อาถิง [อดีตคนรัก]

1010 คำ

ไค... เสียงหวานที่ชายหนุ่มคุ้นเคยเอ่ยปากขึ้นเมื่อชายหนุ่มลงมาดูกาสิโนข้างล่าง ท่านไค: อาถิง อาถิง: สบายดีใช่ไหม เราได้ข่าวไม่ค่อยดีเกี่ยวกับประชากรที่เขตอื่นๆ แล้วเขตของไคเป็นยังไงบ้าง ท่านไค: ที่เขตไม่เป็นอะไร ยังปกติดีอยู่ อาถิง: เพราะไคเก่งไงรู้จักบริหาร แล้วนี่ไคทานอะไรหรือยัง ท่านไค: เรายังไม่ค่อยหิวน่ะ แล้วอาถิงเป็นไงบ้างกิจการไปถึงไหนแล้ว อาถิง: กำลังไปได้ดีเลยล่ะ เราอยากไปเปิดอีกสาขาที่เขตของไคด้วยได้ไหม ท่านไค: ได้สิ อาถิง: แล้วนี่ไคมีแฟนใหม่หรือยัง? ชายหนุ่มถึงกับเงียบหันไปมองหน้าถิงถิงก่อนยะส่ายหน้าเพื่อเป็นคำตอบ อาถิง: เหมือนกันเลย...เจ็กบอกให้เราไปอยู่กับไค ท่านไค: อืม... อาถิง: น้องฮานะโตเป็นสาวแล้วสินะ น้องยังโกรธเราอยู่หรือเปล่าที่เราทิ้งไคไปครั้งนั้น ชายหนุ่มย้อนนึกถึงเรื่องราวในอดีตสมัยที่ตนยังคบหากับถิงถิงอยู่ก็เริ่มเป็นห่วงฮานะถ้าเกิดรู่ว่าอาถิงจะต้องไปอยู่ด้วยฮานะจะรู้สึกยังไง 7ปีที่แล้ว เสียงตบมือร้องเพลงอวยพรวันเกิดของฮานะดังขึ้น ชายหนุ่มเป็นคนถือเค้กเข้ามาในครัวขณะที่ฮานะกำลังนั่งทานข้าวอยู่กับแม่บ้าน ฮานะ: ไคจัง ว้าวเค้ก!!! เสียงร้องดีใจของเด็กสาววัย9ขวบทำเอาทุกคนในบ้านต่างดีใจ ตั้งแต่ท่านไคมีแฟนฮานะก็แทบไม่ได้เจอหน้ากับท่านไคเลย ท่านไค: อธิษฐานก่อนฮานะ ขณะที่สาวน้อยกำลังหลับตาอธิษฐานอยู่นั้นจู่ๆก็มีเสียงดังโครมครามดังขึ้น จนเธอต้องลืมตาขึ้นมามอง ก่อนจะพบว่าเค้กในมือของท่านไคถูกปัดจนตกพื้นไปแล้ว โคร้ม!! ฮานะ: เค้ก!!! ฮือๆๆๆ เสียงร้องไห้ของฮานะดังขึ้นจนไคต้องเข้ามากระชากแขนถิงถิงออกมาด้านนอก ท่านไค: เป็นบ้าอะไรอาถิง!! อาถิง: ไค! ไคสั่งให้คนไปทำร้ายเภาใช่ไหม!! ท่านไค: เปล่า! อาถิง: ไม่ใช่ไคแล้วจะเป็นใครฮะ! มีแค่ไคคนเดียวที่กล้าทำแบบนี้ เพียะ!! ฮานะ: ไคจังเจ็บไหมฮือๆๆ ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ออกไปเลย!! ท่านไค: พาฮานะขึ้นไปบนห้องก่อน! แม่บ้าน: ค่ะท่านไค ไปค่ะคุณหนูขึ้นไปรอท่านไคกันนะคะ ปึก! ฮานะ: ออกไป อย่ามาจับคนใจร้ายตีไคจังทำไมฮือ ออกไป๊!! แงงงงง.... เสียงร้องไห้ของฮานะทำเอาชายหนุ่มถึงกับน้ำตาไหล ตั้งแต่พ่อกับแม่เสียไปครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่ตนเห็นฮานะเป็นแบบนี้ ท่านไค: คราวหลังอย่ามาทำแบบนี้ในบ้านผมอีก! ยิ่งมาทำต่อหน้าน้องสาวผมด้วยผมยิ่งไม่ชอบ! อาถิง: ไคทำร้ายเภาจนปางตายมันไม่รุนแรงไปหน่อยหรอ ท่านไค: เราบอกว่าเราไม่ได้ทำไง!! อาถิง: เราคงไปต่อกับไคไม่ได้จริงๆ เราเลิกกันเถอะ.. ท่านไค: ถิง! เราไม่ได้ทำจริงๆ ถิงเดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป!! "คุณหนูอย่าไปค่ะ!!" ฮานะ: ฮือออ ไคจังฮึก!! สองพี่น้องนั่งกอดกันอยู่กลางบ้านก่อนที่ชายหนุ่มจะเช็ดน้ำตาให้ฮานะ ฮานะ: ไคจังร้องไห้ทำไม เค้าตีไคจังด้วยเจ็บไหม... เด็กน้อยไร้เดียงสาจับไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มก่อนจะจุ๊บแก้มเบาๆ ท่านไค: ไม่เจ็บหรอก ฮานะ: ไม่ได้เป่าเค้กเลย คำอธิษฐานคงไม่เป็นจริงแล้วสินะ ท่านไค: อธิษฐานว่าอะไรคะ ไหนบอกพี่สิ ฮานะ: ฮานะอธิฐานกับนางฟ้าขอให้พ่อกับแม่มีความสุขขอให้ไคจังรักหนู ท่านไค: หืม พ่อกับแม่มีความสุขอยู่แล้วค่ะ ส่วนพี่ก็รักฮานะจะตาย ฮานะ: ห้ามรักคนอื่นนะ ท่านไค: ฮ่าๆๆๆ ไม่รักใครหรอก แค่ฮานะคนเดียวพี่ก็แทบไม่มีเวลาให้แล้ว ไค!! เสียงเรียกของอาถิงทำให้ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้งพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่หยดลงมา อาถิง: ไคร้องไห้ทำไมคะคิดอะไรอยู่หรอ ท่านไค: เปล่า ไม่มีอะไรเราขอตัวก่อนนะ ชายหนุ่มรีบเดินหนีขึ้นมาบนห้องก่อนจะหยิบตุ๊กตาของฮานะขึ้นมากอดแล้วนอนหลับไป เมื่อตื่นขึ้นมาก็ต้องปวดหัวกับการทำงานของโอตะที่โยนภาระเกี่ยวกับการหาทรัพยากรและอาหารสำหรับคนงานก่อสร้างของเขตทางใต้ที่กำลังขาดแคลนอย่างหนัก ท่านไค: จำนวนคนมากขนาดนั้นผมเกรงว่าอาหารจะไม่เพียงพอ อาเจ็ก: มันพอจะมีทางแก้ไหม ลดการแจกจ่ายในเขตได้ไหม ท่านไค: แล้วปัญหาที่ตามมาใครจะรับผิดชอบ ถ้าปากท้องของคนในเขตผมไม่เพียงพอผมคงช่วยเหลือใครมากไม่ได้เหมือนกัน โอตะ: แกมันเห็นแก่ตัว ท่านไค: แล้วมึงทำอะไรได้บ้าง เอาเงินจากการค้าอาวุธของมึงไปซื้อวัตถุดิบจากประเทศเพื่อนบ้านมาสิ! อาเจ็ก: พอๆๆ เอางี้ไค เราให้คนงานระดับล่างเร่งทำการเกษตรและอาหารเพิ่มขึ้น ส่วนหยางนายเอาวัตถุดิบจากทะเลส่งให้ไค เพื่อทำอาหารแปลรูปส่งไปให้คนงาน ท่านไค: วัตถุดิบหลักจากทุกเขตถ้าส่งมาผมคิดว่าน่าจะเพียงพอต่อการผลิต โอตะ: พวกฉันจะแน่ใจได้ไงว่าอาหารจะมาถึงพวกฉัน ท่านไค: ถ้าไม่สะดวกที่จะส่งมาผมก็ไม่มีอะไรส่งไปเหมือนกัน!! สิ้นคำพูดของท่านไคทุกคนก็ต่างมองหน้ากันก่อนจะตกลงยินยอมที่จะส่งวัตถุดิบไปให้โรงงานอุตสาหกรรมในเขตของท่านไค

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more