สมาชิกใหม่

1207 คำ

สมาชิกใหม่ ทันทีที่รถของท่านไคขับเข้ามาจอดฮานะที่นั่งรออยู่หน้าบ้านก็รีบวิ่งไปหา แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นสาวสวยเปิดประตูอีกด้านลงมา อาถิง: น้องฮานะ ท่านไค: ฮานะนี่พี่ถิงถิง จะมาอยู่กับพวกเราชั่วคราว ฮานะ: ไม่มีบ้านอยู่หรอคะ ท่านไค: ฮานะเสียมารยาท! ฮานะ: ขอตุ๊กตาคืนด้วยค่ะ! ท่านไค: ไร้สาระจริงๆ เข้าบ้านกันเถอะอาถิง ทั้งสองเดินเข้าบ้านไปโดยไม่มีใครชวนฮานะเลยทำให้อารมณืของฮานะที่เคยสดใสหม่นหมองไปทันที ฮานะ: แล้วบอกจะไปทำงานกับพาแฟนมาบ้าน หึ!! ฮานะไม่สนใจสมาชิกใหม่อย่าคุณถิงถิง เธอมองทั้งสองด้วยหางตาก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องไป เมื่อชายหนุ่มหันมาก็เห็นฮานะหนีขึ้นห้องไปแล้วจึงให้แม่บ้านเอาของขึ้นไปเก็บแล้วพาอาถิงมาดูห้องนอน ท่านไค: ฉันไม่อยู่3วันบ้านเรียบร้อยดีใช่ไหม แม่บ้าน: เรียบร้อยดีค่ะ ท่านไค: ฮานะดื้อหรือเปล่า แม่บ้าน: ไม่ค่ะ มีงอแงคิดถึงท่านไคแล้วก็นอนไม่ค่อยหลับบ่นคิดถึงน้องหมี ท่านไค: หึ //ใช่สิแอบเอาน้องหมีมาให้ผมนี่หน่าแต่ตัวเองนอนไม่หลับเสียเอง อาถิง: ไคคะ เราว่าจะชวนน้องฮานะไปเที่ยวได้ไหม ท่านไค: ไม่ได้! อาถิง: เราอยากทำความรู้จักกับน้องไค ท่านไค: ฮานะโดนทำโทษอยู่ อีกอย่างข้างนอกไม่ปลอดภัยด้วย อาถิง: อ๋อ งั้นไม่เป็นไร ท่านไค: อาถิงพักผ่อนไปเถอะเราขอไปหาฮานะก่อน เมื่อชายหนุ่มเปิดประตูห้องของฮานะเข้ามาก็พบว่าเธอกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ แต่ใบหน้าบ่งบอกว่าไม่พอใจเรื่องอาถิงเอามากๆ ท่านไค: ฮานะ อาถิงจำเป็นต้องมาอยู่กับเราเพราะตอนนี้ข้างนอกวุ่นวาย โรงงานอุตสาหกรรมของเราต้องเร่งผลิตอาหารส่งไปอีกสี่เขตที่กำลังเดือดร้อน อาถิงเลยต้องมาดูเรื่องการผลิต ฮานะ: ทำไมต้องมาอยู่บ้านเรา หรือไคจังยังรักเค้าอยู่เหรอ //ฮานะหันมาถามด้วยสายตาผิดหวังจนชายหนุ่มต้องลูบหัวเธอเบาๆ ท่านไค: อย่าคิดมากเลยนะ อ่านหนังสือไปเถอะ ฮานะ: ไคจังตอบสิ! ยังรักเค้าอยู่ใช่ไหม! ท่านไค: เปล่า... เมื่อประตูปิดลงฮานะก็ถึงกับถอนหายใจ เธอรู้สึกไม่ชอบและไม่สบายใจกับสมาชิกใหม่ที่เข้ามาเลย ฮานะ: ต้องแกล้งให้เข็ด!! วันต่อมา ตอนนี้ข้างล่างกำลังพูดคุยกันอย่างตึงเครียดเพราะการเพิ่มการผลิตจะต้องใช้เครื่องจักรและจำนวนคนที่เพิ่มขึ้น หมอคิม: ตอนนี้มีโรคระบาดมาอีก การขนส่งล่าช้า ท่านไค: เวรจริงๆ ฮานะ: คิมจังมาแล้วหรอคะ ฮานะวิ่งลงมานั่งกอดแขนหมอคิม จนท่านไคถึงกับมองตาเขียวปั๊ด ท่านไค: โตเป็นสาวแล้วมาเกาะแขนผู้ชายแบบนี้ได้ไงฮานะ! ฮานะ: คิมจังเป็นพี่ชายของฮานะก็เหมือนไคจังนั่นแหละ อาถิง: นั่นสิไคคิดมากไปหรือเปล่าคะ ฮานะ: ใครถามความคิดเห็นคะ? อาถิงถึงกับหน้าเสียพูดอะไรไม่ออก ท่านไคที่นั่งอยู่ก็ยิ่งหนักใจส่วนหมอคิมก็ลำบากใจเหมือนกัน หมอคิม: ฮานะ เรื่องในอดีตก็คืออดีตนะตอนนี้อาถิงกับไอ้ไคเป็นเพื่อนกัน ฮานะก็โตเป็นสาวแล้วต้องรู้จักคิดก่อนพูดนะรู้ไหม ฮานะ: เอาเค้กวันเกิดกลับมาให้ฮานะได้ไหม เอาความสุขวันนั้นกลับมาได้ไหม! ท่านไค: ฮานะเรื่องมันผ่านมาแล้วจะพูดขึ้นมาอีกทำไม!! หมอคิม: ไอ้ไค!! อาถิง: ฮานะพี่ขอโทษ วันนั้นพี่ผิดเองที่ทำอะไรไม่คิด ฮานะ: หนูจะไปข้างนอกให้ย้งพาไปนะคะ ท่านไค: ไอ้ย้ง! มึงพาฮานะออกไปเลย! ฮานะถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เมื่อขึ้นมาบนรถเธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก แต่สิ่งที่ทำให้เธอเจ็บใจก็คือภาพที่เธอเห็น ตอนนี้ท่านไคกำลังกอดอาถิงที่นั่งร้องไห้อยู่ในบ้าน ฮานะ: อืม....ก็ดี ไปบ้านเค้กนะย้ง ย้ง: ครับคุณหนู เวลาผ่านไปจนมืดค่ำท่านไคโทรสั่งให้ย้งพาฮานะกลับมาพร้อมกับเตรียมอาหารเอาไว้เต็มโต๊ะ ท่านไค: ฮานะมากินข้าวเร็วทุกคนรออยู่ ฮานะ: ตามสบายค่ะ หนูทานกับคุณแม่ของเค้กมาแล้ว ขอตัวขึ้นไปอ่านหนังสือก่อนนะคะ บรรยากาศบนโต๊ะกับเงียบสงัดทุกคนต่างทานข้าวโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย หลายวันผ่านไป วันนี้ฮานะต้องไปโรงเรียนเพื่อเตรียมการประชุมสำหรับวันเปิดเรียนในอีก2วัน เธอจึงขอให้หมอคิมไปเป็นผู้ปกครองแทนท่านไคที่ทำแต่งานจนไม่ได้เจอหน้ากันเลย เค้ก: ฉันว่าคุณถิงถิงไม่ใช่คนดี ฮานะ: ใช่ ดูก็รู้แต่ไคจังกับดูไม่ออก มิ้นท์: แบบนี้แหละผู้ชายมักจะดูไม่ออกว่าอันไหนดอก อันไหนดี ฮานะ: คอยดูนะถ้าขึ้นมหาลัยเมื่อไหร่ฉันจะออกไปอยู่ข้างนอก ไปใช้ชีวิตตัวคนเดียวไม่ต้องมีใครมาบงการ มิ้นท์: ฉันว่ายังไงอีคุณกระถินริมทางต้องมาเป็นพี่สะใภ้แกแน่ๆ ถ่านไฟเก่ามันพร้อมปะทุตลอดเวลา ฮานะ: ฝันไปเถอะ!! บ้านของท่านไค เมื่อฮานะกลับมาถึงเธอก็เจอรอยยิ้มของคุณถิงถิงที่ยิ้มทักทายและชวนเธอทานขนมเค้กที่เธอลงมือทำด้วยตัวเอง อาถิง: ไคบอกว่าน้องฮานะชอบเค้กสตรอเบอร์รี่ พี่เลยตั้งใจทำให้ฮานะเลยนะ ฮานะ: เชิญตามสบายเลยค่ะหนูเกลียดเค้กสตรอเบอร์รี่ที่สุดในโลกเลย หมอคิม: ผอมแน่ๆ เห็นแม่บ้านบอกไม่ค่อยลงมาแอบกินขนมตอนกลางคืนแล้ว ท่านไค: จะทนได้แค่ไหนกัน ย้ง: ท่านไคครับ ขนมที่ให้ผมซื้อมาผมให้แม่บ้านแช่ไว้แล้วนะครับ ท่านไค: อืม หิวเดี๋ยวก็ลงมากินเองนั่นแหละ อาถิง: งั้นเค้กเราแบ่งให้แม่บ้านเอาไปกินนะ ดูแล้วน้องฮานะคงไม่อยากกินขนมเราหรอก ท่านไค: ให้เวลาฮานะหน่อยนะ หมอคิม: เด็กๆล้วนอยากมีภาพความทรงจำที่ดีทั้งนั้น ฮานะกำพร้าพ่อแม่แท้ๆ แถมพ่อแม่บุญธรรมก็ต้องมาตายอีก ไอ้ไคมันก็เลี้ยงมาอย่างดี พอมีสมาชิกใหม่เข้ามาฮานะเลยกลัวว่าจะถูกแย่งความรักไป ท่านไค: เฮ้อ ย้งเอาไวน์ในตู้มาขวดนึง! ย้ง: ได้ครับท่านไค หมอคิม: แดกอีกแล้วนะมึง อาถิง: เดี๋ยวเราดื่มเป็นเพื่อนเอง //อาถิงรีบเสนอตัวดื่มเป็นเพื่อนกับอดีตคนรักเพื่อหวังว่าชายหนุ่มจะรับฟังเรื่องราวที่ผ่านมาของเธอบ้าง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more