เดินอ้อมไปด้านคนขับ บิดกุญแจสตาร์ตเครื่องยนต์พร้อมกับเร่งแอร์ให้สุดแรง            "อ๊ะ" แทนที่จะรีบขับกลับพิธานกลับกระชากหัวไหล่ของดาลินเข้ามาหา ดันปลายคางให้เงยขึ้นแล้วแนบริมฝีปากเข้าหาอย่างรวดเร็ว อยู่ในผับเขาไม่กล้ากลัวจะตกเป็นเป้าสายตาผู้คน แต่ลำพังในรถสองต่อสอง ชายหนุ่มสามารถทำตามที่ร่างกายต้องการได้เต็มที่ เขาจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าตวัดปากล่างบนสลับกันไปมา มีขบเม้มเบาๆ ก่อนจะแทรกลิ้นเข้าหากวาดชิมต้อนลิ้นเล็กๆ ที่กำลังร่นหนีอย่างดูดดื่ม