“งอแงกันหรือเปล่าวันนี้”
อรรณพนั่งลงในคอกเลี้ยงเด็กอ่อนที่ลูกทั้งสองกำลังเล่นกันอยู่ มือหนาหยิบจับของเล่นเด็กขึ้นมาเล่นกับลูกๆอาจจะดูไม่คล่องตัวและขัดกับหน้าตาไปนิด แต่เขาก็พยายามทำให้ดีที่สุดด้วยรู้ว่าวันนี้แม่ของลูกๆไม่ได้มาคงจะเหงาที่ไม่มีใครเล่นด้วย ที่เขารู้ก็ไม่ใช่เพราะว่าเขาไปตามสนใจเธอแต่ด้วยต้องเดินสวนกันทุกวันทำให้วันนี้มันก็เหมือนจะมีอะไรหายไปแค่นั้นเอง
“ไม่ค่ะ ร่าเริงและก็กินเก่งเหมือนเดิมโดยเฉพาะหนุ่มน้อย แต่หนูไหมไม่ได้มาหาเด็กๆค่ะวันนี้ตอนนอนกลางวันก็เลยงอแง”
วันดีพูดรายงานไปตามความจริง ถึงเธอและก็พี่เลี้ยงอีกสองคนจะเป็นที่รู้จักของสองเด็กน้อยเป็นอย่างดีแต่เรื่องกล่อมนอนตอนกลางวันเธอและก็พี่เลี้ยงอีกสองคนยังทำให้เด็กสองคนนี้หลับไม่ได้เลยถ้าไม่มีแพรวามาทำให้ วันนี้เด็กน้อยทั้งสองกว่าจะนอนกลางวันได้ก็เล่นเอาเป็นเวลาบ่ายกว่าและก็ตื่นเร็วด้วยจนหน้าตาไม่ค่อยสดใสเหมือนทุกวัน ดี
