หลวม!!!

1149 คำ

กรี๊ด!!!!! เสียงกรีดร้องของฮานะทำให้ท่านไคที่กำลังออกไปทำงานถึงกับต้องวิ่งขึ้นมาดูด้วยความเป็นห่วง ฮานะ: มันหลวม!! ตัวนี้ก็หลวม!! หลวมๆๆ ท่านไค: ฮานะเป็นอะไร! ทันทีที่ชายหนุ่มเปิดประตูห้องเข้ามาก็เห็นฮานะในชุดวาบหวิวเพราะเธอใส่แต่บราตัวจิ๋วยืนเลือกชุดนักเรียนอยู่หน้ากระจก ทำให้ชายหนุ่มเห็นหุ่นของเธอที่ผอมเพรียว กระชับขึ้น ฮานะ: ว๊าย!! ท่านไค: ฉันขอโทษเห็นเธอร้องกรี้ดเสียงดังนึกว่าเป็นอะไร ชายหนุ่มรีบปิดประตูก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อระงับสติอารมณ์ของตัวเองน้องสาวที่เลี้ยงดูมาโตเป็นสาวเต็มตัวแล้วหรือเนี่ย ฮานะ: หนูใส่ชุดไม่ได้ค่ะ มันหลวมหมดเลย ท่านไค: ใส่ไปก่อนได้ไหมเดี๋ยวเย็นค่อยไปซื้อใหม่ ฮานะ: ก็คงต้องเป็นแบบนั้น หึ! ท่านไค: ฉันไปรอที่รถนะ เดี๋ยวไปส่งเอง ฮานะ: ค่ะ เมื่อขึ้นมาบนรถฮานะก็ต้องแปลกใจที่วันนี้คุณถิงถิงไม่ตามมาด้วย อยากจะถามแต่ก็ไม่กล้าจึงได้แต่นั่งเงียบๆ ท่านไค: วันนี้ฉันต้องไปดูที่ที่ให้ชาวบ้านปลูกผักไว้ ไม่รู้ไปถึงไหนแล้ว ฮานะ: อ๋อ! //สายตายังคงมองไปในบ้านเพื่อดูว่าคุณถิงถิงจะมาไหม ท่านไค: ถิงถิงต้องไปทำธุระอีกที่นึง เดี๋ยวฉันพาไปกินโจ๊กหน้าโรงเรียนแล้วกัน ฮานะ: ค่ะ ท่านไคที่เหล่ตามองฮานะก็ยังรู้สึกถึงความแปลกตา พักหลังตนทำงานหนักต้องเดินทางไปหลายที่จนแทบไม่ได้เจอหน้ากันเลย ตอนนี้ฮานะดูผอมเพรียว แถมแก้มที่เคยป่องก็ดูเรียวขึ้น ผิวพรรณดูเปล่งปลั่ง ท่านไค: มีหนุ่มมาจีบหรือยังฮานะ ฮานะ: ทำไมคะ ท่านไค: อย่าเพิ่งรีบมีแฟนนะ //จะห้ามได้ไหมวัยกำลังอยากรู้อยากลองเลย สงสัยต้องส่งคนคอยไปดูที่โรงเรียนบ้างแล้ว ฮานะ: ค่ะ เอ่อไคจังปีหน้าขึ้นมหาลัยขอไปอยู่หอกับเพื่อนนะคะ ท่านไค: ไม่ได้ มันอันตรายใครจะคอยดูแลเธอล่ะฮานะ ทุกวันนี้มีคนทำให้ทุกอย่าง ฮานะ: ไม่ได้ค่ะหนูจะไปอยู่หอ สักวันหนูก็ต้องไปมีครอบครัว มีสามี มีลูก หนูก็ต้องทำทุกอย่างเองอยู่ดี ชายหนุ่มถึงกับเงียบเพียงแค่ฮานะพูดถึงอนาคตก็ทำให้ตนใจสั่นเหมือนกัน ท่านไค: ไว้ฉันจะคิดดูอีกทีแล้วกัน เมื่อเวลาล่วงเลยจนถึงตอนเย็นท่านไคก็มารอรับฮานะที่โรงเรียน ก่อนจะพาเธอไปซื้อชุดนักเรียนใหม่และพาเธอมาเปิดหูเปิดตาบ้าง ฮานะ: วันนี้เพื่อนๆให้ฮานะลงสมัครประธานนักเรียนด้วยนะ ท่านไค: แล้วไม่ดีหรือไง ฮานะ: ต้องแข่งกับทอยห้อง6ด้วย ท่านไค: มันก็ต้องแข่งขันกันอยู่แล้ว กลัวหรอ ฮานะ: เปล่าหรอกค่ะ แค่ไม่อยากแข่งอะไรกับใคร ท่านไค: ทุกวันนี้คนเราล้วนแต่ต้องแข่งกันทั้งนั้น แม้แต่เวลาเรายังต้องแข่งกับมันเลย ฮานะเธอโตขึ้นแล้วนะอีกไม่กี่วันก็จะอายุ18แล้ว ฮานะ: ไคจังจะขอมีแฟนใช่ไหมคะ ท่านไค: ให้มีปะล่ะ จริงๆอาถิงไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเลยนะ ฉันอยากให้เธอลองเปิดใจรับอาถิงดูบ้าง เธอจะได้มีพี่สาวไง ฮานะ: ค่ะ ไคจังมีแฟนได้เลย ฮานะก็มีแฟนแล้วเหมือนกัน ท่านไค: ฮะ! ใครอ่ะ? ฮานะ: บอกไม่ได้ค่ะ เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ ท่านไค: เดี๋ยวๆๆ ที่จะขอออกไปอยู่หอคือจะไปอยู่กับผู้ชายใช่ไหม! ฮานะ: ค่ะ! ท่านไค: ถ้างั้นไม่ให้ไป ไม่อนุญาตให้มีแฟนจนกว่าจะเรียนจบ ห้ามชิงสุกก่อนห่าม ฮานะ: ไม่ทันแล้วค่ะ! ท่านไค: ตั้งแต่เมื่อไหร่! แล้วมันเป็นใครบอกมา! ฮานะ: ทำไมคะไคจังจะส่งคนไปทำร้ายเค้าหรอ ฝันไปเถอะ! ท่านไค: งั้นกลับบ้าน เรามีเรื่องต้องคุยกัน ฮานะได้แต่ขำในใจก่อนจะเดินตามชายหนุ่มมาที่รถ เมื่อถึงบ้านก็เกิดสงครามระหว่างหมอคิมกับท่านไคจนทั้งบ้านต่างพากันออกมาดู หมอคิม: ห้ามตี! //เสียงของหมอคิมดังลั่นทำเอาฮานะได้แต่ยิ้มกริ่ม ท่านไค: มีอย่างที่ไหนทำตัวเหลวไหล ไอ้ย้งมึงเตรียมไปอยู่สวนได้เลยกูให้ไปดูแลน้องกูเสือกปล่อยให้ผู้ชายเข้ายุ่งกับน้องกู! หมอคิม: ฮานะมีอะไรกันได้ป้องกันหรือเปล่า ฮานะ: ม่ายยยย ท่านไค: มึงดู!! หมอคิม: นานหรือยัง ฮานะ: เอ่อออ จำไม่ได้ค่ะมันหลายครั้งมากเลย แล้วก็ใครบ้างนะเดี๋ยวหนูนึกก่อน.. ท่านไค: ฮานะบอกมาว่ามันเป็นใคร!! ฮานะ: ไม่บอกค่ะ หนูขอตัวขึ้นห้องก่อนนะคะ เสียงข้างล่างยังเถียงกันไม่หยุดฮานะได้แต่เบะปากก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน วันต่อมาฮานะเริ่มรู้สึกผิดจึงตั้งใจไปสารภาพเรื่องทั้งหมดกับชายหนุ่ม แต่เมื่อมาถึงห้องของชายหนุ่มก็เจอกับคุณถิงถิงที่เปิดประตูออกมาในสภาพของคนเพิ่งตื่นนอน ฮานะ: ทำไมมาอยู่ห้องไคจัง ห้องตัวเองไม่มีหรือไง! //เสียงเค้นถามของฮานะทำให้อาถิงยิ้มออกมาบางๆ อาถิง: เมื่อคืนไคเมามากพี่เลยมาดูแล ดูสิเมื่อยไปหมดเลย ถิงถิงปัดผมไปด้านหลังทำให้ฮานะเห็นรอยแดงและรอยกัดที่คอของเธอ ฮานะ: เหรอคะ!! อาถิง: ให้ไคนอนพักก่อนเถอะ เมื่อคืนไม่ได้นอนเลยหึ! ฮานะถึงกับมือไม้สั่นรีบเดินกลับมาที่ห้องทันที ในที่สุดก็แผลงฤทธิ์ออกมานะถิงถิง!!! ฮานะ: ไคจัง!! หืม!!! ด้านชายหนุ่มหลังจากที่พยายามลุกจากที่นอนก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่องรอยการร่วมรักของตนและอาถิงที่เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดวาบหวิว ท่านไค: เมื่อคืนเราได้ป้องกันหรือเปล่า อย่าบอกเรื่องนี้กับฮานะนะ //ผมรีบหยิบถังขยะมาดูพอเห็นถุงยางที่ใช้แล้วก็เบาใจอย่างน้อยก็ป้องกัน อาถิง: เราไม่บอกหรอก งั้นเรากลับห้องก่อนดีกว่า ชายหนุ่มได้แต่พยักหน้าก่อนจะหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่แล้วเดินไปหาฮานะที่ห้อง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more