“คนแบบนั้น ผมไม่รู้หรอกว่าบ้านเขาอยู่ตรงไหน ถ้าหม๊าสงสัยก็ส่งคนไปสืบเองนะครับ”
ปากก็พูดไปแต่ในสมองเขาไม่เคยลืมจูบแรกกับเธอที่มันเกิดขึ้นไม่ไกลจากทางเข้าบ้านของเธอแม้มันจะผ่านมานานจนไม่น่าจะจดจำอะไรแบบนั้นได้อีกแล้ว ยิ่งมองใบหน้าของลูกๆ ความทรงจำนั้นก็ยิ่งชัดเจน ปากบางของเด็กทั้งสองเหมือนแพรวาไม่มีผิดไม่ว่าจะมองมุมไหนทั้งที่ดวงตาและจมูกได้เขามาหมดไม่เว้นแม้แต่เส้นผมสีอ่อนแต่กลับมีเพียงสิ่งเดียวที่ได้มาจากผู้เป็นแม่และก็ย้ำเตือนความจำบ้าๆ ของเขาได้เป็นอย่างดี
“ฉันล่ะปวดหัว”
คำพูดติดปากของคุณนายฐานมาศพร้อมกับท่าทางกุมขมับปรากฏขึ้นอีกครั้ง นับได้ก็คงเป็นครั้งที่ร้อยนับตั้งแต่อยู่ดีๆ ลูกชายของเธอก็มีลูกแฝดที่มีดีเอ็นเออยู่บนหน้าตาโผล่มาแบบไม่ทันตั้งเนื้อตั้งตัว มันก็น่าดีใจที่พ่อตัวดีโดนบทเรียนแบบนี้จากเรื่องในอดีตที่เธอเคยเตือนแล้วและก็ดีใจเพิ่มขึ้นอีกที่เธอยังไม่ต้องมีลูกสะใภ้ที่เธอเองแอบไ
